حامدرحیمی پنجکی

حامدرحیمی پنجکی

سه شنبه ۱۳ خرداد ۰۴

درمورد تای چی

۰ بازديد
آشنایی با ورزش تای چی و قوانین و فواید آن سالهاست که فواید انجام ورزش تای چی میلیون ها نفر را علاقه مند به انجام آن ساخته است ، از سلامت قلب و روح تا رفع انواع مشکلات جسمی و از بین بردن کامل استرس بخشی از تاثیرات مثبت این ورزش چینی است که در ادامه این بخش از بررسی رشته های ورزشی در نمناک به تعریف و بررسی آن خواهیم پرداخت. ورزش تای چی چیست؟ ورزش تای چی از زمان چین باستان وجود داشته و انجام 12 هفته متداول این ورزش بیش از 1000 سال است که مورد تمرین قرار گرفته که شامل نفسی عمیق و حرکات تند و کند است و برای همه ی افراد با هر اندامی مناسب است.در این هنر رزمی، به جای عضلات، تاکید بر پرورش ذهن است، زیرا ذهن را می توان فراسوی محدودیت زمان و مکان، تا بی نهایت گسترش داد. در تحقیقات اخیر نشان داده شده که این ورزش می تواند به عنوان مکمل درمان افسردگی محسوب شود و به عنوان نوعی ورزش درمانی شناخته شود و محققان بر این باورند افرادی که از رفتن به روانپزشک اجتناب می کنند TAICHI برای آن ها بسیار موثر است. نتایج مطالعاتی که در روزنامه روانپزشکی ثبت شده مضمون بر این است که 50 نفر از افراد بیماری را استخدام کرده اند که 17 نفر از آن ها در گروه TAICHI و 14 نفر از آن ها در گروه مباحثی پیرامون کاهش استرس و افسردگی و 19 نفر هم تحت کنترل بودن ، بعد از 12 هفته ارزشیابی ها نشان داد که گروه TAICHI نسبت به گروه های دیگر بهبود بیشتری داشته است. تمام مواردی که باید درباره ورزش تای چی بدانید چگونگی انجام ورزش تای چی این ورزش وسیله ای است، برای نگه داشتن وضع بدن در حالت طبیعی و جلوگیری و بهبود امراض. شامل تمرین های بدنی نرم و ساده که به طور معمول به هنگام صبح و به صورت گروهی انجام می شود.بر خلاف سایر رشته های رزمی که حرکاتی سخت و خشن دارند، تکنیک ها در هنر رزمی تای چی نرم، ملایم و شناور اجرا می شوند و به اعمال نیرو، بیش از انجام حرکات خشن و قدرتمندانه تاکید دارند. اجزا و مراحل انجام ورزش تای چی یک کلاس تای چی ممکن است چندین قسمت که در ادامه بخش ورزش نمناک می خوانید را شامل می شود: گرم کردن بدن: مثل تمام رشته های ورزشی دیگر تای چی هم با گرم کردن آغاز می شود ؛ حرکات آسان و ساده ای نظیر چرخاندن شانه ها، چرخاندن سر به طرفین یا حرکت چمباتمه به شما کمک می کنند تا بدن تان را گرم کنید و روی تنفس و بدن خود مترکز شوید. فرم های تای چی ؛ آموزش و تمرین :چیزی شبیه به ورزش های رزمی مثل تکواندو که بخشی از ان را فرم ها تشکیل می دهد فرم های رشته ورزشی تای چی هم مجموعه ای از حرکات هستند که فرم های کوتاه دربردارنده ی حرکات کمتری هستند و فرم های بلند دربردارنده ی صدها حرکت می باشند.یک فرم کوتاه با حرکات کوچک تر و آهسته تر معمولا در ابتدای کار و به خصوص به سالمندان و افرادی که تناسب اندام مناسب و خوبی ندارند توصیه می شود. کی کونگ یا چی کونگ: این بخش کلام به معنای "ترویج انرژی زندگی" است در واقع چند دقیقه تنفس آهسته است که گاه با انجام حرکات ورزشی همراه می شود. براساس کتب شرقی فلسفه ی چی کونگ آرامش ذهن و به جریان انداختن انرژی مناسب در بدن است ، حالتی که می توان در حالت ایستاده، نشسته یا خوابیده انجام داد. امسال چین ورزش تای چی را به عنوان فرهنگ تاریخی خود معرفی کردو مطالعات اخیر نشان داده تایچی در بهبود کمر درد ، آرتروز ، گردن درد و سردرد های شدیدی مثل میگرن موثر است . حرکات هماهنگ تای چی، جسم و روح را متحول ساخته، در نتیجه کارایی ما را در زندگی بالا می برد. تای چی می تواند در افزایش قدرت بالا تنه و پایین تنه مؤثر باشد. اگر تای چی به طور مداوم انجام شود می توان آن را با تمرینات استقامت و پیاده روی تند قیاس نمود. ورزش در درمان بسیاری از بیماری ها حتی بهتر از دارو عمل می کند زیرا به فرد انگیزه و نشاط می دهد و این نشاط وی را از افسردگی و ناراحتی های بیماری محفوظ نگه می دارد. ورزش تای چی چوان چه فوایدی دارد؟ تای چی قادر است تا بیماری های شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. همچنین تمرینات تای چی می تواند استخوان ها، ماهیچه ها و مفاصل را قوی کند. به عقیده چینی های باستان این ورزش باعث طول عمر، افزایش سلامتی و آرامش روان، کاهش قند خون و کاهش التهاب ها می شود. تای چی می تواند در افزایش انعطاف پذیری و تقویت قدرت و استقامت قسمت های فوقانی و تحتانی بدن تأثیرگذار باشد. تای چی تعادل را بهبود می بخشد و مطابق با برخی از تحقیقات، از زمین خوردن جلوگیری می کند.

درمورد تکواندو

۰ بازديد
در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام مندتر از فعالیت های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. در ادامه با تاریخچه تکواندو همراه ما باشید. قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد. شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است.   در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام مندتر از فعالیت های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. دو ماه پس از تشکیل فدراسیون جهانی، اولین دوره مسابقات تکواندو قهرمانی جهان در سئول برگزار گردید و از آن زمان تاکنون به صورت منظم هر دو سال یکبار برگزار می شود. اوزان زنان نیز از سال 1987 به این مسابقات افزوده گردید. مرکزیت فدراسیون جهانی تکواندو در کوکی ون واقع در سئول است. تکواندو در ایران ورزش تکواندو در سال 1347 به ایران وارد شد و در سال 1349 اولین کلاس آموزشی خود را با حدود 75 نفر شرکت کننده رسمیت داد. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می کرد اما پس از چند سال در سال 1352 به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود. اولین حضور بین المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال 1975 بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال 1357 با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد. مسابقات قهرمانی آسیا اقیانوسیه هم از سال 1974 آغاز گردید که تیم ایران نخستین بار در سومین دوره این رقابت ها در سال 1978 حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود. جام جهانی لیون در سال 2111  برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال 1999 تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است. افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه برداری و کشتی با اهمیت ترین رشته ورزشی در ایران باشد. نخستین مدال های طلای ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط مجید افلاکی و هادی ساعی در سال 1999 بدست آمد. هادی ساعی درخشان ترین چهره تاریخ تکواندو ایران بوده است که علاوه بر کسب مدال طلا در رقابت های قهرمانی جهان (1999 و 2115) و کسب چهار نشان طلای رقابت های جام جهانی تکواندو در المپیک آتن موفق به کسب نخستین طلای تکواندو ایران در المپیک شد. کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:     태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا     권 «کوان»= ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست     도 «دو» = راه و روش کمربندهای تکواند: زرد، سبز، آبی، قرمز، مشکی و کمربند مشکی از دان 1 تا دان 11 درجه بندی شده است. لباس مسابقه: 1. هوگو:ضربه گیر که محافظ سینه و شکم است. 2. کلاه:محافظ سروصورت است. 3. ساق بند:محافظ ساقهای پاست. 4. نانشیم (بیضه بند):محافظ بیضه است. 5. ساعد بند:محافظ ساعدهای دست می باشد.

درمورد هاپکیدو

۰ بازديد
تاریخچه ورزش هاپکیدو هنر رزمی هاپکیدو که در واقع عصاره و تکامل هنرهای رزمی مشرق زمین بوده و مهد پیدایش آن جمهوری خلق کره میباشد و به دلیل استراتژیک خاص خود از نظر علمی و کاربردی علاوه بر گسترش چشمگیر برای عموم مردم ، هنر رزمی هاپکیدو که در واقع عصاره و تکامل هنرهای رزمی مشرق زمین بوده و مهد پیدایش آن جمهوری خلق کره میباشد و به دلیل استراتژیک خاص خود از نظر علمی و کاربردی علاوه بر گسترش چشمگیر برای عموم مردم ، ورزش رزمی مورد استفاده پلیس ، سازمانهای ضد شورش ، پلیسهای امنیتی ، محافظین شخصیتها یا بادیگاردها قرار گرفته است. هاپکیدو؟ هنر رزمی سنتی کره می باشد که بر دفاع بیشتر از حمله تمرکز دارد. هاپکیدو از سه کلمه هاپ ( هماهنگی) کی ( انرژی ) دو (طریقت - راه) و به طور کلی راه و روش هماهنگی انرژی است. از آنجا که اصول فیزیکی حرکت و تفسیر لغوی نام هاپکیدو اتحاد نیروهاست ، این هنر رزمی به عنوان یک ورزش موثر و قوی دفاعی شناخته شده است. هاپکیدو یعنی استفاده از نیروی حریف برعلیه خودش زیرا در هنگام دفاع در مقابل ضربات حریف چه با دست و پا و چه با سلاح ، یک هاپکیدو کار به جای قرار گرفتن در مقابل مسیر حرکت نیروی مهاجم ، با نیروی او هم مسیر می شود و بدین ترتیب نیروی جنبشی حاصل از حرکت حریف نیز به خدمت وی در می آید. هنرجوی هاپکیدو برای اجرای فنون دفاع شخصی قواعد جسمی و روحی را با هم متحد کرده و نتیجه آن یک پایان خوب و آرامش فردی برای وی بوده که قادر است در شرایط مورد نیاز از دفاع شخصی هاپکیدو به صورت تضمینی به نفع خود استفاده نماید. نکته دیگر اینکه قدرت بدنی نقش مهمی در اجرای تکنیکهای هاپکیدو ندارد زیرا هنرجو با فراگیری نقاط حساس و عصبی بدن و همچنین نقاط طب سوزنی و طب فشاری هنگام حمله با هدف گیری روی نقاط حساس با حداقل انرژی ، حداکثر نیرو را به ضعیف ترین نقطه بدن حریف وارد می کند.از این رو زن و مرد ، از هر سن و با هر وزن و اندازه ای می توانند از آن استفاده نمایند. در واقع تکنیکهای هاپکیدو به گونه ای طراحی شده که هر حمله ای از طرف حریف را طی حرکات صلح جویانه به خود حمله کننده بر می گرداند و بر خلاف بسیاری از هنر های رزمی که تا حدودی انحصاراً برپایه ضربه زدن (مشت یا لگد) بنا شده است ، هاپکیدو این امکان را به شخص می دهد تا حمله کننده را بدون زخمی کردن یا ضربه زدن ، در شرایطی که گاهاً حتی منجر به جراحت و یا مرگ می شود ، کنترل کند. البته در مواقع ضروری از ضربات تخریبی و معجره آسای دست و پا نیز استفاده می شود. هاپکیدو هنر رزمی است که سرشار از رمز و رموز می باشد و تکنیکهای ماورای طبیعه آن نه تنها برای طول عمر بیشتر بلکه برای سلامت بدن ، گردش منظم خون ، کنترل اعصاب و نرمش مفاصل بسیار مفید می باشد. تاریخچه هاپکیدو هاپکیدو هنر رزمی سنتی کشور کره می باشد که با عناوینی چون Kihwa , Gimyeong, و Hapa در کتاب قواعد Samihlshing یا متون ابتدایی ملی آن کشور از آن سخن به میان آمده است. هاپکیدو ابتدا در دوران Dangun بعنوان هنر رزمی سلطنتی به دلیل استراتژیک مخصوص در اختیار شاهزادگان ، محافظین دربار ، نیروهای امنیتی ،کمانداران و جنگجویان بوده و سپس مردم عادی از این فنون استقبال کردند چون در آن به جای حمله ، بیشتر به دفاع توجه میشود. فنون Jowiseonjo در زمان Goguryeo و افراد Samrangdo ، Gukseon و Subqekta در Beakje و Hwarangdo در Shilla. اما از آنجایی که در دوره Josun و Gory dynasties برخی گریشات جاهلانه بر هنر رزمی وجود داشت ، هاپکیدو به اقلیتی از راهبان رسید که با نجابت به حفظ فنون آن پرداختند. اما ایدئولوژی پایه آن به طور پیوسته موفق به تاثیر گذاری بر بنیان مکتب ، انقلاب و جنگهای Donghark تاثیر نهاد. قدمت هاپکیدو بر اساس آثار و اسناد فوق به هزاران سال قبل و اما تشکیل و تنظیم آن به اواسط قرن بیستم برمیگردد . هاپکیدو ریشه و اصالت خود را مرهون زحمات استاد بزرگ و فقید چوئی یونگ سول Choi Young Sul ( پدر هاپکیدو) میداند. استاد بزرگ چوئی یونگ سول در سال 1904 در دهکده یانگ دونگ (Young Dong ) از ایالات چونگ چانگ متولد شد. وی که درسن کودکی یتیم شده بود در سال 1912 توسط یک خانواده ژاپنی به ژاپن برده شد و به عنوان عضوی از خانواده تاکدا Takeda درآمد. تاکدا استاد اعظم دایتو ریو بود ، چوئی سی سال از عمر خود را به وقف آموختن این فنون و یاورای Yavara ژاپنی و چندین هنر رزمی دیگر کرد ، تا اینکه استاد تاکدا در سال 1943 در گذشت و استاد چوئی به زادگاه خود کره جنوبی برگشت و شروع به تدریس فنون رزمی خود که از چندین مهارت رزمی (Yu Kwan Sul , Yavara, Hapki Yu Kwan Sul , Hapkido) تشکیل شده بود پرداخت . وی ابتدا به کمک شاگردان برجسته اش تعدادی از کره ای بومی را به عضویت پذیرفتند و کاملا فنون دفاع شخصی را به آنها آموختند که به فنون هاپکیدو معروف شد . تمرینات طاقت فرسا و پتانسیل بالای تکنیکهای هاپکیدو به جهت علمی و کاربردی بودن باعث شد که سریعا درسراسر کره گسترش یابد.در آن زمان که تکواندو بهترین ورزش رزمی در کره بود ، هاپکیدو یکی از فنون منتخب عموم مردم و همچنین نیروهای مخصوص ارتش، پلیس و گارد ریاست جمهوری برگزیده شد بدین گونه بسیاری از اساتید تحت آموزش قرار گرفتند و به ملل مختلف اعزام شدند تا امروز که 5 میلیون کمربند مشکی ، با وجود بیش از 800 واحد آموزشی در داخل و خارج کشور مهد پیدایش آن وجود دارد.

درمورد کاراته

۰ بازديد
در این مقاله به آشنایی با تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران، فواید ورزش کاراته و آشنایی با انواع سبک های کاراته مانند سبک کنترلی و غیر کنترلی و بهترین سبک کاراته را مورد بررسی قرار داده ایم.   ۱. تاریخچه کاراته درجهان ۲. تاریخچه کاراته در ایران ۲.۱ کاراته پس از پیروزی انقلاب اسلامی ۳. آشنایی با سبک های ورزش کاراته ۳.۱ سبک های غیر کنترلی کاراته ۳.۲ سبک های کنترلی کاراته ۴. فواید ورزش کاراته ۴.۱ سلامت روح و روان با کاراته ۴.۲ افزایش سلامت بدنی با کاراته ۴.۳ ارتقاء اعتماد به نفس با کاراته   بشر از زمان تولد برای حیات باید به مبارزه می پرداخته از این رو تاریخ دقیقی برای اینکه از جسم خود به عنوان ابزاری برای دفاع و مبارزه استفاده کرده باشد وجود ندارد. کاراته ورزشی است رزمی که توسط ژاپنی ها ابداع شده است و قدمتی ۵۰۰۰ ساله دارد. نام کاراته از دو واژه  ژاپنی، کارا به معنای خالی و واژه، ته به معنای دست، تشکیل شده است که ترکیب این دو واژه، کاراته به معنی دفاع با دست خالی است. فلسفه این هنر رزمی گذشتن از خواسته های نفسانی مانند کبر و غرور و غلبه بر نفس خویش است. ورزش کاراته که در حال حاضر توسط استادان این ورزش آموزش داده می شود تکامل یافته ورزش رزمی بوکس چینی است که در ابتدا با نام اوکیناواته معروف بوده است. در ادامه به تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران و فواید و سبک های آن مورد بررسی قرار می دهیم. تخفیفی هافروش تک و عمده کالا ورزش مقالات تاریخچه کاراته، فواید آن و آشنایی با سبک های این ورزش تاریخچه کاراته، فواید آن و آشنایی با سبک های این ورزش  31  در این مقاله به آشنایی با تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران، فواید ورزش کاراته و آشنایی با انواع سبک های کاراته مانند سبک کنترلی و غیر کنترلی و بهترین سبک کاراته را مورد بررسی قرار داده ایم. در این مقاله به آشنایی با تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران، فواید ورزش کاراته و آشنایی با انواع سبک های کاراته مانند سبک کنترلی و غیر کنترلی و بهترین سبک کاراته را مورد بررسی قرار داده ایم.   ۱. تاریخچه کاراته درجهان ۲. تاریخچه کاراته در ایران ۲.۱ کاراته پس از پیروزی انقلاب اسلامی ۳. آشنایی با سبک های ورزش کاراته ۳.۱ سبک های غیر کنترلی کاراته ۳.۲ سبک های کنترلی کاراته ۴. فواید ورزش کاراته ۴.۱ سلامت روح و روان با کاراته ۴.۲ افزایش سلامت بدنی با کاراته ۴.۳ ارتقاء اعتماد به نفس با کاراته   بشر از زمان تولد برای حیات باید به مبارزه می پرداخته از این رو تاریخ دقیقی برای اینکه از جسم خود به عنوان ابزاری برای دفاع و مبارزه استفاده کرده باشد وجود ندارد. کاراته ورزشی است رزمی که توسط ژاپنی ها ابداع شده است و قدمتی ۵۰۰۰ ساله دارد. نام کاراته از دو واژه  ژاپنی، کارا به معنای خالی و واژه، ته به معنای دست، تشکیل شده است که ترکیب این دو واژه، کاراته به معنی دفاع با دست خالی است. فلسفه این هنر رزمی گذشتن از خواسته های نفسانی مانند کبر و غرور و غلبه بر نفس خویش است. ورزش کاراته که در حال حاضر توسط استادان این ورزش آموزش داده می شود تکامل یافته ورزش رزمی بوکس چینی است که در ابتدا با نام اوکیناواته معروف بوده است. در ادامه به تاریخچه ورزش کاراته در جهان و ایران و فواید و سبک های آن مورد بررسی قرار می دهیم.  بیشتر بدانید : آشنایی با لباس و تجهیزات کاراته   تاریخچه کاراته در جهان هنر رزمی کاراته با عنوان ورزشی رزمی در سال ۱۹۱۲ توسط ژاپنی ها به دنیا شناسانده شد. با آغاز رقابت های المپیک ۱۹۶۴ توکیو با حمایت و کمک سازمان های مختلف ژاپنی فدراسیون کاراته در این کشور تاسیس شد و مورد حمایت نهاد های بین المللی ورزش های رزمی قرار گرفت و فدراسیون های ورزش کاراته در بسیاری از کشور ها تاسیس یافت. در اولین دوره رسمی مسابقات جهانی کاراته  در سال ۱۹۷۰ به میزبانی ژاپن که ۳۲ کشور در این مسابقات حضور داشتند، در طی جلسه ای با حضور نمایندگان کشورهای حاضر در مسابقات سازمان جهانی ورزش کاراته تشکیل و در مدت زمان کوتاهی فدراسیون جهانی کاراته (WKF) تاسیس و کاراته به ورزشی بین المللی به رسمیت شناخته شد و از سال ۱۹۷۰ تا کنون فدراسیون جهانی کاراته (WKF) زیر نظر کمیته بین المللی المپیک (IOC) به فعالیت خود ادامه داده است. مقرر فدراسیون بین المللی کاراته در کشور اسپانیا قرار دارد و هر یک از ۵ قاره جهان دارای فدراسیون مخصوص قاره خود هستند، که ریاست فدراسیون هر قاره نایب رئیس فدراسیون بین المللی کاراته است و بر فعالیت فدراسیون های کشورها و برگذاری مسابقات کاراته در سطح قاره نظارت می کند. فدراسیون کاراته آسیا (AKF) در کشور تایوان قرار دارد و فدراسیون کاراته کشورمان زیر نظر این سازمان و فدراسیون بین المللی کاراته (WKF) فعالیت می کند. تاریخچه کاراته در ایران فرهاد وارسته در سال ۱۳۴۲ ورزش کاراته را در کشور بنا نهاد و سنسی (استاد) مرتضی کاتوزیان نخستین کاراته کا بود که موفق شد در سال ۱۳۴۹ کمربند مشکی کاراته را دریافت کند. ورزش کاراته با سبک های کان ذن ریو، وادوریو و شوتوکان در کشورمان به فعالیت پرداخت و اولین باشگاه رسمی کاراته در خیابان حجاب (عبده سابق) روبه روی خیابان فاطمی کنونی با نام آکادمی کاراته به طور رسمی شروع به فعالیت کرد. برای اولین بار تیم ملی کاراته کشورمان با مربیگری فرهاد وارسته و ۵ کاراته کار با نام های، میردامادی، نصرتیان، سلیمی، مشفق و محمد اتحاد در سال ۱۳۵۲ تشکیل و راهی مسابقات جهانی ۱۹۷۲ پاریس شد و توانست در مبارزه (کومیته) مدال برنز جهان و امتیازات تیمی مقام ۵ جهان را کسب کند این اولین باری بود که کاراته کشورمان عازم رقابت های جهانی می شد و هنوز در کشورمان فدراسیون کاراته وجود نداشت. در سال ۱۳۵۳ به دستور غلام رضا پهلوی رئیس وقت ورزش کشور فدراسیون کاراته تاسیس  فرهاد وارسته  عهده دار ریاست این فدراسیون نو پا شد. با تاسیس فدراسیون کاراته تیم ملی کاراته به یک تورنومنت ۳ جانبه با حضور دانمارک، ایران و میزبانی  سوئد دعوت می شود که تیم کشورمان به مقام قهرمانی این تورنومت را کسب می کند. در سال ۱۳۵۵ مسابقات قهرمانی کاراته اروپا با حضور تیم کشورمان و ۱۴ تیم اروپایی به میزبانی تهران برگزار می شود که در دور اول مسابقات تیم کشورمان به مصاف فرانسه می رود که در انتها با شمارش امتیاز های تیمی مغلوب فرانسوی ها شده و از مسابقات حذف می شود. در همان سال تیم کاراته کشورمان راهی مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه در جاکارتا اندونزی می شود که تیم کشورمان در مبارزه (کومیته) پس از ژاپن و اندونزی میزبان به مقام سومی رقابتها را کسب می کند.در آذر ماه سال ۱۳۵۶ تیم ملی کاراته کشورمان با حضور ۷ کاراته کا و مربیگری فرهاد وارسته عازم توکیو ژاپن برای  حضور در چهارمین دوره مسابقات جهانی کاراته می شود در این رقابتها تیم کشورمان با شکست تیم های اسپانیا، امریکا و هند به طور مشترک با فرانسه به مقام سومی مسابقات کاراته جهان دست پیدا می کند.  یک سال بعد در سال ۱۳۵۷ شهریار شفیق فرزند اشرف پهلوی رئیس فدراسیون ورزش های رزمی که این فدراسیون جایگزین فدراسیون کاراته شده بود از اعزام تیم ملی کاراته کشور به مسابقات جهانی ۱۹۷۸ تایوان جلوگیری کرده و کاراته کشورمان نتوانست با حضور خود در آن مسابقات از مقام سومی خود دفاع کند. کاراته پس از پیروزی انقلاب اسلامی پس از پیروزی انقلاب اسلامی کشورمان و با آغاز جنگ تحمیلی تیم کاراته کشورمان به مسابقات و تورنومنت های جهانی اعزام نشد، تنها در سال ۱۳۶۵ با یک تیم بسیار ضعیف راهی رقابت های جهانی هلند شدیم که هیچ از کاراته کاران کشورمان موفق به کسب نشان در انفرادی و تیمی نشدند. تنها آقای ناظریان توانست در قسمت انفرادی مقام پنجم را کسب کند وی بعد ها در سال ۱۳۶۸  تا سال ۱۳۸۳ سکان هدایت فدراسیون کاراته را عهده دار شد. در سال ۱۳۶۵ یا ریاست محمدزاده بر فدراسیون کاراته این ورزش جان تازه ای به خود می گیرد و با برگزاری جام وحدت با حضور تیم های پاکستان، ایتالیا، ترکیه و سوریه و ۳ تیم از کشورمان به میزبانی کشورمان تبم کشورمان موفق به قهرمانی در این جام می شود. در سال ۱۳۶۸ سکان هدایت فدراسیون کارته به عهده حبیب ناظریان قرار داده می شود در این سال تیم ملی کشورمان پس از ۱۳ سال دوری از رقابت های جهانی عازم مسابقات آسیا و اقیانوسیه شد. و ایران اولین مدال طلای مبارزه (کمیته انفرادی) و برنز تاریخ کاراته کشور را کسب می کند و در مجموع موفق کسب مقام سوم قاره کهن می شود. در زمان ریاست ناظریان تا به حال کشورمان با حضور در رقابت ها و تورنومنت های جهانی موفق به کسب عتاوین ارزنده ای شده است و کسب این عناوین بین المللی متعدد سبب شده تا ورزش کاراته کشورمان دارای جایگاه ویژه ای در کاراته جهان شود و در حال حاضر کاراته کشورمان از تیم های صاحب نام جهان و شانس اصلی قهرمانی در هر تورنومنت و مسابقاتی شناخته می شود. در حال حاضر آقای محمد صادق فرجی سکان هدایت فدراسیون کاراته کشورمان را بر عهده دارند. آشنایی با سبک های ورزش کاراته ورزش کاراته دارای بیش از ۱۰۰ سبک است که تمامی آنها در  ۴ سبک اصلی خلاصه می شوند که به دو دسته سبک های کنترلی و غیر کنترلی تقسیم می شوند. ۴ سبک اصلی کاراته،  گوجوریو، شیتوریو، وادوریو و شتوکان هستند. سبک های غیر کنترلی کاراته سبک های غیر کنترلی کاراته شامل کیوکوشین، گوجوریو و انشین کاراته است، که کیوکوشین بر گرفته از سایر سبک های کاراته می باشد که توسط تاسو اویاما بوجود آمده است. سبک گوجوریو در توع مبارزات کنترلی و آزاد (غیر کنترلی) انجام می شود و سبک انشین کاراته شباهت به سبک گوجوریو دارد که توسط نینومیا پدید آمده است و تنها در نحوه اجرای حرکت ها دارای تفاوت هستند. سبک های کنترلی کاراته سبک های کنترلی کاراته شامل شیتوریو، شوتوکان، وادوریو، گوجوریو و کان ذن ریو است که، سبک شیتوریو برگرفته از دو سبک شوری ته و ناهاته است و موسس این سبک سنسی مایونی است. سیک شوتوکان بر اساس سرعت و قدرت می باشد و اساس آن وارد کردن ضربات سرعتی و قدرتی است و توسط و توسط فونا گوشی ابداع شده است. سبک وادوریو بنا بر صلح و شیوه صلح در مبارزه دلالت دارد و موسس این سبک هیرونوری است. در سبک گوجوریو که به دو صورت کنترلی و غیر کنترلی وجود دارد توسط سنسی میاکی بر گرفته از سبک ناهاته ابداع شده است. که روش مبارزه آن محکم و نرم است ولی باید گفت که سبک کان ذن ریو که توسط سنسی فرهاد وارسته ابداع شده کامل ترین و بهترین سبک در ورزش کاراته محسوب می شود که در این سبک تمام اصول حرکتی، دفاعی به طور یکسان رعایت شده است فواید ورزش کاراته شاید بتوان فواید ورزش کاراته و هدف از تمرین و یادگیری این ورزش رزمی را به سه علت سلامت روح و روان، بهبود و افزایش سلامت بدنی، و ارتقاء اعتماد به نفس و غلبه بر نفس بیان کرد به تشریح هریک از فواید خواهیم پرداخت. سلامت روح و روان با کاراته ورزش کاراته در جهت سلامت روح و روان و دفاع از خود در برابر آسیب ها آموزش داده می شود و تمرینات آن دلالت بر تواضع و فروتنی دارد. با تمرینات ورزش کاراته عضلات بدن تقویت و آرامش می باید و این سبب می شود تا اضطرابات و تشویش های روحی و روانی از فرد دور شود. در کاراته ورزشکار بایستی تمام تمرکز خود را بر روی تمرین و یادگیری فنون قرار گیرد. در کاراته ورزشکار با یادگیری فنون نشان می دهد که می تواند ضربه سنگین وارد کند اما در رویایی با حریف ازتمام قدرت خود در وارد کردن ضربات خود بهره نمی گیرد. کاراته  فکر را تقویت و باعث تمرکز اعصاب می شود. افزایش سلامت بدنی با کاراته با بادگیری کاراته ورزشکار متوجه خواهد شد که کاراته ورزش خشی نمی باشد و فنون و تمرینات آن در جهت بهبود سلامت بدنی است. ورزش کاراته فشار خون را تنظیم کرده و کلسترول خون را کاهش و از ابتلا به این بیماری ها جلوگیری می کند. کاراته در انعطاف پذیری ماهیچه ها و تقویت آنها بسیار موثر است و مانع از ابتلا به پوکی استخوان می شود. ارتقاء اعتماد به نفس با کاراته یکی از فواید کاراته یادگیری فنون دفاع شخصی است که فرد بتواند در مواقع خطر از خود دفاع کند یادگیری این فنون سبب می شود که فرد با اعتماد به نفس و ذهن باز تری با خطرات روبه رو شود. نحوه پیشرفت در ورزش کاراته به نوعی است که میزان مهارت ورزشکار با رنگ کمربندی که در پایان هر دوره به وی از طرف استاد داده می شود سنجیده می شود این ارتقاء درجه در کاراته باعث تمرکز در هدف بعدی ورزشکار بعنی کسب کمربند بعدی با یادگیری فنون جدید است که ذهن ورزشکار را به تمرکز برای رسیدن به هدف بعدی (کمربند) تقویت می کند و در هنگام دریافت آن به یاد خواهد داشت که با چه سختی به آن نایل شده و موجب ارتقاء اعتماد به نفس در ورزشکار برای رسیدن به هدف های بیشتر خواهد شد

در مورد وینگ چون

۰ بازديد
تاریخچه وینگ چون کونگف   مبدع و اولین استاد سبک وینگ چون کونگ فو (WT) Ng Mui راهبه‎ای بودایی و کونگ فوکار؛ تنها زن و پیرترین عضو گروهی معروف به "پنچ استاد بزرگ"،  در یکی از معابد شائولین، زندگی میکرد. برخورد و ابراز نارضایتی او با دولت منچوری به شدت برادران و شاگردان سرکش او نبود ولی او هم کاملا خود را از مبارزه علیه بی‏انصافی‎ها عقب نمی‎کشید؛ تا آنکه حاکمان سلسله منچوری با لشکری فراوان به معابد شائولین حمله برده و تمامی راهبان را قتل عام نموده و معابد را به آتش کشیدند، در این حمله فقط چند تن از اساتید هنرهای رزمی جان سالم به در بردند. بعد از تخریب معبد Ng Mui به صورت مخفیانه از آنجا گریخته و در کشور پهناور چین متواری شد. بالاخره او در معبد (درنای سفید) واقع در کوههای Tai leung که همینطور به اسم کوههای Chai Ha نیزخوانده می‎شود، مستقر شد. کوهستانی که سکنه کمی داشت، این کوه بین شهرستان‏های سچوان و یوان واقع شده بود. در آنجا او بدون مزاحم شروع به تمرین هنرهای رزمی و zen کرد. Ng Mui مانند برادران کونگ فو کار (برادر یا Si-Hing، لقبی در سیستم کونگ فو به معنای برادر بزرگ است) خود که حالا از آنها جدا شده بود، قادر نبود خاطره به آتش زدن معبدشان و خیانت راهبان حیله‎گر را فراموش کند. در هر صورت، او نگرانی دیگری نیز داشت و آن هم اینکه به چه صورتی جانش را در مقابل راهبان مزدور و لشکریان منچو حفظ کند. خیلی مشکل خواهد بود که خیانتکارانی که سالها آموزش دیده‎اند واستاد بیشتر تکنیکهای شائولین شده‎اند را مغلوب کرد. او هنوز در قابلیت از آنها ارشدتر بود ولی در تئوری، دیگر از آنها پیشرفته‎تر نبود و ترس روزی را داشت که به علت کهولت سن دیگر قادر به مقاومت و دفاع در مقابل خیانتکارهای جوان و قدرتمند نباشد. فقط یک راه برای او وجود داشت، باید سبکی را پایه‎گذاری کند که بتواند با آن بر تکنیکهای فعلی شائولین غلبه کند. ولی این چه سیستمی می‎توانست باشد؟ و او چطور می‎توانست سیستم بهتری را طرح ریزی کند؟   Ng Mui، این سیستم جدید را از روباه و درنای سفید که در حال مبارزه آنها را مشاهده کرده بود، الهام گرفت. در حقیقت Ng Mui فقط مفهوم را از این حیوانات گرفت و بسیار تلاش کرد که تکنیکها را با بدن انسان تطبیق دهد. به عقیده‎ی Ng Mui کونگ‎فوی شائولین با حرکات کم ارتفاع، زیادی خسته کننده و غیر قابل تحمل بود. روش جدیدی که او توسعه داده بود به طور قابل ملاحضه‎ای فرق داشت. برای اینکه آنها حرکات بسیار ساده و قابل تطبیقی بودند. ده فرم رایج شائولین کونگ‎فو فقط کمی با یکدیگر فرق داشتند و از همه مهمتر تمرینها خیلی متداول و معمولی بودند. سیستم جدید Ng Mui شامل فقط 3 فرم دست و یک فرم آدمک چوبی بود. همینطور در شائولین تعداد زیادی حرکت وجود داشت و با اینکه به نظر چشمگیر می‎آمدند و نامهای جذابی داشتند (مانند: اژدها و رقص ققنوس، چوب استاد تائو، شیری که از ارتفاع پایین می‎آید) ولی در واقعیت خاصیت عملی و کاربردی نداشتند. در حالیکه سیستم جدید Ng Mui برای اجرا و نمایش به درد نمی‎خورد به دلیل اینکه این سیستم حتی یک حرکت هم برای به نظر جالب آمدن و لذت بردن نداشت. تمام حرکاتی که Ng Mui توسعه داد مستقیماً با تمرین رزمی ارتباط داشتند، در نتیجه این حرکات ابداً نام‎های دکوری و نمایشی نداشتند. نامهای این فنون، شرح وظیفه و دلیل کاربرد این حرکات را در بر داشت. برای مثال در سیستم Ng Mui حرکتی به نام "کف دست به بالا با حرکت بازو" (تان سائو) وجود داشت که دقیقاً و به طور ساده تشریح می‎کرد که دست و بازو باید به چه طریقی نگه داشته شود. یک تفاوت دیگر بین شائولین وسیستم جدید Ng Mui، تاکید زیاد به مفهوم قدرت که مشخصاً درسیستم شائولین پرورش داده شده بود، می‎باشد. یک هنرجوی شائولین قبل از اینکه به او اجازه داده شود که اولین حرکت را یاد بگیرد، برای مدت 2 تا 3 سال باید منحصراً طریق ایستادن که نشانه این سیستم است را تمرین می‎کرد. هدف سیستم Ng Mui مغلوب کردن حریف قوی-تر بود از طریق تکنیک صحیح تا قدرت زیاد. بدون شک در سیستم او، جایی برای آموزشهای قدرتی هم بود، برای او اساساً سوأل این بود که چطور می‎تواند حریف را بدون قدرت بدنی و تنها با نیروی عکس-العمل (در واقع نیروی خود حریف) از پا بیاندازد. برای این منظور او، طرز و شیوه ایستادن معمول و گارد گرفتن شائولین را تغییر داد (در شائولین اتکای بدن به سمت جلو بود) Ng Mui اتکای بدن را به پای عقب منتقل کرد و به جای استفاده از قدمهای بلند و پرشی شائولین، قدمهای کوتاه و سریع را برگزید. این طرز ایستادن به هنرجو این امکان را می‎داد تا به سرعت به زانوی حریف لگد بزند بدون اینکه از جای خود حرکت کند. دومین استاد سبک دختری زیبا به نام Yim Wing Tzun در شهرستان kwantun به دنیا آمد و از زمان فوت مادرش، با پدرش Yim Lee که دانشجوی معبد شائولین بود، تنها زندگی می‎کرد. در بچگی عقد او را با جوانی به نام Leung bok chun که تاجر نمک بود و اهل شهرستان Fukien بسته بودند. Yim Lee که به چندین تکنیک رزمی سبک شائولین مسلط بود در موقع لزوم از این تکنیکهای رزمی استفاده میکرد. به همین دلیل مورد تعقیب قانون قرار گرفت. برای اینکه دستگیر نشود به همراه دخترش فرار کرده و در مرز شهرستان‏های سچوان و یوان در دامنه کوه Tai Leung مستقر شد و روزی خود را با فروختن غذاهای لوبیایی به عنوان دستفروش می‎گذراند. به مرور وینگ چون بزرگ شده و دختری زیبا و پرانرژی شد. ولی زیبایی بیش از حد او، مساله ساز شد. در دهکده آنها قلدری معروف به نام Wong بود که همیشه دنبال دردسر می‎گشت، اهالی دهکده در مقابل زورگویی او کاری نمی‎توانستند بکنند، چون او استاد کونگ‎فو و عضو یک گروه تبهکاری بود. علاوه بر این مقامات قانونی و پلیس دسترسی و نفوذی به این دهکده مرزی نداشتند.  Wong به خاطر زیبایی که وینگ چون داشت او را از طریق فرستاده‎ای خواستگاری کرد ولی زمان محدودی را برای جواب او گذاشت که اگر آن زمان تمام شود و وینگ چون تقاضایش را قبول نکند، او را اذیت خواهد نمود. وینگ چون، چون بسیار از نظر بدنی ضعیف بود و نمی‎توانست در مقابل او مقاومت کند و پدرش نیز در عین حال خیلی پیر شده بود. از آن روز به بعد پدر و دختر خیلی نگران آینده خود و سرنوشتشان شدند. در همین زمان NG Mui در معبد درنای سفید واقع در کوه Taileung زندگی می‎کرد و برای رفع مایحتاج خود، چندین بار در ماه به این دهکده کوچک می‎آمد. یک روز که استاد به شهر آمده بود و از Yim Lee (پدر وینگ چون) در حال خرید بود، از طرز نگاه‏های وینگ چون و پدرش تشخیص داد که آنها در مورد مطلبی نگران هستند. وقتی که از آنها سوأل کرد همه چیز را به او گفتند. NG Mui که خود سابقه طولانی در مبارزه با ظلم و بی‎عدالتی داشت، تصمیم گرفت به وینگ چون کمک کند. او نمی‎خواست خود مستقیماً وارد مبارزه شود زیرا از آن بیم داشت که هویت اصلی‎اش فاش شود و دیگر آنکه درگیر شدن و شکست دادن یک ولگرد خیابانی برای استادی مثل او، نه افتخار بود نه عادلانه. لذا او تصمیم گرفت مسأله را به صورت دیگری حل کند، آن هم اینکه با آموزش دادن هنر رزمی جدید خویش به وینگ چون، او را برای دفاع از خود آماده کند. هنرهای رزمی خیلی برای وینگ چون غریبه نبود به دلیل اینکه پدرش قبلاً رزمی‎کار بود. وینگ چون خودش هرگز در موقعیتی نبود که احتیاج به یاد گرفتن سیستم دفاع شخصی داشته باشد. ولی حالا تحت آموزش استاد NG Mui هدفی در نظر داشت. بنابراین به صورت خصوصی وینگ چون ظرف فقط یک سال استاد تمام متدهایی شد که استادش به او آموزش داده بود. NG Mui بعد از ختم دوره‎ی آموزش، در معبد درنای سفید، او را به پدرش تحویل داد. وینگ چون به تازگی از کوه Taileung برگشته بود که آن قلدر دهکده دوباره زورگویی خود را شروع کرد. این بار وینگ‏چون از او فرار نکرد و او را به مبارزه طلبید. آن قلدر بسیار خوشحال شد، چون مطمئن بود که او فاتح مبارزه خواهد بود و مشتاقانه منتظر بود که بالاخره این دختر زیبا را صاحب شود. ولی او خود را فریب می‎داد چون، وینگ چون او را به نحوی روی زمین پرتاب کرد که او عاجزانه روی زمین خوابیده و به او التماس می‎کرد و دیگر میلی نداشت که وینگ چون را اذیت کند. بعد از اینکه وینگ چون آن خلافکار را مغلوب کرد به آموزش سیستم رزمی خود، نزد استادش، ادامه داد. بعدها اسم این سبک به نام کونگ فوی وینگ چون شهرت یافت. اساتید بزرگ از زمان وینگ چون تا اوایل قرن بیستم (شش نسل)   Leung Bok Chao(همسر خانم وینگ چون). Leung Lan Kwai. Leung Yee Tei & Wong Wa Bo. Leung Jan. Leung Bik & Chan Wah Shun & Leung Chun & Others. NG Chun So & Others 14 Students. سبک وینگ چون استاد فقید Yip Man بزرگترین استاد کونگفوی زمان خودش در جهان بود. با داشتن خلقی غیر عادی و احساس احترامی که برای خودش قائل بود، توجهی به شهرت و ثروت نداشت و همین طور خصلت بی‏ادبی و تحقیر کننده بعضی از کونگ‏فو‏کاران را نیز نداشت. با ملاقات با او مجبور به هیچ تظاهری نمی‎شدید. او با افرادی که ملاقات می‎کرد به آنان احساس آرامش می‎داد. صمیمیت و گرمی و میهمان نوازی او به صورتهای مختلف مشخص بود. او مردی متشخص، با اصالت و آرام بود.  او در خانواده‎ای اصیل و محترم و ثروتمند متولد شده بود، خانواده او صاحب مزارع بزرگ و خانه‎های متعددی بودند. او به عنوان یک اشراف زاده زندگی مرفهی داشت تا آنجا که حتی اجازه نمی‎دادند برای برداشتن آب از روی زمین، خم شود. در سن 13 سالگی در کمال تعجب همگان، به ورزشهای رزمی علاقمند شد و داستان علاقمند شدنش به هنر رزمی وینگ چون از این قرار است: استاد Chan wah Shun که ذکرش در بالا گفته شد، شاگرد محبوب استاد بزرگ Leung Jan بود. او برای تعلیم و تربیت شاگردانش نیاز به جایی داشت، پدر "ییپ من" معبد خاندان Yip را برای تدریس به او اجاره داد. استاد حق‎التدریس زیادی (3 سکه نقره) در ماه از شاگردانش می‎گرفت و این باعث شده بود که درس او کم رونق باشد. ییپ مَن به خاطر جذابیت تکنیک‏هایی که نزد استاد دیده بود، به شدت به این سبک علاقمند شد، بنابراین یک روز با آوردن 3 سکه نقره برای استاد Wah او را شگفت زده کرد. با وجود علاقه کم استاد به تدریس به ییپ من، به خاطر  اعیان زادگی و نحیف و لاغر بودن او؛ سرانجام در مقابل اصرارهای ییپ مَن جوان، قانع شد. استاد در طول حیات خود 16 شاگرد بیشتر نداشت که یکی از آنها پسرش Chun Yu min بود. ییپ من جوانترین عضو و شاگرد مدرسه او بود. استاد پس از 3 سال آموزش به ییپ من در گذشت و ییپ مَن 16 ساله را ترک گفت. ییپ من جوان نیز برای تحصیل در کالج به هنگ کنگ سفر نمود. ییپ من در کالج همراه با دوستان چینی خود گروهی برای مبارزه و دعوا با اروپاییها تشکیل داده بود و آنان را به خاطر مهارتش در وینگ چون به راحتی شکست می‎داد. او خود در خاطراتش اشاره می‎کند که از این موضوع بسیار متکبر شده بود. تا اینکه روزی یکی از همکلاسی‏هایش برای او از دوست پدرش که در شرکت با پدرش همکار بود، تعریف نمود و گفت که او در هنرهای رزمی بسیار پیشرفته است و از او پرسید که آیا جرات مبارزه با او را دارد یا نه؟ ییپ من جوان که بسیار مغرور شده بود و از هیچ کس نمی‎ترسید روزی را معین نمود تا با هم‏شاگردی خود به ملاقات آن مرد برود. آن مرد حدوداً 50 ساله بود و در شرکت تجاری ابریشم کار می‎کرد. سرانجام روز قرار، بعد از ملاقات با آن مرد، قصد ملاقاتش با او را بیان کرد. مرد با لبخندی پذیرفت و از جوان پرسید که از استادت چیزی یاد گرفته‎ای یا نه؟ آیا فرم چام کیو را کار کرده‎ای؟ ییپ من جوان که از این سوالات خشمگین شده بود لباسهایش را برای مبارزه از تن درآورد و پیرمرد تاکید کرد که او را نخواهد زد و فقط از خود در مقابل حملات او دفاع خواهد نمود. این مبارزه انجام پذیرفت و ییپ من بارها توسط پیرمرد به زمین کوبیده شد. این اولین باری بود که ییپ من از کسی شکست می‎خورد. او بعدها فهمید که آن پیرمرد شاگرد استاد استادش (در واقع هم‏شاگردی استاد سابقش) بوده است. به این صورت بود که ییپ من شاگرد پیرمرد (Leung Bic فرزند استاد Leung Jan) شد و سالها نزد او به آموختن وینگ چون پرداخت. او در سن 24 سالگی استادش را به قصد شهر خود ترک گفت. در آن زمان او خود دیگر در این سبک استاد شده بود. او در شهر خود Futshan در سال 1949 میلادی به شغل مربیگری روی آورد و مربی کانون کارگران شهر شد. پس از آن سالها به نیروهای پلیس درس داد. او قبل از بازنشستگی برای ترویج بیشتر سبک خود "کانون وینگ چون هنگ کنگ" را تأسیس کرد. او در این سال‏ها شاگردان زیادی را تربیت کرد که یکی از معروفترین آنها بروس لی نام داشت

درمورد کونگ فو

۰ بازديد
آموزش کونگ فو  پدر و مادرها، اوقات فراغت فرزندانشان را دیگر با کلاس های ریاضی، هوش و.. پر نمی کنند بلکه به ورزش های رزمی روی آوردند. ورزش های رزمی با توجه به تاریخچه گران بهایی که در خود دارند، توجه هرکسی را به خود جلب می کند، مانند جیت کاندو که که به بروسلی بر می گردد و یا کونگ فو که با شنیدن نام آن بی اختیار، یاد معابد شائو لینگ می افتیم. کودکان و جوانان در این سال های اخیر به آموزش کونگ فو روی آورده اند و با ثبت نام در کلاس های آموز کونگ فو، کونگ فو را به صورت حرفه ای، از پایه آموزش می بینند. کونگ فو چیست؟ اکثر افراد مخصوصا رزمی کاران با شنیدن نام کونگ فو، معابد شائولینگ را به خاطر می آورند که افراد، همزمان که از معبدی به معبد دیگر می پرند، در هوا حرکاتی را اجرا می کنند. کونگ فو از هنرهای رزمی و جنگ های تن به تن چین نشات گرفته است، این هنر رزمی تمامی حرکات آهسته تای چی ( Tai Chi )، چرخش سریع و حرکات نمایشی ووشو ( Wu Shu  ) ، و حرکات سریع وینگ چون را د رخود جای داده است. قبل از آموزش کونگ فو بهتر است که با معنی لغوی آن آشنا شویم. کونگ فو در اصطلاح به معنای مهارت است، مهارتی که در انجام هر کاری دارید در حای که واژه ی کونگ فو از دو بخش تشکیل شده است:   کونگ: به معنای کار، شایستگی، دستاورد ، دست یابی      فعالیت  فو: انسان اگر این دو را کنار هم بگذاریم و قصد معنی کردن آن را داشته باشیم، با جابه جایی پسوند و پیشوند به دو صورت می توانیم آن را معنا کنیم: دستاورد انسان فعالیت و تلاشی که با صرف انرژی در یک زمان مشخص به دست می آید. با آشنایی با معنی لغوی کونگ فو با جرات می توان گفت، آموزش کونگ فو، تمرین یک رشته رزمی به حساب نمی آید بلکه یک فرآیند کلی برای تمرینات ذهنی، بدنی، هنر شخصی و مهارت است. تاریخچه کونگ فو تا این جای کار با واژه شناسی کونگ فو آشنا شدید، حال کمی درباره تاریخچه و نحوه پیدایش آن صحبت کنیم و اینکه توسط چه کسی به جهانیان عرضه شد. کونگ فو را هنر رزمی چینی به حساب می آورند که راهبان در معبد شائولینگ، به تمرین دفاع شخصی و آموزش کونگ فو می پردازند. اولین معبدی که در سال 377 قبل از میلاد، در یکی از استان های چین ساخته شد، یک مکان برای بودائی ها بود تا اینکه در سال 527 قبل از میلاد، یکی از شاهزاده گان بودائی  به نام تامو برای تعالیم نکات مذهبی به این معبد سفر کرد اما با راهبانی مریض مواجه شد، به همین منظور در اتاقی خودش را به مدت 9 سال حبس کرد تا راه حلی برای آنان پیدا کند. او سرانجام موفق به پایه گذاری یی جین جینگ و ابداع 18 حرکت فیزیکی شد که بعد ها به نام هنرهای رزمی شائولین یا آموزش کونگ فو تغییر نام داد. اگر به گذشته نگاهی بیندازیم، بخش اصلی آموزش کونگ فو، مخصوص دانشمندان و رهبران چینی بوده و هست. چینی ها بر آموزش کونگ فو بسیار تاکید دارند به این خاطر که آن را سر منشا احترام، صبر و تواضع در یک رزمی کار می دانند. مردمان کشور چین، کونگ فو را به صورت های گوناگون معنی کرده اند، به عنوان مثال، بعضی از اقوام، کونگ فو را به مرد دانا گویند و بعض دیگر آن را به عالی ترین شکل هر چیزی ربط می دهند. هنر کونگ فو، اجرای حرکات موزون بین دست و پا است به همین خاطر بین دو گروه رایج بوده است که در قسمت پایین آن ها را نام می بریم: 1.گروه اول جادوگران و جن گیران بودند که با اجرای حرکات نمایشی زیبا و پیچیده، امرار معاش می کردند. آن ها فنون و آموزش های مذهبی شان را تنها به فرزندانشان آموزش می دادند. 2. گروه دوم، رهبران و افراد مذهبی بودند که با زندگی ساده و تغذیه از گیاهان بر سر زبان ها افتاده بودند. آن ها برای خود، تنها زندگی کردن در صومعه، دور بودن ار مسائل مادی، روزه گرفتن و تمرینات سخت و طاقت فرسای آموزش کونگ فو را انتخاب کردند. آن ها هر زمان و مکانی، متوجه فشار و ظلمی بر جامعه و یا فقیری می شدند، سریعا حاضر می شدند. سبک های کونگ فو ورزش رزمی کونگ فو برای اولین بار به واسطه اژدهای فیلم های رزمی، بروسلی به جهانیان عرضه شد و فیلم های کونگ فوی او آنقدر دست به دست چرخید که علاقه مندان خود را در گوشه کنار دنیا پیدا کرد. میتوان گفت که کونگ فو بیش از ده ها سبک را در خود جای داده است اما ما در این قسمت شما را با ده تا از کاربردی ترین سبک های کونگ فو آشنا می کنیم: کونگ فو شائولین سبک شناخته شده ای در چین و دیگر کشورهای جهان است. خاستگاه این سبک به معبد شائولینگ در کوهستان سونگ سن، استان هنان بر می گردد. این سبک از کونگ فو، ترکیبی از حکمت بودائی و اندیشه با کونگ فو و سبک های مربوط به آن است. مهارت های اولیه برای این سبک عبارتند از: پرش، غلتیدن، ضربه زدن و چندین حرکت دیگر. 2. تای چی چوان تای چی با سابقه ای بیش از صد سال در این کشور، ترکیبی از هنرهای رزمی مختلفی مانند تئوری سنتی یین، یانگ و بسیاری از سبک های دیگر است. کونگ فوکارهای این سبک برای افزایش قدرت بدنی خود از حرکات بسیار آرام استفاده می کنند. 3. وینگ چون چوان یکی از قدمی ترین سبک های کونگ فو، سبک وینگ چون چوان است، که در اوایل دهه 1700 از معبد شائولین سرچشمه گرفت و بواسطه اساتیدی چون ییپ من و بروسلی، توسعه یافت. این سبک از تکنیک های ساده و پرکاربرد در مبارزات استفاده می کند. از آنجا که اصل این سبک، سادگی است از تکنیک های پیچیده کمتر استفاده می کنند. 4. باگواژانگ این سبک در اوایل قرن نوزدهم توسط فردی به نام " دونگ های چون " ابداع شد. باگواژانگ یکی از سبک های ملایم و باطنی کونگ فو است که بر حرکات جسمی و تعامل ذهنی تمرکز دارد. 5. زینگ یی چوان از قدیمی ترین سبک ها به حساب می آید، توجه اصلی این سبک بر روی قدرت داخلی رزمی کار است. ویژگی های بارز این سبک، تهاجمی بودن، پر تحرک بودن حرکات و یادگیری مهارت های مبارزه ای غیر قابل پیش بینی است. 6. چوی لی فوت این سبک در دهه 1830 توسط شخصی به نام چن هنگ ایجاد شد. این سبک با ادغام کردن تکنیک های مختلف کونگ فو، بیشتر بر قدرت ذهنی و آرامش باطنی تاکید دارد. 7. باجی چوان ریشه این سبک را می توان در یکی از شهرهای چین، به نام کانگژو جست و جو کرد. این سبک بر تکنیک های انفجاری و کوتاه تمرکز می کند. این سبک با سیستم آموزش های نظامی رابطه نزدیکی دارد تا جایی که اکثرمحافظان سیاست مدارها آن را آموزش دیده اند. 8. مانتیس دعاگو سبک مانتیس دعاگو برای اولین بار توسط وانگ لنگ به وجود آمد. این سبک به خاطر شباهتش به خرک، مانتیس دعاگو نام گذاری شد. چابکی، سرعت عمل و حرکات دست و پا در این سبک بسیار مهم است. 9. نان چوان از این سبک با نام فنگ چوان نیز یاد می کنند. نان جوان ترکیبی از سبک های مختلف مانند بوکس شائولین جنوبی و تکنیک های ورزشی بوکس است. این سبک بر حرکات ساده ای مانند نمایش کوتاه با دست و حرکات پی در پی پا تمرکز می کند. 10. چانگ چوان این سبک جزء خانواده هنرهای رزمی بیرونی محسوب می شود و تمرکز آن بر روی ضربات طولانی مدت و تکنیک های موثر است. چانگ چوان که در مسابقات کونگ فو به نمایش در می آید، در این سال های اخیر شکل گرفته است. آموزش مقدماتی کونگ فو از مقدماتی تا پیشرفته هدف اصلی کونگ فو در زمان های دور، محافظت از خود و مقابله با مهاجمان بوده است. هنر رزمی کونگ فو به قواعد بودایی و تائویی ها مرتبط است به همین خاطر نقش فلسفه در آن بسیار پررنگ است. این رشته علاوه بر قابلین عملی که دارد برای بعضی از افراد جنبه سرگرمی نیز دارد اما چیزی که مطرح می شود آموزش کونگ فو و تکنیک هایش است. ما در این قسمت، آموزش کونگ فو را از مقدماتی تا پیشرفته و 3 گام اساسی آن را با تمام جزئیاتش به همراه تصویر به شما آموزش می دهیم. شما باید به این نکته توجه داشته باشید که تنها آموزش کونگ فو مهم نیست بلکه شما باید پشتکار و صبر نیز در تمرینات کونگ فو داشته باشید. 1. گام اول تمرین حرکات پا و طرز ایستادن    انتخاب مکان مناسب شما باید مکانی امن و خالی از مبلمان برای خود انتخاب و سپس از یک آیینه دیواری یا آیینه تمام قد برای دیدن خود در حین تمرین استفاده کنید. گرم کردن برای آنکه بدن شما به اصطلاح بیدار شود و آمادگی لازم را برای ورزش پیدا کند، ابتدا لازم  است خود را گرم کنید. برای گرم کردن بدن بهتر است، به مدت 5 دقیقه در اطراف خانه بدوید و برای آنکه خون در جریان بیفتد از حرکات پروانه استفاده کنید، با حرکات کشی، نرمی و انعطاف پذیری لازم را در بدن خود ایجاد کرده و در نهایت با حرکاتی مانند شنا، بدن خود را برای انجام فعالیت های سنگین آماده کنید. تجسم ایستادن پا اسبی در ذهن خود  در این حالت، مقابل آیینه قرار بگیرید و پاهایتان را به اندازه 3 تا 4 فوت باز کنید و باید سعی کنید در حالت اسکوات یا همان چمباتمه زدن قرار بگیرید، به نحوی که باسن شما بالاتر از زانوهایتان باشد. ستون فقرات خود را با خم کردن قسمت بالایی بالاتنه به سمت عقب، صاف نگه دارید. مطمئن شوید که میتوانید فاصله باسن تا سر خود را در آینه ببینید.   برای تمرین و ضربه زدن با مشت، باید به صورت پا اسبی بایستید و برای پایین کشاندن و پایدار کردن مرکز ثقل استفاده کنید، با راست نگه داشتن ستون فقرات خود، بدن و ماهیچه ها نیز با یکدیگر هماهنگ می شوند.   در آموزش کونگ فو باید بدانید که این کار مشکلی است و شما با 30 ثانیه تمرین کردن در مدت زمان 2-1 دقیقه، به این هدف می رسید. تمرین هر روزه پا اسبی، در تقویت عضلات مانند قسمت مرکزی بدن و پاها به شما کمک می کند.   تمرین ضربات پایه ای در حالت پا اسبی  یادگیری بهتر کونگ فو، زمانی اتفاق می افتد که تمرینات خود را از ساده ترین حرکات آغاز می کنید و تمام تمرکزتان بر روی فرم حرک است در این صورت سرعت شما برای حرکت بعدی به تدریج افزایش می باید تا جایی که بعد از مدت کوتاهی ، با سرعت و کاملا درست،آن را اجرا می کنید. این کار به افزایش استقامت و تعداد ضربات شما در هر تمرین کمک خواهد کرد.   نحوه استارت ضربه مشت مستقیم، یکی از پایه ای ترین حرکات، البته نه پایین ترین حرکت:      با قرار دادن انگشت شصت خود بر روی قسمت بیرونی انگشت اشاره، هر دو دست خود را مشت کنید، سپس مشتهای خود را به سمت عقب برده و در کنار باسن قرار دهید و درحالیکه انگشت شصتتان را به سمت بالا نگه داشته اید، آرنج خود را به سمت عقب بکشید و قفسه سینه را باز نگه دارید.   با یکی از مشتها ضربه بزنید، همانطور که دست خود را به سمت جلو می برید، باید آرنج خود را مستقیم به سمت عقب نگه دارید، سعی کنید مشت خود را به نحوی بچرخانید که انگشت شصت به سمت پایین قرار بگیرد. با همان شانه به سمت جلو حرکت کنید و شانه دیگر را به سمت عقب بگیرید و زمانی ضربه وارد می کنید، کنار خود را بچرخانید. شانه ها و دستهای شما باید در راستای هدف مورد نظر شما، یک خط مستقیم تشکیل دهند تا ضربات بهتری وارد کنند.   در این قسمت باید تلاش خود را بکنید تا حرکات گفته شده در قسمت بالا را به صورت بر عکس انجام دهید، به این صورت که دست هدایت شده به سمت عقب را، به سمت داخل بیاورید و مچ خود را بچرخانید به طوری که انگشت شصت دوباره به سمت بالا قرار گیرد و آرنج نیز همانطور که شما آن را به سمت عقب می برید، مستقیما پشت سر شما قرار بگیرد.   تنفس، در آموزش کونگ فو ضروری است، به این خاطر که در پیشرفت شما و انجام حرکات به صورت صحیح کمک می کند. شما باید بتوانید هم زمان با ضربه وارد کردن، نفس گیری هم انجام دهید.   برای آنکه مشت های قوی تری داشته باشید باید از تمام بدن خود استفاده کنید، با این ضربه تمامی ماهیچه های بدن شما کار می کنند و با سرعت بیشتری برای قوی تر شدن پیش می روید. تجسم حالت مبارزه ای  در برابر آئینه بایستید. و بدن خود را با زاویه ۴۵ درجه بچرخانید و سپس پای چپ و شانه چپ خود، به سمت جلو قرار دارند،  پای راست شما باید در سمت عقب و در سمت راست پای چپ شما قرار بگیرد. اگر شما راست دست هستید، این حالت برای شما وضعیتی طبیعی است، شما می توانید حالتی راحت به خود بگیرید ودقت داشته باشید که  پاهایتان را بیشتراز پهنای شانه از هم باز نکنید. دستهای تان را بالا بگیرید تا از سر تان محافظت کنید اما نباید وزنی روی پاهای شما اعمال شود.   مرحله بعد، شما باید عکس آن را اعمال کنید تا نحوه قرار پاها و ایستادن را به صورت سریع فرا بگیرید. یادگیری مشت زدن پایه ای      در حالی که دست های خود را مشت کرده اید، تلاش کنید تا با استفاده از دست چپ خود مشتی را به سمت جلو بزنید، در همین حین دست خود را باز کرده و شانه های خود را صاف نگه دارید. این ضربه اغلب «ضربه جب» نامیده می شود. همان طور که در بالاتر گفته شد، ابتدا بر روی فرم خود تمرکز کنید و سپس سرعت و قدرت ضربه را افزایش دهید. در مرحله بعدی سعی کنید با دست راست خود مشت را به سمت هدف وارد کنید. این ضربه «کراس» نامیده میشود به این دلیل که مشت راست شما باید بدن را «قطع» کند. پس از تکمیل این ضربه، با تکیه کردن بر روی توپی (قسمت گرد کف پا) در زیر انگشتان پنجه پای راست، جهت خود را تغییر دهید. برای سریع تر شدن فرایند آموزش کونگ فو لازم است که شما به فرم حرکات توجه داشته باشید و تمرینات مکرر، سرعت یادگیری و ضربات را افزایش دهید، در تمرینات خود از نحوه تنظیم آرنج، صاف بودن دست ها و قدرت گرفتن از مرکز بدن اطمینان حاصل کنید. یادگیری بلاک کردن      در جایگاه مبارزه خود فرد دیگری را هم تصور کنید که در همین ارتفاعی که شما قرار دارید و در روبروی شما ایستاده است و در حال مبارزه و روانه کردن مشت به سمت شما است، در حالی که بازوی شما کاملا باز است باید از نیروی قسمت مرکزی بدنتان برای حرکت آن به سمت چپ استفاده کنید و سپس آن را به دستی که ( بر اساس تجسم تان ) در حال مشت زدن به حریف است، بچسبانید و البته مشت را هم دفع کنید. این ضربات را اصطلاحا بلاک های داخلی و بیرونی نام گذاری می کنند. بلاک های داخلی بدن از قسمت خارجی بدن شما آغاز و بلاک های بیرونی، برعکس عمل می کنند. شما در آموزش کونگ فو باید در یادگیری بلاک ها کوشا باشید تا روند آموزش تان تند تر پیش برود. یادگیری لگد زدن پایه ای      مانند دیگر حرکت ها، ابتدا باید بر روی بدن خود تمرکز کنید تا نحوه صحیح این فرم را یاد بگیرید.در آموزش کونگ فو، لگدها در ابتدا ممکن است وحشت آور به نظر برسند، اما میتوان آن ها را به دو قسمت تقسیم کرد و هر یک را به صورت جداگانه ای تمرین کرد. یادگیری سریع ضربات و دیگر تکنیک های آموزش کونگ فو به این بستگی دارد که در یادگیری صحیح فرم خود و تمرینات کوشا باشید.شما می توانید به عنوان یک فرد مبتدی، با تمرین این تکنیک ها از موضع مبارزه خود، این کار را آغاز کنید.   برای هر ضربه با پا، زانوهای خود را تا قفسه سینه بالا بیاورید و تا جایی که می توانید آن را تا شانه خود بالا ببرید و این حرکت را تا جایی تمرین کنید که انعطاف پذیری شما افزایش پیدا کند. تمرین نگه داشتن زانو بر روی باسن را برای رسیدن به تعادل بهتر انجام دهید، در این نقطه، پای شما «آماده ضربه زدن» خواهد بود، این حرکت دارای تشابه زیادی با خم کردن آرنج و استفاده از مشت ها برای حفاظت از سر است.   اطمینان حاصل کنید که بعد از وارد کردن ضربه و قبل از پایین آوردن پاهای تان، زانوهای خود را به سمت قفسه سینه پایین آورده باشید.     تمرینات خود را به آهستگی و با حفظ فرم صحیح آن انجام دهید، سعی کنید هر موقعیت ضربه ای (بالا آوردن زانو؛ لگد به سمت بیرون، بالا آوردن زانو تا قفسه سینه) را به مدت چند ثانیه نگه دارید تا تصویر حرکت صحیح به مغز انتقال داده شود. شما اگر در آموزش کونگ فو به این شیوه تمرین کنید، به زودی این حرکات به طبیعت دوم شما تبدیل شده و لگدهای شما حالتی نرم و روان به خود خواهند گرفت.   تمرین موقعیت های چالش برانگیز بعد از حرفه ای شدن در انجام این حرکات، حرکت از یک موضع به موضع دیگر را تمرین کنید. حرکت از موضع مبارزه و در ادامه شروع موضع اسبی، به راحتی می توانید قدرت ضربه های خود را تقویت کنید. برای حرکت سریع موضع پااسبی، زانوی چپ خود را با زوایه ۹۰ درجه به سمت بالا آروده و آن را سریعا به سمت چپ خود بچرخانید، درحالی که پای چپ را به سمت داخل می کشید زانوی راست را خم کنید، بلافاصله پای چپ را به فاصله سه تا چهار فوت از پای راستتان قرار دهید و در موضع پا اسبی قرار بگیرید، به صورتی که هر دو پای شما به سمت جلو قرار گرفته باشند. استفاده از کیسه بوکس شما بعد از یادگیری موضع های فرعی و اصلی، باید بتوانید سریع تر حرکات و تکنیک ها را تمرین کنید. تمریناتی که برای بلا بردن سرعت خود می توانید انجام دهید، شامل این موارد است: سبک ایستادن روی گردی زیر پا و حرکت کردن به سمت اطراف در حین مشت زنی، لگد زدن، بلاک کردن هوا و یا کیسه بوکس ها. برای تمرینات بهتر، یک راند سه دقیقه ای از حرکات شدید و سپس یک توقف ۳ دقیقهای و پس از آن یک تکرار مجدد را در نظر بگیرید. گام دوم : تقویت مهارت های کونگ فو     انتخاب یک یار تمرینی، سریع ترین راه برای به چالش کشیدن خود و آماده شدن برای تمرینات طولانی تر است. یک یار تمرینی خوب با نگه داشتن بالشتک ها، به شما در وارد کردن ضربات حرفه ای و سریع تر کمک می کند، به این خاطر که شما به صورت آزادانه می توانید ترکیبی از ضربات مشت و لگد را به آن بزنید. افزایش استقامت برای آنکه بتوانید به استقامت لازم در تمرینات برسید راه های فراوانی وجود دارد اما بهترین راه حل در آموزش کونگ فو، ضربه زدن و ضربه خوردن است. تمرین با کیسه بوکس ها و ضربه زدن به آن ها به شرط حفظ فرم صیح، تمرین با پارتنر برای ضربات بلاک و فشار ضربات مشت به واسطه تمرین های مخصوص خود از بهترین راه های افزایش استقامت است. افزایش قدرت توانایی خودتان را برای کشیدن قدرت از زمین و انتقال آن به ضربات خود افزایش دهید. میزان نیرویی را که به همراه لگدهای خود، وارد می کنید باید افزایش دهید. شما نه تنها باید بر روی ماهیچه های شکمی خود تمرکز کنید (که تنها یک بخش از قسمت مرکزی بدن شماست) بلکه باید تلاش کنید بر روی کناره ها و پشت کمر خود نیز تمرکز داشته باشید. تمرینهای افزاینده مقاومت قسمت مرکزی بدن، عبارتند از: پلانک ها دراز و نشست به صورت معکوس کشیدن زانو تا قفسه سینه در حین آویزان شدن از میله بارفیکس و یا در حالت شنا   تقویت دست ها     در آموزش کونگ فو، برای تقویت دستان خود بهتر است از تمرینات پیچشی، شنا و حرکات ایستگاهی استفاده کنید تا برای گلاویز شدن با حریف، از کشش و تعادل بهتری برخوردار باشید. افزایش توانایی پاها در آموزش کونگ فو، باید به اندازه کافی پاهای قوی داشته باشید، به این منظور شما می توانید با داشتن یک برنامه روزانه و استفاده از وزنه های پا به آن برسید. تمریناتی که برای داشتن پاهای قوی می توان به حرکاتی مانند اسکات، اسکات های پرشی، پرش پنجه، پرش قورباغه ای و حرکت پله ای اشاره کرد. گام سوم: مطالعه کونگ فو     مطالعه استایل های مختلف شما برای آموزش بهتر کونگ فو علاوه بر مداومت بر تمرین ها، باید مطالعه ای هم در این زمینه داشته باشید. شما باید قادر باشید تکنیک ها را از یکدیگر جدا کنید، منشا و خاستگاه آن را بدانید. با دانستن فلسفه هر یک از تکنیک های کونگ فو، راحت تر می توانید حوزه خود را در این بخش مشخص کنید که کدامیک از این حیطه ها را در این ورزش می خواهید توسعه دهید.   جالب است بدانید که تمامی سبک های ورزش کونگ فو، بر اساس منطقه خود، از یکدیگر جدا می شوند. استایل های شمالی، تمرکزشان بر روی پا و حرکات آکروباتیک است و استایل های جنوبی بر تمرکزشان بر دست و گام برداشتن محکم است.   در رابطه با استایل های سخت و نرم، بخوانید و بدانید که در استال های نرم، بر حرکات رقیب بر علیه او تمرکز می کند و حرکات سخت به شما آموزش می دهد که در برابر نیروی برابر یا بیشتر از خودتان چگونه حاضر شوید.   آموزش آنلاین ببینید و هر کلیپی را چند بار مشاهده کنید، در تمامی کلیپ ها به تمامی حرکات پا، ضربات دست، موضع گیری، حرکات باسن، نحوه قدم برداشتن دقت کنید.   برای درک بهتر فلسفه آموزش کونگ فو و یادگیری فنون آن، بهتر است آن را با دیگر هنرهای رزمی مانند کاراته مقایسه کنید و به فرض مثال به حرکات تکنیک های چرخشی و حرکات مستقیم در هر دو ورزش دقت کنید.   تفاوت ورزش کونگ فو با دیگر هنرهای رزمی 1. تمرین های کونگ فو، همراه با فلسفه هستند، ماهیت این ورزش: ایجاد آرامش، جلوگیری از خشونت و خودخواهی است به این خاطر که طرز فکر بودائی ها بر این رشته بسیار تاثیر گذار است. 2. کونگ فو، یک سیستم ادراکی محسوب می شود به این خاطر که هر یک از تکنیک های کونگ فو، از چهار تکنیک هنرهای رزمی بهره برده اند. تکنیک هایی مانند: ضربات با مشت، ضربه با پا، قلاب، گرفتن و قفل کردن مفاصل. فرامین کونگ فو منشور اخلاقی کونگ فو در اوایل قرن شانزدهم، بر اساس اصول اخلاقی و روحی تشکیل شد که آن ها را این جا نام می بریم: .1.هنرجو باید بدون انقطاع تمرین کند 2. رزم باید فقط برای دفاع از خود به طور مشروح استفاده شود. 3.تمام استادان و بزرگسالان باید مورد ملاحظه و احترام قرار گیرند. 4.هنرجو باید در طول زندگی با هم دوره‌ای‌های خود دوست و مهربان باشد. 5.کونگ ‌فو کار در هنگام مسافرت باید از خود نمایی و نشان دادن قدرت خود به مردم عامی خودداری کند به طوری که حتی از مبارزه دوری کند. 6.کونگ ‌فو کار نباید پرخاشگر و اهل منازعه باشد. 7.از خوردن شراب و گوشت پرهیز کند. 8.افراط در تمایلات جنسی جایز نیست.  .9.کونگ‌ فو کار نباید عجولانه به هر کسی فنون خود را بیاموزد زیرا ممکن است باعث اذیت دیگران شود 10.کونگ فو کار باید از نقش تهاجم و حرص و اعمال تهدید آمیز دوری کند.

درمورد نرمش

۰ بازديد
تمرین بدنی یا نرمش (به انگلیسی: physical exercise) هر نوع فعالیت بدنی است که آمادگی جسمانی، تندرستی و سلامت کلی را افزایش داده یا حفظ می‌کند. همچنین اصطلاحاً به آن ورزش نیز گفته می‌شود اما باید توجه داشت که با آن متفاوت است چراکه ورزش الزاماً با هدف خاصی در حین انجام آن صورت می‌گیرد. تمرین بدنی به دلایل مختلف از جمله تقویت عضلات و سیستم قلبی عروقی، کسب مهارت‌های تمرین بدنی، حفظ یا کاهش وزن و همچنین با هدف تفریح انجام می‌شود. تمرین بدنی منظم سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند و به جلوگیری از بیماری‌های فراوانی مانند بیماری‌های قلبی و عروقی، دیابت نوع ۲ و چاقی مفرط کمک می‌کند. تمرین بدنی همچنین سلامت روانی را بهبود می‌بخشد، به جلوگیری از افسردگی کمک می‌کند و باعث حفظ و بهبود اعتماد به نفس مثبت می‌شود. تمرین بدنی حتی باعث خوش‌اندامی و افزایش جاذبه جنسی فرد می‌شود که خود در بهبودِ بیشتر اعتماد به نفس مؤثر است. چاقی در کودکی، یک نگرانی در حال رشد جهانی است حال آن که تمرین بدنی به کاهش برخی از اثرات چاقی دوران کودکی و بزرگسالی مرتبط است. با توجه به طیف گسترده مزایای ثابت شده تمرین بدنی، پزشکان اغلب آن را داروی «معجزه» یا «اعجاب‌آمیز» می‌نامند. در یک سخنرانی ویدویی آموزشی جدید ایونس به خوبی نشان داده‌است که بهترین کاری که ما می‌توانیم برای سلامتی مان انجام دهیم روزی نیم ساعت تمرین بدنی است. نرمش‌ها به‌طور کلی، بسته به تأثیر کلی که بر روی بدن انسان دارند به سه دسته طبقه‌بندی می‌شوند: نرمش‌های هوازی به هر گونه فعالیت بدنی گفته می‌شوند که از گروه‌های عضلانی بزرگ استفاده می‌کنند و باعث می‌شوند بدن شما اکسیژن بیشتری نسبت به زمانی که در حالت استراحت است مصرف کند. هدف از ورزش‌های هوازی افزایش استقامت قلبی و عروقی است. نمونه‌هایی از ورزش هوازی شامل دوچرخه سواری، شنا، پیاده‌روی تند، طناب زدن، قایقرانی، پیاده‌روی، بازی تنیس، آموزش مستمر و آموزش آهسته طولانی می‌باشد. نرمش‌های بی هوازی نیز همچنین آموزش قدرت یا مقاومت نامیده می‌شود و می‌تواند ماهیچه‌هایتان را سفت، قوی و نیرومند سازد، و همچنین قوت، تعادل و تناسب استخوان را بهبود بخشد. نمونه‌هایی از حرکات قدرتی عبارتند از: حرکت شنا، خیز و جهش، و حرکات مارپیچ دو طرفه با استفاده از دمبل‌ها می‌باشد. ورزش‌های بی‌هوازی نیز شامل آموزش وزن، آموزش کاربردی، آموزش خارج از مرکز، آموزش فاصله، دو سرعت و آموزش فاصله با شدت بالا(HIIT) قدرت عضلانی شما را در کوتاه مدت افزایش می‌دهد. نرمش‌های انعطاف‌پذیری عضلات شما را کشیده تر و طول آن را بیشتر می‌سازد. فعالیت‌ها یی از جمله فعالیت‌ها ی کششی به بهبود انعطاف‌پذیری مفاصل و و خمش‌پذیری عضلات کمک می‌کند. هدف بهبود دامنه حرکتی است که می‌تواند احتمال آسیب دیدگی را کاهش دهد. ورزش همچنین می‌تواند شامل آموزشی شود که بر دقت، چابکی، قدرت، سرعت تمرکز دارد. گاهی اوقات اصطلاحات' پویا ' و ' ایستا ' برای آن بکار می‌رود. [نیازمند منبع] ورزش‌های ' پویا ' مانند دوثابت، تمایل به تولید یک کاهش دهندهٔ فشار خون دیاستولیک در طی ورزش، با توجه به جریان خون بهبود یافته دارد. برعکس، ورزش ایستا (مانند وزنه‌برداری) می‌تواند باعث افزایش قابل توجهی از فشار سیستولیک (در طول ورزش) گردد. تمرین بدنی در حفظ آمادگی جسمانی مؤثر است و به حفظ وزن مناسب، ساختن و حفظ تراکم استخوان سالم، قدرت عضلانی و تحرک مفاصل، ارتقای فیزیولوژیکی تندرستی، کاهش ریسک جراحی و تقویت سیستم ایمنی بدن کمک مثبت می‌کند. تحقیقات رو به توسعه نشان داده‌است که بسیاری از فواید ورزش از طریق نقش عضلات اسکلتی به عنوان یک عضو غده درون‌ریز واسطه می‌شوند. بعبارتی، انقباض عضلات، مواد متعدد ی را تحت عنوان میوکین‌ها آزاد می‌سازد که رشد بافت جدید، ترمیم بافت، و کارکردهای ضد التهابی متعدد را گسترش می‌دهد، که به نوبه خود خطر ابتلا به بیماری‌های مختلف التهابی را کاهش می‌دهد. تمرین بدنی باعث کاهش سطح کورتیزول می‌شود، که عامل بسیاری از مشکلات سلامتی، اعم از جسمی و روانی است. انجام منظم تمرین بدنی‌های هوازی به جلوگیری یا درمان بیماری‌های مزمن جدی و تهدیدکننده زندگی کمک می‌کند، مانند فشار خون بالا، چاقی، بیماری‌های قلبی، دیابت نوع ۲، بی خوابی، و افسردگی. قند خون با تمرین بدنی استقامتی قبل از وعده غذایی بیشتر از همان تمرین بدنی بعد از وعده غذایی کاهش می‌یابد. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، عامل ۱۷ درصد از بیماری‌های قلبی و دیابت، ۱۲ درصد از افت در افراد مسن، و ۱۰ درصد از سرطان سینه و سرطان روده بزرگ، عدم فعالیت جسمانی است. شواهدی وجود دارد که تمرین بدنی شدید که در آن مصرف اکسیژن بدن به ۹۰ تا ۹۵ درصد ماکزیمم می‌رسد، مفیدتر از تمرین بدنی متعادل است که ۴۰ تا ۷۰ درصد ماکزیمم اکسیژن جذب می‌شود. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که تمرین بدنی شدید اجرا شده توسط افراد سالم می‌تواند پپتیدهای افیونی طبیعی (همان اندورفین، که همراه با انتقال دهنده‌های عصبی دیگر موجب شادی و سرخوشی ناشی از تمرین بدنی می‌شوند و نشان داده شده که اعتیادآور هستند) و همچنین تستوسترون و هورمون رشد را افزایش دهد، که این تأثیرات با تمرین بدنی متعادل به‌طور کامل به دست نمی‌آیند. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که اناندمید ممکن است نقش بیشتری نسبت به اندروفین در «سرخوشی دویدن» داشته باشد. با این حال، تمرین در این شدت برای زمان‌های طولانی، یا بدون گرم کردن مناسب قبل و سرد کردن بعد از آن، می‌تواند به افزایش خطر آسیب جسمی و سایر عارضه‌های تمرین بیش از حد منجر شود. تمرین بدنی‌های هوازی و بی‌هوازی هر دو منجر به افزایش بهره‌وری مکانیکی قلب می‌شوند یا با افزایش حجم قلب (تمرین بدنی آئروبیک)، یا ضخامت میوکارد (تمرینات قدرتی). چنین تغییراتی به‌طور کلی مفید و سالم هستند اگر در پاسخ به تمرین بدنی رخ دهند. همه افراد به یک اندازه از تمرین بدنی بهره نمی‌برند. تنوع فوق‌العاده‌ای در پاسخ فردی به تمرین بدنی وجود دارد، که در آن اکثر افراد افزایش متوسط در استقامت ناشی از تمرین بدنی آئروبیک را می‌بینید، بعضی از افراد تا دو برابر جذب اکسیژن شان را افزایش می‌دهند، در حالی که برخی دیگر هرگز نمی‌توانند استقامت شان را ارتقا دهند. اما هایپرتروفی عضلانی ناشی از تمرینات مقاومتی عمدتاً توسط تستوسترون و رژیم غذایی تعیین می‌شود. این تنوع ژنتیکی در بهبود ناشی از تمرین، یکی از تفاوت‌های فیزیولوژیکی کلیدی بین تمرین بدنیکاران نخبه و جمعیت عادی است. مطالعات نشان داده‌اند که تمرین بدنی در میانسالی منجر به توانایی‌های فیزیکی بهتر در مراحل بعدی زندگی می‌شود. تأثیرات جسمی سیستم قلبی عروقی اثرات مفید تمرین بدنی بر سیستم قلبی عروقی به خوبی مستندسازی شده‌اند. رابطه مستقیمی بین عدم فعالیت فیزیکی و مرگ و میر قلبی عروقی وجود دارد، و عدم فعالیت فیزیکی یک ریسک فاکتور مستقل در پیشرفت بیماری عروق کرونر است. رابطهٔ میزان-پاسخ مستقیمی بین مقدار تمرین بدنی انجام شده از حدود ۷۰۰ تا ۲۰۰۰ کیلو کالری انرژی مصرفی در هفته و تمام علل مرگ و میر و مرگ و میر بیماری‌های قلبی عروقی در جمعیت میانسال و مسن وجود دارد. بیشترین پتانسیل برای کاهش مرگ و میر در غیر فعالانی است که در حد متوسط فعال می‌شوند. بیشترین تأثیرات مفید فعالیت بدنی بر مرگ و میر بیماری‌های قلبی عروقی را می‌توان از طریق فعالیت متعادل (۴۰ تا ۶۰ درصد از جذب اکسیژن حداکثر بسته به سن) به دست آورد. افرادی که رفتار خود را پس از آنفارکتوس میوکارد تغییر دهند تا شامل تمرین بدنی منظم باشد، شانس بیشتری برای زنده ماندن داراند … افرادی که بی تحرک باقی می‌مانند بالاترین شانس خطر برای کلیه علل مرگ و میر و مرگ و میر از بیماری‌های قلبی عروقی را دارند.[۱] سیستم ایمنی اگرچه صدها مطالعه در مورد تمرین بدنی و سیستم ایمنی بدن انجام شده‌است، شواهد اندکی بر رابطهٔ آن با بیماری وجود دارد. شواهد اپیدمیولوژیک نشان می‌دهد که تمرین بدنی با شدت متوسط اثرات مفیدی بر سیستم ایمنی انسان دارد؛ اثری که در یک منحنی J مدل می‌شود. تمرین بدنی متعادل منجر به ۲۹ درصد کاهش بروز عفونت دستگاه تنفسی فوقانی می‌شود، اما یک بررسی روی دوندگان ماراتن نشان داده‌است که تمرین بدنی طولانی و با شدت بالای آن‌ها با افزایش خطر بروز عفونت همراه بوده؛ با این حال، مطالعه دیگری این اثر را پیدا نکرده. عملکرد سلول‌های ایمنی به دنبال جلسات تمرین بدنی طولانی مدت و با شدت زیاد مختل می‌گردد و برخی از مطالعات نشان داده‌اند که تمرین بدنیکاران در معرض خطر بالاتری برای عفونت هستند. سیستم‌های ایمنی تمرین بدنیکاران و افراد عادی به‌طور کلی مشابه است. تمرین بدنیکاران ممکن است مختصراً از نظر تعداد سلول‌های قاتل طبیعی و عملیات کیتولیتیک برتری داشته باشند اما این برتری بعید است که از نظر بالینی چشمگیر باشد. همچنین مشاهده شده که ویتامین C با شیوع کم‌تر عفونت دستگاه تنفسی فوقانی در دوندگان ماراتن همراه است. شخص‌های زیستی التهاب مانند پروتئین سی-واکنشی، که با بیماری‌های مزمن در ارتباط اند، در افراد فعال نسبت به افراد بی تحرک کاهش می‌یابد، و تأثیرات مثبت تمرین بدنی ممکن است به علت اثرات ضد التهابی آن باشد. افول در سیستم ایمنی بدن به دنبال حملات حاد تمرین بدنی ممکن است یکی از مکانیزم‌های این اثر ضد التهابی باشد.[۲] عملکرد مغز یک بررسی در سال ۲۰۰۸ از درمان‌های غنی‌سازی شناختی (استراتژی‌های کاهش سرعت یا معکوس کردن زوال شناختی) به این نتیجه رسید که «فعالیت بدنی، و به ویژه تمرین بدنی‌های هوازی، عملکرد شناختی را در میانسال ان افزایش می‌دهد». در موش، تمرین بدنی باعث بهبود کارکرد شناختی از طریق بهبود یادگیری فضایی وابسته به هیپوکامپ، و افزایش شکل‌پذیری سیناپسی و نوروگنسیس است. علاوه بر این، نشان داده شده‌است که فعالیت‌های بدنی محافظ سلول‌ها در مقابل تحلیل عصبی و بیماری‌های عصبی عضلانی است. به عنوان مثال، خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، شواهد داستان گونه نشان می‌دهد که تمرین بدنی منظم ممکن است آسیب‌های مغزی ناشی از الکل معکوس است. احتمالات متعددی برای اینکه چرا تمرین بدنی برای مغز مفید است وجود دارد. نمونه‌هایی به شرح زیر هستند: افزایش جریان خون و اکسیژن به مغز افزایش فاکتورهای رشد است که کمک به ایجاد سلول‌های عصبی جدید و ترویج شکل‌پذیری سیناپسی افزایش مواد شیمیایی در مغز که به قوه شناخت کمک می‌کند، مثل دوپامین، گلوتامات، نوراپی نفرین و سروتونین فعالیت بدنی، همچنین تأثیرات سودمند دیگر مربوط به قوه شناخت دارد چرا که سطح فاکتورهای رشد عصبی را افزایش می‌دهد، که خود از بقا و رشد تعدادی از سلول‌های نورونی حمایت می‌کند.[۳] تأثیرات روانی رابطه تمرین بدنی و سلامت عمدتاً در مورد تأثیر آن بر بیماری‌ها از جمله بیماری‌های عروق کرونر قلب، چاقی و دیابت مورد بررسی قرار گرفته شده‌است. با این حال، هزینه بسیار بالای نسبت داده شده به اختلالات روانی موجب شده که در سال‌های اخیر تحقیقات در زمینه نقش تمرین بدنی در درمان بهداشت روان، و در بهبود سلامت روانی جمعیت عمومی افزایش یابد.[۱] افسردگی شماری از عوامل ممکن است باعث افسردگی شود از جمله اضافه وزن، کمبود اعتماد به نفس، استرس، و اضطراب است. اندورفین‌ها به عنوان یک مسکن طبیعی و داروی ضد افسردگی در بدن عمل می‌کنند. اندورفین مدت طولانی است که به عنوان مسئول آنچه که به عنوان «سرخوشی دویدن» شناخته شده در نظر گرفته می‌شود، احساس سرخوشی که فرد از فشارها و اعمال شدید فیزیکی به دست میاورد. با این حال، تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که آناندامید احتمالاً نقش بیشتری نسبت به اندروفین در «سرخوشی دویدن» بازی می‌کند. هنگامی که یک فرد تمرین می‌کند، سطح گردش سروتونین و اندروفین هر دو افزایش می‌یابد. این افزایش حتی چند روز بعد از قطع تمرین بدنی حفظ می‌شود، که احتمالاً باعث بهبود در خلق، افزایش اعتماد به نفس، و کنترل وزن می‌شود. تمرین بدنی به تنهایی یکی از روش‌های ممکن برای پیشگیری یا درمان اشکال خفیف افسردگی است. تحقیقات همچنین نشان داده‌است که تمرین بدنی وقتی در حضور افراد دیگر (آشنا یا غریبه) انجام می‌شود، در کاهش استرس مؤثرتر از تمرین بدنی انفرادی است.[۱][۴] خواب ویرایش یک بررسی در ۲۰۱۰ از تحقیقات منتشر شده علمی نشان داد که تمرین بدنی به‌طور کلی عامل بهبود خواب برای اکثر مردم است، و به اختلالات خواب مثل بی خوابی کمک می‌کند. شیوع شکایات مربوط به خواب و اثر بخشی محدود درمان‌های دارویی تمرین بدنی را یک جایگزین مناسب می‌کند که هم ارزان قیمت است و هم دارای تأثیرات مثبت بر سیستم‌های بهداشتی متعدد به‌طور هم‌زمان می‌باشد. زمان مطلوب برای تمرین بدنی ممکن است ۴ تا ۸ ساعت قبل از خواب باشد، گرچه تمرین بدنی در هر زمان از روز مفید است، احتمالاً به استثنای تمرین بدنی‌های سنگین انجام گرفته شده اندکی قبل از زمان خواب، که ممکن است خواب را برهم زند. در هر صورت، شواهد کافی برای نتیجه‌گیری دقیق در مورد رابطه بین تمرین بدنی و خواب موجود نیست.[۵]

در مورد ام ام ای

۰ بازديد
همه چیز درباره هنرهای رزمی ترکیبی یا همان ام ام ای (MMA) مجموعه: تاریخچه رشته های ورزشی  هنرهای رزمی ترکیبی   MMA یا هنرهای رزمی ترکیبی چه ورزشی است؟ در این مقاله از بیتوته درباره رشته هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA  صحبت می‌کنیم، یک مجموعهٔ تکنیک‌های رزمی که عناصر مختلفی از هنرهای رزمی مختلف را ترکیب می‌کند، از جمله کاراته، جودو، و تکواندو. هنرهای رزمی ترکیبی یک ورزش رزمی پربرخورد است که به ورزشکاران اجازه می‌دهد تا در سطوح بالا و با استفاده از انواع تکنیک‌های مبارزه مانند مبارزه‌ی ایستاده، کوبیدن حریف و مبارزه‌ی زمینی به رقابت بپردازند. این ورزش در چند سال اخیر رشد چشمگیری داشته است و مانند بمبی در سرتاسر دنیا سر و صدا کرده است. اما اینکه MMA واقعا چیست، موضوعی است که در این مقاله به آن پرداخته می‌شود.   ورزش هنرهای رزمی ترکیبی یا Mixed Martial Arts (MMA) به عنوان یک رزمی کامل شناخته می‌شود که در آن مبارزان از انواع مختلفی از تکنیک‌ها استفاده می‌کنند.   ام ام ای چیست؟ MMA یا هنرهای رزمی ترکیبی، نسخه‌ای کوتاه‌تر از هنرهای رزمی ترکیبی است که از مجموعه‌ای از هنرهای رزمی مختلف تشکیل شده است، شامل تکنیک‌های گریپلینگ، ضربه زدن و دفاع شخصی می‌شود.   افرادی که در مسابقات MMA شرکت می‌کنند، خود تصمیم می‌گیرند که از کدام رشته‌های رزمی برای تمرین استفاده کنند.   هر فرد به دلیل خاصی ورزش رزمی ترکیبی را انتخاب می‌کند. برای مثال، اگر تمرکز ورزشکار بر روی مبارزه‌ی زمینی در MMA باشد، ممکن است بیشتر تمرکز خود را بر روی جوجیتسو برزیلی قرار دهد، در حالی که فرد دیگر ممکن است ورزش کشتی را انتخاب کند.   تعداد ورزشکاران MMA بسیار زیاد است و از متنوعیت هنرهای رزمی ترکیبی برخوردارند. اما برخی دیگر ممکن است علاقه‌مند به هنرهای رزمی سنتی باشند.     مبارزه MMA چیست   مبارزه MMA چیست؟ مبارزات MMA یک رشته ورزشی است که تمام جنبه‌های مختلف مبارزه را یکجا دارد. در این ورزش، مبارزه توسط داور و هیات داوران کنترل و رهبری می‌شود و بر خلاف تصور اشتباهی که وجود دارد، MMA ورزشی بی‌قانون نیست.    ات مبارزان باید هم در مبارزه ایستاده و هم در مبارزه زمینی مهارت کافی داشته باشند. آن‌ها باید در هر دو محیط به اندازه کافی ماهر باشند، زیرا MMA ترکیبی از سایر ورزش‌های رزمی است.   مبارزه در MMA زمانی به پایان می‌رسد که یکی از دو شرکت‌کننده به ناک‌اوت برسد یا زمان مسابقه تمام شود. اگر زمان مسابقه به پایان برسد، داوران تصمیم می‌گیرند که کدامیک از مبارزان برنده باشد. همچنین، اگر یکی از مبارزان قوانین MMA را نقض کند، ممکن است رد صلاحیت شود و بازنده اعلام شود.   MMA روشی عالی برای تمرین همه ورزش‌های رزمی به طور همزمان است. سازمان برگزارکننده مسابقات MMA، یو اف سی UFC است که هر ساله قوانین مسابقه توسط آن تعیین می‌شود.   مبارز MMA چه کسی است؟ مبارزان MMA را می‌توان فردی دانست که در حال تمرین و شرکت در مسابقات MMA (هنرهای رزمی ترکیبی) است.   همانطور که می‌دانید، MMA یک شکل از مبارزه نامنظم است که در آن می‌توانید ورزش‌های رزمی مختلف را به بهترین شکل ممکن ترکیب کنید.   MMA شامل تمام اشکال مبارزه است، از جمله ضربات مشتی، لگد زدن، کوبیدن حریف به زمین و مبارزه زمینی. اگر به یک ورزشگاه حرفه‌ای MMA بروید، با تمرینات بیشتر آشنا خواهید شد و افراد زیادی را مشاهده می‌کنید که در حال تمرین انواع ورزش‌های رزمی هستند.   علاوه بر این، می‌توانید هر کدام از ورزش‌های رزمی را که دوست دارید انتخاب کنید و مهارت خود را در یکی از آنها تقویت کنید.   جوجیتسو برزیلی واقعاً در بین مبارزان MMA محبوب است، زیرا بهترین گزینه برای مبارزات زمینی است و ورزشکاران MMA با تسلط بر آن می‌توانند برنده مبارزه باشند. اشاره به اهمیت و نقش جوجیتسو در یادگیری MMA در نوشته، نشان از اهمیت این رشته در آموزش و تقویت مهارت‌های مبارزه در MMA دارد.     قوانین ورزش ام ام ای   قوانین ورزش ام ام ای مسابقات این ورزش با قوانین کمتری نسبت به دیگر رزمی‌ها برگزار می‌شود و مبارزان در آن می‌توانند به طور آزاد فنون رزمی را اجرا کنند. این مسابقات معمولاً در یک رینگ هشت ضلعی با دیواره‌های فلزی برگزار می‌شوند. به دلیل این آزادی بیشتر، خشونت در مسابقات MMA نیز بیشتر است.   قوانین کلی ورزش ام ام ای  در مسابقه‌ای که در سال ۱۹۵۱ در برزیل برگزار شد، ماساهیکو کیمورا، یک جودوکار ژاپنی، با هلیو گریسی، بنیان‌گذار جوجیتسو برزیلی، روبرو شد. این مسابقه به عنوان یکی از نخستین مبارزات معروف هنرهای رزمی ترکیبی شناخته می‌شود.   در این مبارزه، حمله به بیضه، فروکردن انگشت در چشم، فروکردن انگشت به هرکدام از منافذ بدن، ضربه زدن به قسمت گلو، ضربه زدن به مهره‌های پشت گردن و کمر، نیشگون گرفتن، و همچنین با پا ضربه زدن به حریفی که بیهوش یا به زمین افتاده است، به عنوان خطاهای محسوب می‌شدند.   مکمل‌های MMA برای حرفه‌ای شدن در هنرهای رزمی ترکیبی، می‌توان از رشته‌های دیگر رزمی بهره برد. بهترین رشته‌های مکمل برای MMA عبارتند از: - بوکس: برای بهبود ضربات مشت، تکنیک‌های گارد و دفاع، و یادگیری نحوهٔ جا خالی دادن. - تکواندو: برای بهبود ضربات سریع و متنوع با استفاده از پاها. - موای تای: برای آموزش ضربات آرنج و زانو. - جودو: برای یادگیری فنون پرتابی و کنترل حرکت در فاصله نزدیک. - جوجیتسو برزیلی: برای آموزش فنون خاکی، قفل مفاصل و فنون خفه کردن. - ساندا: برای تقویت توانایی در ترکیب کردن فنون کشتی و ضربات دست و پا.    مکمل‌های MMA   پیشینه MMA یک رزمی‌کار چینی در حال آماده‌سازی برای پرتاب حریف خود در یک مسابقه لی‌تای در چین باستان است.   رقابت‌های هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک رویداد جدید در عرصه رزمی‌ها شناخته می‌شوند، اما با نگاهی به گذشته، می‌توان تأثیرات وال تودو که از سال ۱۹۲۰ در برزیل برگزار می‌شد و پانکریشن را که نقشی مهم در این زمینه داشت، در ریشه‌های هنرهای رزمی ترکیبی مشاهده کرد.   در دهه‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰، تفکر ترکیبی رشته‌های مختلف رزمی به ویژه به تأثیر بروس لی بر مبارزات توجه زیادی جلب کرد. او با ایده‌آل‌گرایی بود که یک مبارز برتر نیازمند گسترش و ترکیب مهارت‌های مختلف رزمی است و باید بتواند در هر استایلی مبارزه کند. این نگرش بعدها توسط دانا وایت، بنیان‌گذار اوآی‌اف، به عملیات عملی درآمد و تبدیل به مبارزات هنرهای رزمی ترکیبی شد.   هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک رویداد نوین در سال ۱۹۹۳ با برگزاری مسابقات یواف‌سی در ایالات متحده و پس از آن، مسابقات پراید اف‌سی در ژاپن به وجود آمد. از آن زمان تا به حال، این مسابقات با تغییرات قوانین به منظور معرفی هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک ورزش به جامعه، ادامه یافته است. امروزه، هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک ورزش جهانی شناخته می‌شود و در سراسر جهان مورد توجه و علاقه قرار دارد، به ویژه در ایالات متحده و ژاپن.   اما باید به یاد داشت که MMA به اندازه‌ای ورزش بی‌نظم و بی‌قانون نیست. در واقع، برخی حرکات در این ورزش ترکیبی وجود دارند که اجرای آنها مجاز نیست و باعث خطا می‌شود.   به عنوان مثال، در ورزش‌هایی مانند کراو ماگا و وینگ چون، تکنیک‌هایی وجود دارند که در MMA ممنوع هستند. بنابراین، اگر ورزش رزمی اصلی شما یکی از این دو ورزش باشد، باید به یاد داشته باشید که ممکن است نتوانید تمام تکنیک‌های آن را در MMA به کار ببرید.   با این حال، انتخاب در اختیار شماست. می‌توانید این ورزش‌ها را به عنوان ورزش رزمی اولیه خود انتخاب کنید و فقط برخی از تکنیک‌ها را در MMA استفاده کنید، یا می‌توانید جوجیتسو برزیلی یاد بگیرید و بدون نگرانی از تکنیک‌های آن، در مسابقات MMA شرکت کنید.    پیشینه MMA   سوالات متداول درباره هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA    1. آیا MMA ورزش گرانی است؟ هزینه‌ها بسته به باشگاهی که در آن ثبت‌نام می‌کنید، تعداد جلسات تمرین، احتیاج به مربی خصوصی یا گروهی، و همچنین تجهیزات اولیه مورد نیاز برای شروع دوره ممکن است متفاوت باشد. برخی باشگاه‌ها و مربیان ممکن است هزینه‌های بیشتری داشته باشند، در حالی که دیگران ممکن است گزینه‌های مناسبی برای هزینه‌های کمتر را ارائه دهند.   2. MMA مخفف چیست؟ MMA مخفف Mixed Martial Arts است. این ورزش به شکلی است که تمرین‌کنندگان در سبک‌های مختلف مبارزه فعالیت می‌کنند و می‌توانند هنرهای رزمی مختلفی را به سبک مبارزه خود اضافه کنند. برای موفقیت در MMA، شما باید به یک یا چندین ورزش رزمی مسلط باشید تا بتوانید بر حریف خود مسلط شوید. MMA محبوب است زیرا ورزشکاران از آزادی عمل بیشتری در مبارزه برخوردار هستند و قوانین سخت‌گیرانه کمتری بر آن حاکم است، همچنین برای آموزش دفاع شخصی نیز مناسب است.   سخن پایانی: ورزشکاران MMA اغلب به عنوان قوی‌ترین و تکنیکی‌ترین ورزشکاران شناخته می‌شوند زیرا معمولاً از هر رشته ورزشی رزمی چند تکنیک بلد هستند. هر چه تسلط ورزشکار بر ورزش‌های رزمی بیشتر باشد، در MMA موفق‌تر خواهد بود.

بیوگرافی حامد رحیمی پنجکی

۰ بازديد

اولین مطالب آزمایشی من

۰ بازديد
این اولین مطالب آزمایشی وبلاگ من می باشد و به زودی حذف خواهد شد.
امروز ارتباط و تبادل اطلاعات نقش بسیار مهمی در رشد و فرهنگ مردم یک کشور و جامعه را دارد و وبلاگ یکی از راه های سریع انتقال اطلاعات و ارتباط مردم یک جامعه با هم می باشد .
شما به راحتی می توانید مطالب مورد علاقه , کارهای روزمره , علم و فرهنگ را در وبلاگ خود انتشار دهید و با سایر دوستان خود به گفتگو و تبادل نظر بپردازید .