حامدرحیمی پنجکی

امام علی(ع): سرامد فضیلت ها در دست داشتن زمام خشم و میراندن خواهش نفس است.  ترس در مبارزه ترس، بخشی جداناپذیر از مبارزه است! اما به عنوان یک مبارز باید بتوانیم بر ترس خود غلبه کنیم. سلام و درود خدمت همراهان وبسایت مجله ووشو, امیدواریم هر جا که هستید حالتون خوب باشه. در این نوشته به بررسی ترس در مبارزه و راهکار های مقابله با آن می پردازیم. چگونه در مبارزه نترسیم؟ ورزش های رزمی مبارزاتی مانند بوکس، ووشو ساندا، کیک بوکسینگ، تکواندو، کاراته و … با وجود به ارمغان آرودن هیجان بسیار بالا برای مبارز، ترس نیز در وی القا می کنند. مخصوصا اگر این مبارزه خارج از چارچوب قوانین مبارزاتی و در خیابان باشد! این مطلب عموما به غلبه به ترس در مبارزات خیابانی اشاره می کند (اما کاملا برای مبارزات قانون مند نیز کاربرد دارد) و از کتاب “اصول طلایی مبارزه” نوشته آقای حمید رضا روستایی نقل می شود. با احترام به به نویسنده کتاب، این محتوا با مجوز وی بازنشر شده و هیچ مفهومی در این نوشته تغییر پیدا نکرده است. ترس چیست؟ احساسات، بخش جدا نشدنی از وجود انسان است که هرگز نه می توان آن را از بین برد ، و نه فراموش کرد. ترس نیز همانند احساسات شادی ، غم ،عصبانیت،امید ،آرامش و … یکی از احساسات طبیعی انسان است و کسی که منکر آن می شود،یا دروغ می گوید و یا مشکلات روانی در او پدید آمده است. البته فردی همانند استاد بروس لی قادر بود تا احساس ترس را در یک لحظه به احساس قدرت و شجاعت تبدیل کند که این مطلب در این بحث جای نمی گیرد… ترس نقطۀ مقابل شجاعت است و اگر بخواهم تعریفی مختصر و مفید از شجاعت بیان کنم ، میتوانم بگویم که شجاعت به معنای نترسیدن نیست ، بلکه شجاعت به معنای روبرو شدن با آنچه که از آن می ترسید است. ترس به هیچ عنوان یک عیب برای انسان نیست ، بلکه این حس در جایی باعث خجالت می شود که موجب عقب نشینی انسان از مواجهه با یک موقعیت خاص و یا مانع انجام هدفی بشود. همانطور که گفته شد، ترس را نه میتوان از بین برد و نه میتوان آنرا نادیده گرفت. در اینجا به ذکر راه هایی می پردازیم که باعث غلبه بر ترس و تبدیل این حس ناخوشایند، به حس اعتماد به نفس می شود. راهکار هایی برای غلبه بر ترس در مبارزه : ترس خود را بپذیرید  با خود کنار بیائید و بپذیرید که همۀ انسانها بِلا استثناء حس ترس را درون خود دارند. بپذیرید که ترس یک حس طبیعی همانند دیگر احساسات انسان است و یک عیب به شمار نمی رود. به ترس بهاء ندهید با اینکه ترس یک حس طبیعی است،ولیکن انسان ترسو کسی است که در هنگام ترس، به این حس توجه و تمرکز بالایی را اختصاص می دهد. در هنگام بروز ترس در وجودتان، به هیچ وجه بر آن تمرکز نکنید و با تمام وجود آنرا نادیده بگیرید تا این حس ضعیف شود. خود را به خدا بسپارید در همه حال خود را به خداوند مهربان واگذار کنید و بدانید که اگر در مقابل ظالم قرار بگیرید ، یاریتان خواهد کرد . با خود بگوئید که خداوند محافظ من است. سرنوشتتان را بپذیرید یک مبارز هرگز از مرگ هراسی ندارد و می داند که طبق فرمودة خداوند هرگاه زمان مرگ انسان فرا رسد، هیچ کاری نمی توان کرد. پس با خود بگوئید اگر زمان مرگ من اکنون باشد، چه بترسم و یا چه نه، به آن خواهم رسید و اگر اکنون زمان آن نباشد زنده خواهم ماند. در هر صورت با ترس نخواهم مرد… به درون موقعیت وارد شوید همانطور که گفته شد، شجاعت به معنای مواجهه با چیزی است که از آن می ترسید، ولیکن صِرف مواجهه با موقعیت ترس آور ضامن شجاعت نیست، بلکه ورود به موقعیت ترس آور است که ترس شما را فرو می ریزد. به محض اینکه به درون گود رفتید و اولین ضربه را زدید، ترس شما محو می شود. باور داشته باشید که حریف خیابانی یک غول نیست تنها تفاوت پیروزی در مبارزات رینگی و شکست در یک مبارزة بیرون از رینگ، عدم احساس امنیت است. زیرا مبارز در چهار چوب رینگ اطمینان کامل دارد که حریف در حیطۀ قوانین حمله کرده و قصد کشتن یا آسیب رساندن به او را ندارد، ولی در خیابان وضع دگر گونه است. این تصور تا حدی قابل درک و معقول است، ولی نه تا آنجا که از حریف یک غول شکست نا پذیر بسازد. همواره بدانید که حریفِ درون رینگ مبارزه، بسیار قویتر و خطرناک تر از یک حریف خیابانی است. زیرا یک مبارزِ درون رینگ دارای تاکتیک مبارزه و مهارت در انواع و اقسام ضربات دست و پا است، در حالی که ۹۰ درصد حریف های خیابانی، بدون تاکتیک خاصی حمله می کنند و ضرباتی کاملاَ قابل پیش بینی و مهار پرتاب می کنند. به مهارت های رزمی خود ایمان داشته باشید مهمترین عامل در غلبه کردن بر ترس ، ایمان داشتن به مهارت خود در تکنیکها و ضربات کُشنده ای است که آموخته اید. همواره به این موضوع بیندیشید که به وسیلۀ تکنیکها و ضرباتی که آموخته اید،می توانید هر حریفی را(بخصوص بیرون از رینگ) شکست دهید. حریفتان از شما می ترسد شما در مواجهۀ یک درگیری خیابانی ، با یک ربات یا موجودی از سیارة دیگر مبارزه نخواهید کرد. بلکه او نیز مانند شما یک انسان است دارای احساسات، که حس ترس را نیز شامل می شود. به شما اطمینان می دهم همانطور که شما می ترسید، حریف دو برابر شما می ترسد. بخصوص اگر گارد مبارزه و چند حرکت رزمی از شما مشاهده کند، ترسش چند برابر خواهد شد. پس در مواجهه با حریف، با خود بگوئید که: حریف از من می ترسد ، ولی به روی خود نمی آورد… با تکرار این جمله در ذهن خود که البته واقعیت نیز دارد، هالۀ انرژی شجاعت شما بزرگتر شده و حریف خود به خود دچار ترسی فلج کننده می شود. ( ولی اگر اجازه دهید هالۀ انرژی ترس شما به مشام حریف برسد،او بطور اتوماتیک متوجه ترس شما شده و با شجاعت به شما حمله می کند) با تکرار جملۀ مذکور، بطور ناخود آگاه در دل حریف ترس می افکنید. این یک راز بسیار بزرگ است. نفس عمیق بکشید و عضلاتتان را شُل و منبسط کنید نفس عمیق فوائد بسیاری دارد که این امر در کنترل حس ترس نیز مؤثر است. به هنگام ظاهر شدن حس ترس، علاوه بر رعایت نکات ذکر شده، چند نفس عمیق بکشید و نگذارید عضلات بدنتان سفت و منقبض باشد . زیرا نفس های کوتاه به همراه انقباض عضلات، میزان ترشّح آدرنالین در خون شما را افزایش می دهد و شما را دچار حالتی شبیه به فلج شدن می کند که به ناتوانی شما می انجامد. نفس عمیق و انبساط عضلات، این حالت را در شما از بین خواهد برد. به هیچ وجه به آسیب دیدن فکر نکنید یکی از عواملی که باعث ترس در وجود شما می شود، فکر کردن به این نکته است که حریف به شما آسیب بزند و صدمه ببینید. استاد بروس لی میگوید: در مورد برد و باخت فکر نکن . درد و غرور را فراموش کن. بگذار حریف پوست بدنت را خراش دهد و تو به بدن او ضربه های محکم وارد کن . بگذار او به تو ضربه بزند و تو استخوانهای او را در هم بشکن . بگذار او استخوانهای تو را بشکند و تو او را از زندگی رها کن . به فکر فرار کردن و سالم ماندن نباش ، زندگی خود را پیش پای او بگذار . مبارز باید همیشه ذهنش متمرکز بوده و هدفش فقط مبارزه باشد…   با رعایت این ۱۰ نکته، به شما اطمینان میدهم که کاملاَ بر ترس خود در مواجهه با هر حریفی اعم از حریفان رزمی یا خیابانی غلبه کرده و همواره حس شجاعت و اعتماد به نفس در طول مبارزه خواهید داشت.

چه کار کنیم در مسابقات نفس کم نیاریم ؟ برای اینکه تبدیل بشید به یک فردی که در مسابقات ظرفیت تنفسی بالایی داره در ابتدا باید درک درستی از مسابقاتتون داشته باشید مثلا چند رانده چقدر بین هر راند استراحت داریم و اینکه داخل بازی چند ثانیه فشاره چند ثانیه فشار نیست . بعد از اینکه به این درک رسیدید میتونید هر جایی این سیستم رو پیاده کنید مثلا در دویدن هاتون دقیقا مثل مسابقه عمل کنید . اگه در سالن وزنه هدفتون افزایش ظرفیت تنفسه به شکل مسابقه وزنه بزنید یعنی مثلا ۱۰ ثانیه پرس سینه بزن ۲۰ ثانیه استراحت فعال داشته باش بعدش سریع ست بعد رو بزن . دقیقا باید با شدت مسابقه باشه و شبیه به مسابقه . . میتونید از این روش در هنگام میت زنی هم استفاده کنید . ۲۰ ثانیه میت لحظه ای بزنید سپس ۴۰ ثانیه استراحت ، دقیقا باید شبیه سازی کنید . یعنی اول باید درک کاملی از مسابقات داشته باشید بعد شروع کنید به تمرینات . مثلا در تکواندو ۲ دقیقه بازی هست و تو این ۲ دقیقه ۱۰ ثانیه فشار بازی بالاس ۲۰ ثانیه پایینه تو حالتی که فشار بالاست شما باید تند تند میت بزنی لحظه ای که فشار پایینه استراحت فعال داشته باشید یعنی آرام آرام دویدن . بین هر بازی هم ۱ دقیقه استراحته و ۳ راند هم باید بازی کرد . شما بعد از دو دقیقه میت زنی یک دقیقه راه برو بعد شروع کن ست بعد رو انجام بده .   علم پشت پرده ۱۸۰ درجه از وسط خیلی ها سالهاس دارند تلاش میکنند ولی نمیتونند به ۱۸۰ درجه برسند علت  انعطاف پذیری پشت ران در خانه شاید بخوای بدون نرمش در اوقات فراغت انعطافتو افزایش بدی ولی نمیدونی چطوری  ۱۸۰ درجه باز کردن پا در بزرگسالی با کشش هایی که در ورزش هایی مثل یوگا ، ژیمناستیک و هنرهای  کشش pnf برای عضله چهارسررانی برای درک بهتر حتما ویدئو رو تماشا کنید ، دقت کنید در این  تفاوت کشش های فعال و غیرفعال همسترینگ کشش غیرفعال در عضله همسترینگ یعنی شما به سمت جلو خم بشی و

چگونه در تکواندوحریف را ناک اوت کنیم ؟ ناک اوت تکواندو این سوالیه که هر مبارز دوست داره بدونه تا توی مسابقاتش بتونه ازش استفاده کنه. توی ادامه همه تکنیک های ناک اوت رو دونه دونه آموزش میدیم✅ ناک داون کردن یا زمین زدن حریف توی تکواندو هم با اینکه خیلی وسایل محافظ و قانون داره ممکنه و اگه حریف بلند نشه برنده شما اعلام میشید????.   روش های ناک داون کردن یا ضربه فنی کردن حریف در تکواندو: درکل هر حرکت مجازی که توی ناحیه مجاز با قدرت خیلی زیاد بخوره میتونه باعث ناک داون شدن حریف شه. 1.ضربات پا در سر و هوگو: 1.موم دولیو:  موم دولیو باندا دولیو چیگی یک ضربه خیلی تخصصیه که زدن سخته ولی میتونی حریف رو ناک داون کنه .  2.فیلیپینی: این ضربه هم اگه توی سر با قدر بخوره خیلی موثره ولی پیاده سازیش کار هر کسی نیست و زمان بندی خوبی میخواد! 3.دیت چاگی:  دیت چاگی یا ضربه از پشت قدرت خیلی زیادی داره و هم توی هوگو و هم کلاه میتونه خوب عمل کنه و نسبت به حرکات قبلی طرفدارای بیشتری داره✅. 4.دولیا چاگی:   دولیا چاگی یا ضربه با روی پا توی صورت هم اگه محکم بخوره میتونه باعث سرگیجه و ناک داون شدن حریف بشه????. 2.مشت:  مشت همین قدر کوتاه و ساده !. شاید مشت ضربه ساده کم امتیاز و بدرد نخوری باشه ولی بارها ثابت شده که یک مشت پرقدرت میتونه نفس حریفو بند بیاره جوری که نتونه بازیو ادامه بده☠️????. البته منظور ما مشت توی هوگو هست که یک حرکت قانونیه.     نکته کوتاه پایانی✅: توی تکنیک های که معرفی کردیم ونی برای شما از همه کاربردی تره که بیشتر تمرینش کرده باشید و حتی فیزیک بدنی توی توی اون حرکت قوی باشه????

قبل از شروع ذهن خود را خالی کنید روزی، دانشمندی نزد یک استاد ذن رفت تا درباره ذن از او سوالاتی بپرسد. در خلاصه صحبتهای استاد، هر از چند گاهی، مرد دانشمند حرفهای او را قطع میکرد و می گفت:«آه!بله،ما آن را دار ... و از این قبیل حرفها..... بالاخره استاد ذن حرفهایش را قطع کرد وشروع به ریختن چای برای مرد کرد او فنجان را پر کرد، و بعد دوباره در آن چای ریخت تا فنجان لبر یز شد. مرد دانشمند گفت: «کافی است، دیگر فنجان جاندارد.» استاد ذن گفت: «بله، من هم می دانم. اگر شما اول فنجان ذهن خود را خالی نکنید،چطور میتوانیدفنجان چای مرا بچشید؟» منظور آن است که تا کسی فکر خود را از اندیشه های قبلی خالی نکند، نمی تواند پذیرای اندیشه های جدید باشد. درگیر سبک نباشیم دیالوگ معروفی که بروسلی گفت و آن را از رزمی کار های حرفه ای میشنویم ! کسانی که توی دنیای رزمی خوش درخشیدند هر کدام در چندین رشته و سبک مختلف کار کرده اند و توانایی های خود را بالا برده اند ! هیچ سبکی تنها و به خودی خود کامل نیست ! پس تنها 1 سبک نمیتواند شمارا قوی کند همانطور که بروسلی 1 سبک نداشت !!! استاد بروسلی به پیروی از یک سبک اعتقاد نداشت و معتقد به استفاده از بهترین تکنیک‌ها از سبک‌های مختلف رزمی بود. از آن جایی که به مطالعهٔ فراوان درخصوص انواع سبک‌های رزمی می‌پرداخت ازآن رو با تمامی سبک‌های مبارزهٔ غربی و شرقی آشنایی کامل داشت. فرض کنید چند نفر که در سبک های مختلف هنرهای رزمی مهارت پیدا کرده اند شاهد یک دعوای خیابانی تمام عیار باشند. مطمیٔنم که هر کدام از آنها این واقعه را یک جور تعریف خواهند کرد. این اختلاف قولها کاملا ً قابل فهم است. چون آنها نمیتوانند مبارزه (یا هر چیز دیگر) را آن طور که هست ببینند، زیرا نقطه نظر انتخابی خودشان، یعنی سبک شان، چشم آنها را کور کرده است و آنها مبارزه را از پشت عینک سبک خودشان خواهند دید.مبارزه، فی نفسه ساده و تمام عیار است. محدود به آمادگی شما یا تجربه تان به عنوان یک رزمیکار چینی نیست. مشاهده واقعی زمانی شروع می شود که الگوهای از پیش طرح شده را به دور بیندازید و اجرای آزادانه و حقیقی تکنیک ها موقعی شروع میشود که ماورای سیستمها (سبک ها) قرار گرفته باشید.هر کدام از سبک ها یکسری نقاط قوت و یک سری نقاط ضعف دارند که آن هارا از بقیه سبک ها جدا میکند ! همچنین قوانین هر سبک هم باعث افزایش قدرت آن سبک میشود ، برای درک بیشتر به بررسی سبک ها میپردازیم (بدون تعصب) : سبک ورزش رزمی شماره 1 : بوکس چیست؟ بوکسور ها ضربات دست فوق العاده قوی و سریعی دارند که باعث ناک اوت شدن حریفشان میشود ولی در پا ضعف دارند و قدرت و سرعت پاهایشان حتی 50% قدرت و سرعت دستانشان هم نیست !(برای همین کیک بوکس بعد از بوکس امد که تکنیک های پا هم در آن کمی می گنجید ولی باز بوکس است و دست ) بیشتر بوکسور ها عضله ای و چابک و سبک وزن هستند و نوع ورزش روی قد تاثیر چندانی ندارد نکته : کیک بوکس ورزشی ژاپنیست (که از ترکیب کیک=ضربات پا و بوکس=ضربات دست) که بخاطر نقص ورزش بوکس در استفاده نکردن از ضربات پا ابداع شد  سبک ورزش رزمی شماره 2 : تکواندو چیست؟ تکواندو کار ها ضربات پای بسایر قوی و سریعی دارند که بعضا در قدرت آن هم بحث ها بسیار است ولی بر اساس تجربه و حقیقت قدرت ویرانگری هم دارند ! ولی در ضربات دست بسیار ضعیف هستند و به نوبه خود اصلا در دست ماهر نیستند ! تکواندو کار ها حدود 99 درصد سبک وزن هستند و اکثر تکواندو کار ها بلند قد هستند  سبک ورزش رزمی شماره 3 : وینگ چون چیست؟ رشته ای که به بوکس چینی هم معروف است یکی از رشته هایست که ضربات دست در آن بسیار سریع و غیر قابل تصور هستند ولی ضربات پا خیر (بین بوکسور ها و وینگ چون کار ها همیشه سر قدرت جنگ بوده و هست ) ولی باید پذیرفت که قدرت بوکس بیشتر از وینگ چون است و سرعت وینگ چون بیشتر از بوکس ، وینگ چون کار ها اکثرا سبک وزن هستند و این سبک تاثیر زیادی روی قد ندارد  سبک ورزش رزمی شماره 4 : کاراته چیست؟ کاراته کنترلی: (مثل شیتوریو) بیشتر جنبه غیر خشن دارد و برای مقام اوردن و تناسب اندام هستش و در قدرت دست و پا خیلی ضعیف هستند ، کاراته غیر کنتری : (مثل کیوکوشین) در قدرت دست و پا فوق العاده قوی و ویرانگر هستند ولی سرعت دست زیاد و قدرت تحمل ضربه به سر را ندارند همچنین بدن آن ها سفت ترین بدن ها در بین اکثر رشته های رزمی است ، کاراته به دو بخش (کاتا: هنر نمایش ) و(کمیته :هنر مبارزه )تقسیم میشود و معمولا کیوکوشین کار ها سنگین وزن و هنرجو های سبک های کنترلی سبک وزن هستند و اکثر کاراتا کا ها چه کنترلی و چه غیر کنترلی کوتاه قد هستند  سبک ورزش رزمی شماره 5 : موی تای چیست؟ رشته تایلندی که بیشتر بوکس محور است ولی از ضربات ویرانگر ارنج و زانو بهره میبرند بهمراه ضربات پای قوی شان ، رشته قدیمی موی تای موی بوران و موی چایا بوده که وحشی ترین حقیقی ترین و کامل ترین رشته در این زمینس و واقعا شاهکاره که حتی مبارزه زمینیشم عین مبارزه خیابونیه ،موی تای کار ها اکثرا سبک وزن و چابک هستند و اکثرا بلند قد هستند  سبک ورزش رزمی شماره 6 : کونگ فو چیست؟ ورزش چینی که ضربات مشتی متفاوت از بوکس دارد به همراه ضربات پای متفاوت از تکواندو (تقریبا تو مایه های وینگچون) ! این رشته سخت گیری های خاص خود را دارد و کونگ فو کار ها سرعت و قدرت عالی ای در اجرای حرکات دارند و در کونگفو بحث فلسفه بیشتر از بقیه سبک ها مطرح است و کونگفور کار ها اکثرا سبک وزن هستند و این رشته تاثیر چندانی روی قد ندارد . سلاح سرد در این رشته نیز اموزش داده میشود  سبک ورزش رزمی شماره 7 : کشتی چیست؟ رشته ای که اصلا ضربات دست و پا در آن مجاز نیست و هدف انداختن حریف مقابل به زمین میباشد که اوزان مختلفی در آن وجود دارد و اکثرشان عضله ای هستند و هنرجویان این رشته قد های گوناگونی دارند  سبک ورزش رزمی شماره 8 : جودو و کوراش چیست؟ جودو ورزشی همانند کشتی برای به زمین انداختن حریف است که ضربه دست و پا در آن مجاز نیست و گاها فنونی مرگباری هم در آن وجود دارد همچنین کوراش هم همانند جودو است با این تفاوت که ضربات آرنج در بعضی قسمت ها مجاز است (این رشته هم بعد از کمربند قهوه ای به دو سبک "شیایی" و "دفاع شخصی + کاتا" تقسیم میشود که شیایی برای مسابقه است و فنون مسابقه ای جودو در آن تدریس میشود و در کاتا شما دفاع شخصی و کاتا می آموزید و در جودو هم سبک وزن وجود دارد و هم سنگین و تمرینات روی وزن تاثیری ندارد و در این رشته قد های گوناگونی وجود دارد ولی تمرینات تاثیری روی قد ندارد. همچنین توجه داشته باشید که جودو دفاع شخصی پیشرفته دارد ، یعنی تمامی افسران ارشد ارتش ها و تمامی بادیگارد ها باید جودو بلد باشند  سبک ورزش رزمی شماره 9 : جوجیستو چیست؟ این رشته که به دفاع شخصی پیشرفته هم معروف است تقریبا فنون انداختن مثل جودو در آن رایج است با تفاوت اینکه بیشتر فنون آن مربوط به درگیری در خاک و قفل مفاصل وخفه کردن و ... است همچنین ضربات دست و پا در آن دخیل نیست و بیشتر هنرجویان این رشته هم سبک وزن هستند و تمرینات این رشته تاثیری روی قد ندارد و اکثر جوجیتسو کار ها تو پُر هستند  سبک ورزش رزمی شماره 10 : نینجوتسو چیست؟ نینجا هم رشته ای که در آن فرد بخاطر لزوم فراگیری اکروبات قابلیت جسمانی بالایی پیدا میکند و فرز میشود و انعطاف بدنی بالایی پیدا میکند و همچنین محور اصلی تمرینات این رشته معروف ترین سلاح های سرد میباشد و به مسئله درگیری با دست خالی هم میپردازد ، فنون به زمین انداختن و ضربات در نینجوتسو وجود دارد و دست توی صورت و گردن ممنوع است و سرعت بسیار بالایی دارند ، (4 محور اصلی این رشته : سلاح سرد - آکروبات - دفاع شخصی - عملیات های چریکی ) نینجا کار ها اکثرا سبک وزن هستند و اکثر هنرجویان این رشته بلند قد هستند . نینجا رشته اصلی کار با سلاح سرد میباشد  سبک ورزش رزمی شماره 11 : آیکیدو و هاپکیدو چیست؟ دو رشته مخصوص دفاع شخصی که ایکیدو برای ژاپن و هاپکیدو برای کشور کره جنوبی است که بیشتر فنون دفاع شخصی در آن رایج است ولی ضربات دست و پا خیر ،تنها تفاوتشان که خیلی چشم گیر هم نیست این است که آیکیدو بیشتر جنبه دفاعی دارد ولی هاپکیدو هم دفاعی است و هم حمله ای .. و هنر جویان هر دو رشته اکثرا سبک وزن هستند و تمرینات این رشته تاثیری روی قد ندارد  سبک ورزش رزمی شماره 12 : ووشو چیست؟ ووشو سبکی چینی و ترکیبی از : بوکس ، تکواندو و کشتی میباشد و هنری مرگ آور و همه چی تمام است(البته بجز مبارزه زمینی) این رشته به دو دسته تقسیم میشود ( تالو : هنر نمایش و سلاح سرد ، و ساندا : هنر رزم و مبارزه ) . و تمرینات این رشته تاثیری روی قد ندارد  سبک ورزش رزمی شماره 13 : کودو دای دو جوکو چیست؟ یا به اصطلاح کودو یا به روایتی دیگر دای دوجوکو: رشته ای ژاپنی و ترکیبی از کیوکوشین ، بوکس ، جودو، موی تای ، و جوجیتسو میباشد که به عنوان قوی ترین و ازاد ترین رشته در جهان نیز معروف است ! این رشته بخاطر تابعیت از رشته کیوکوشین حدود نصف هنر جویانش کوتاه قد هستند ولی همیشه استثنا وجود دارد  سبک ورزش رزمی شماره 14 : سامبو چیست؟ سبکی روسی است که دقیقا عین کودو است با کمی تفاوت .... سامبو از دو بخش سامبو و کمبت سامبو تشکل شده که در بخش سامبو معملی از تکنیک های زمین زدن مثل جودو کشتی و ... استفاده میشود ولی در بخش کمبت شما مجاز هستید ضربات دست و پا هم بزنید ، همچنین مبارزه در خاک هم این رشته دارد ،ریشه کلمه سامبو مثل کاراته به معنای دست خالی و بدون سلاح است ... یعنی مبارزه بدون سلاح و دست خالی و در این رشته اصلا سلاح وجود ندارد و معمولا کسایی که در این سبک گار میکنند عضلانی هستند .  رشته کودو و ووشو باهم نزدیکی زیادی دارند با تفاوتی اندک که شما بعد از افتادن روی زمین در ووشو حق حمله به حریف را ندارید ولی در کودو حق حمله به حریف را در زمین دارید که یا حریف خودش تسلیم میشود و یا او را ناک اوت میکنید و یا سابمیشن میزنید (مفصلش میشکند بیهوش میشود و یا .. )همچنین در کودو کسی از فنون کشتی استفاده نمیکند (تدریس نمیشود) ولی در سامبو از فنون کشتی هم استفاده میشود سبک ورزش رزمی شماره 15 : رشته MMA و UFC چیست؟ رشته ای که به عنوان کامل ترین و ازاد ترین سبک شناخته میشود هم بسیار سرو صدا کرده ، یو اف سی " مبارزه قهرمانی نهایی Ultimate Fighting Championship" و ام ام ای "Mixed martial arts ترکیب هنرهای رزمی"  (قبل از هر چیزی این رو بگم که MMA اسم یک رشتس ولی UFC اسم یک سازمانه که برگزارکننده مسابقات ازاده ، یعنی یو اف سی اسپانسر و ساپورت کننده هر نوع مبارزه ازادیه مثلا مثل ام ام ای ). رشته ام ام ای خلاصه اش میشود بوکس !! اما نه خلاصه خلاصش !! در این رشته به شما از هر چیز یکمی یاد میدهند ، مثلا شما کامل بوکس را می اموزید ، کمی تکنیک های پا از تکواندو ، چند تا فن پرتابی یا انداختن از جودو یا کشتی و در نهایت کمی تکنیک درگیری در خاک مخصوص جوجیتسو ! این رشته نیاز مبارز هارو از رفتن به رشته های زیاد رفع کرده ولی خب خیلی کاملم نیست !!! مثلا یه جوجیتسو کار حرفه ای اگر بوکس رو حرفه ای بلد باشه تقریبا برده ! یا یک بوکسور اگر تکنیک های درگیری در خاک رو بلد باشه برده ! درواقع همه میتونن توی این رشته شرکت کنن از تکواندو کار بگیر تا بوکسور و .. تا من و شما !!! ولی نکته اصلی اینه که این ورزش اگر بخواد به صورت باشگاهی اموزش داده بشه باید از هر چیز یکوچولو بگه و بخاطر نداشتن سلاح سرد ، تکنیک های نمایشی پا نداشتن ضربات سر و... زیادم وحشی نیست ولی نمونه های زیادی هستند که از رشته سامبو یا کودو برای این مبارزات رفتند و دست پر برگشته اند ! از لحاظ سبک های رزمی و در بین رزمی کار های حرفه ای ، کودو وحشی ترین خشن ترین و کامل ترین سبک هستش چون حتی ضربه سر به سر هم داره ،و کودو از ام ام ای کامل تر و خشن تر هستش ، اگر مایل به بحث هستید زیر همین پست منتظرم ! اوسطوره ام ام ای که در سمت چپ میبینید کسی است که فعلا در جایگاه بهترین مبارز یو اف سی قرار داره ، کانر مک گرگور ; اون کمربند قهوه ای جوجیتسو داره و در بوکس هم حرفه ایه ! و این سبک به مبارزه داخل قفس یا مبارزه ازاد هم معروفه و از ایران هم اشخاصی هستند که در این رشته ها در دنیا خوش درخشیدند مثل امیر علی اکبری و ... در آخر هم برای این مورد بخاطر ازاد بودن ورودی مسابقات همه نوع رزمی کار با قد و سن و رشته مختلف پا به قفس میگذارند و قاعده ای در مبارزات برای قد و ورزن وجود ندارد ولی بصورت باشگاهی بخاطر چابک بودن و قوی بودن بیشتر هنرجو ها عضله ای و سبک وزن میشوند همچنین قد هم تغییر نمیکند !  پس تا اینجا بیشتر سبک هارا بررسی کردیم که سبک های دیگری هم مثل جیت کاندوی بروسلی هستن که در گروه کونگفو جای میگیریند و فرقی اساسی ندارند !!! همچنین در آخر که به بحث سبک وزن و یا سنگین وزن بودن اشاره کردیم قصد ما این بود که بعضی از رزمی کار ها مانند بنده دوست دارند در رزمی فعالیت کنند ولی سنگین وزن بمانند که رشته کیوکوشین مناسب ترینشون به حساب می آید و بعضی ها هم دوست دارند لاغر شوند که به رشته هایی مثل تکواندو کونگفو نینجا و .. بر اساس میل خود میروند ،همینطوری قد !!!  اینم یه برسی ایه که میشه گفت 80 درصدش درسته البته اون فلسفه و مذهب و اینا تو ایران 50-50 عه ! اما به بررسی کردن رزمی کار های معروف جهان و رشته هایشان میپردازیم تا متوجه شوید هیچ کدام تک بعدی و متعصب به یک رشته نبوده اند : اولین مورد استاد و سلطان دنیای رزم یعنی بروسلی : تسلط به وینگ چون کونفگ فو ووشو و جودو و جوجیتسو تونی جا : موای تای و جیت کاندو، جودو، آیکیدو، ساندا و تکواندو دانی ین : کاراته، بوکس، کیک بوکس، جودو، جوجیتسو، موای تای، تکواندو، هاپکیدو و ووشو اسکات ادکینز : جودو، تکواندو و کیک‌بوکسینگ ، ساندا (بخش مبارزه کونگ‌فو یاووشو) ،کیوکوشین (از سبک‌های کاراته)، نین جوتسو و موای تای جت لی : کونفگ فو و ووشو جکی چان : هاپکیدو ، ووشو و کونگفو جیسون استاتهام: کاراته، کیک بوکسینگ و وینگ چون کونگ فو و ژیمناستیک جمع بندی، نتیجه گیری و سخن آخر برای ورزش کاران حرفه ای لزوم شرکت در رشته های دیگر هم وجود دارد مثلا امیر علی اکبری MMA کار که در کشتی حرفه ای است یا کانرمک گرگور MMA کار که در رشته جوجیتسو کمربند قهوه ای دارد ! ولی هردو به بوکس و.. میپردازند !! پس لزوم شرکت در رشته ای دیگر هم برای رزمی کاران حرفه ای ضروریست ولی برای رزمی کارانی که دوست دارن با یک رشته به بیشتر چیز ها مسلط باشند بنده ووشو کودو سامبو و یا نینجا را پیشنهاد میکنم که مشمول اکثر رشته ها میشوند ! امید وارم مورد پسندتون واقع شده باشه...

ورزش رزمی و انواع آن در این مقاله شما میخوانید : ورزش رزمی چیست؟ انواع هنرهای رزمی مدال آوری و مسابقات ورزش رزمی بانوان کاراته برای کودکان تاثیر ورزش های رزمی در لاغری دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ علاقه به ورزش رزمی دیگر فقط مختص آقایان نیست. امروزه بسیاری از بانوان به این رشته ها علاقه پیدا کرده اند. به همین دلیل وجود کلاس رزمی بانوان در بیشتر باشگاه ها اهمیت بالایی پیدا کرده است. در این مقاله به بررسی ورزش های رزمی میپردازیم. ورزش رزمی چیست؟ به مجموعه حرکاتی که جهت مبارزه با شخص دیگر و یا دفاع از خود انجام میشود ورزش و یا هنرهای رزمی میگویند. فنون و تکنیک های مبارزه با جسم و روح ارتباط مستقیم دارند. به همین دلیل علاوه بر تناسب اندام و سلامت بدن باعث رشد و تعالی معنوی و روحی نیز میشوند. هنرهای رزمی قدمتی چهار هزار ساله دارند. کشور های آسیای شرقی به ویژه چین و ژاپن به عنوان مهد این ورزش محبوب شناخته میشوند. مکاتب مختلفی وحدت بخشِ هنرهای رزمی هستند. مکاتبی مانند دائو و ذن که در اصل ریشه گرفته از آیین بودایی هستند که وضعیت ذهنی و معنوی هنرجویان را تقویت میکنند. انواع هنرهای رزمی هنرهای رزمی شامل رشته های مختلف و گسترده ای میشوند. از معروفترین آن ها رشته های زیر میباشند. کاراته کیک بوکسینگ ووشو جودو تکواندو بوکس شمشیربازی کیک بوکسینگ و … با توجه به شکل گیری انواع مسابقات و رقابت ها در سطوح مختلف، به هنرهای رزمی، ورزش های رزمی نیز اطلاق می شود. در ادامه به توضیح مختصری از ورزش های رزمی میپردازیم. ورزش رزمی کاراته: کاراته یک رشته رزمی ژاپنی است. این رشته در طول سال‌ها توسط مایک چوشی هیروناکا توسعه یافته. این هنر رزمی بر اصول اخلاقی و فنون جسمانی تأکید دارد. در تمرینات کاراته، مفاهیمی همچون احترام، انضباط، و ایمان به خود ترویج میشوند. در کاراته، هنرجویان برای استفاده از قدرت خود با فروتنی در راستای اهداف مثبت جامعه آموزش می‌بینند. احترام به مربیان هم کلاسی ها، انضباط در تمرینات و در زندگی روزمره، و ایمان به اصول اخلاقی از جمله مواردی هستند که هنرجویان کاراته باید رعایت کنند. در کاراته، تکنیک‌های مختلفی شامل ضربات پا و دست، حرکات خاص و کاتاها (الگوهای حرکتی مثل فرم در تکواندو) آموزش داده میشود. این تکنیک‌ها به صورت دقیق و با تمرکز بر اصول حرکت، انعطاف‌پذیری، و قدرت اجرا میشوند. کاراته به ۲ سبک کنترلی و آزاد تقسیم میشود. تفاوت این دو سبک در کاتاها و نحوه مبارزات آنهاست. در سبک کاراته آزاد مانند کیوکوشین، مبارزات به گونه ای میباشد که ضربه باید به حریف برخورد کند و از عکس العمل حریف به اجرا کننده تکنیک امتیاز داده میشود. اما در کاراته کنترلی برخورد ضربه به حریف خطاست. در کاراته کنترلی باید تکنیک بدون برخورد سنگین ضربه نشان داده شود. به عنوان یک راه توسعه فردی و روحی، کاراته به هنرجویان مخصوصا به عنوان یک رشته رزمی بانوان کمک میکند تا خودشناسی کنند و در زندگی با اعتماد به نفس و تعادل عمل کنند. کیک بوکسینگ کیک بوکسینگ یک فرم ورزشی رزمی است که ترکیبی از تکنیک‌های بوکس و کاراته را دربرمیگیرد. این ورزش بهبود تناسب اندام، قدرت عضلات، و توانایی دفاعی را تقویت می‌کند. کیک بوکسینگ تا حد زیادی شبیه به ورزش رزمی کیوکوشین کاراته (سبک آزاد کاراته) میباشد. یکی از تفاوت های کیک بوکسینگ با کیوکوشین در ضربه مشت به صورت است. در کیوکوشین کاراته برخورد مشت به صورت خطاست. در کیک بوکسینگ، به دلیل ریشه ای که از بوکس در آن ترکیب شده، مشت به صورت هم جزیی از تکنیک های کیک بوکسینگ است. ووشو   یک هنر رزمی چینی است. این رشته شامل استایل های مختلفی از جمله تای چی، کونگ فو، و سان دا میشود. آموزش ووشو به بهبود تعادل، انعطاف، قدرت و تمرکز ذهنی کمک میکند. هر استایل ووشو دارای حرکات و تکنیک‌های خاص خود است و غالباً شامل ترکیب حرکات دفاعی و حمله‌ای می‌شود. همچنین ورزش رزمی ووشو به اصول فلسفی مانند تعادل یین و یانگ، که در فلسفه چینی به کار میروند تاکید زیادی دارد. ورزش رزمی جودو   این ورزش در اصل از ژاپن نشأت گرفته و به معنای “راه ملایمت” است. نقطه قوت این ورزش در استفاده از تکنیک‌های پرتابی است. این تکنیکها به ورزشکاران این امکان را میدهد تا حریف را به زمین بیندازند. جودو نه تنها به فیزیک و قدرت بدنی تأکید دارد بلکه از لحاظ روحی نیز به انضباط، شخصیت و احترام به حریف میپردازد. فواید ورزش های رزمی افزایش مهارت های فردی در دفاع از خود تناسب اندام و حفظ سلامت جسمانی تقویت قلب و عروق تقویت هماهنگی عصب و عضله تقویت استخوان بندی و جلوگیری از پوکی استخوان افزایش قدرت فکر و تمرکز نظم و انضیاط   مدال آوری و مسابقات یکی از اهداف و انگیزه های فراگیری هنرهای رزمی شرکت در مسابقات و کسب مدال میباشد. در سراسر جهان و همچنین ایران، مسابقات متعددی در طول سال برگزار میشود. ورزش رزمی بانوان همانظور که در بخش قبل فواید ورزش های رزمی ذکر شد، از مزایای فوق العاده هنر های رزمی برای بانوان نباید غافل شد. به کارگیری مهارتهای فراگرفته شده در کلاس های رزمی در بحث بهبود عملکرد جسمانی و دفاع از خود بسیار موثر میباشند. علاوه بر این، افزایش اعتماد به نفس از دستاوردهای چشمگیر افزایش قدرت و دفاع از خود میباشد. این امر به افزایش انگیزه، رقابت و روحیه ی پیشرفت فرد می انجامد. کاراته برای کودکان هنر های رزمی با به چالش کسیدن مفاصل، استخوان ها و ماهیچه ها به بهبود عملکرد اندام های بدن کمک می کند و با کمک به سیستم خون رسانی و تنفسی باعث تقویت سیستم ایمنی فرد نیز می شود. انجام تمرینات پر شدت فیزیکی، مانند انواع ضربه زدن ها و مبارزات از بهترین راه ها جهت تخلیه انرژی، فشارهای عصبی و تنش هاست که بار خصوصیات منفی را نیز کاهش می دهد. داشتن مهارت های رزمی با پرورش حس شجاعت، موجب دوری از پرخاش می شود. هنرهای رزمی کودکان را در موقعیتی قرار می دهد که بتوانند تصمیم های صحیح را در موقعیت های مناسب بگیرند. تاثیر ورزش های رزمی در لاغری ورزش های رزمی مانند بوکس، بدن را به مدت زیادی در فاز هوازی قرار میدهند. به همین دلیل یکی از راه حل های مناسب برای افزایش سوخت و ساز بدن و لاغری میباشند.

همه چیز در مورد ورزش بدنسازی ورزش بدنسازی به عنوان یک فعالیت فیزیکی گسترده و موثر، از دهه‌ها پیش جذابیت فراگیری برای ورزشکاران دارد. این فرایند، به شکلی سازمان‌یافته و هدفمند، با استفاده از تمرینات متنوع و تکنیک‌های خاص، به بهبود قدرت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری و بهبود کلیت سلامتی افراد می‌پردازد. در این مقاله، علاوه بر پرداختن به اهمیت این ورزش برای تقویت عضلات، افزایش تعادل بدن و ارتقاء سلامت عمومی، یک برنامه غذایی رایگان نیز ارائه شده است که به شما در راه بهبود فرم بدنی و بهبود کیفیت زندگی کمک می‌کند. این برنامه غذایی شامل توصیه‌های تغذیه مناسب برای افزایش عملکرد ورزشی، حفظ وزن مناسب و بهبود کارایی جسمی است. تا انتها با ما همراه باشید. ورزش بدنسازی چیست؟ بدنسازی (به انگلیسی: Bodybuilding) که پرورش اندام یا زیبایی اندام نیز نامیده می شود، یک فعالیت ورزشی است که به صورت سیستماتیک و هدفمند به انجام تمرینات مختلف برای افزایش حجم و قدرت عضلات بدن می‌پردازد. هدف اصلی این ورزش، تقویت عضلات و بهبود شکل بدن است. در این نوع ورزش، افراد از وزنه‌ها و دستگاه‌های ورزشی برای تحریک و تقویت عضلات استفاده می‌کنند. برنامه‌های بدنسازی معمولاً شامل تمرینات متنوعی مانند لیفت وزنه، انجام حرکات کاردیو و تمرینات افزایش انعطاف و تعادل است. این تمرینات در کنار یک برنامه غذایی مناسب، به افراد کمک می‌کنند تا علاوه بر افزایش حجم عضلات، وزن مناسب خود را حفظ کرده و سلامت عمومی خود را بهبود بخشند. این رشته ورزشی نه تنها به جلوگیری از بیماری‌های مختلف، بلکه بهبود استقامت فیزیکی و روحی، افزایش انرژی و ایجاد احساس رضایت و اعتماد به نفس نیز کمک می‌کند.   تاریخچه ورزش بدنسازی تاریخچه ورزش بدنسازی به دوره‌های باستانی بازمی‌گردد، اما شروع این ورزش به عنوان یک فعالیت ورزشی سیستماتیک و شناخته شدن گسترده آن به اوایل دهه قرن بیستم میلادی باز می‌گردد. در اواخر قرن نوزدهم، اولین مسابقات بدنسازی در اروپا برگزار شدند. یکی از شخصیت‌های مهم در تاریخ این ورزش، "اوگستوسس همان"، استاد تربیت‌بدنی اهل پروسیا و نخستین قهرمان مسابقات بدنسازی با وزنه‌ها در سال 1891 بود. او برنامه‌های تمرینی منحصر به فردی را تدوین کرد که تأثیرات زیادی بر روی توسعه و پیشرفت این ورزش گذاشت. در سال 1940، بدنسازی به عنوان یک ورزش رسمی در آمریکا شناخته شد و این ورزش با ورود به دوره مسابقات "مستر اولمپیا" در دهه 1960 به محبوبیت بیشتری دست یافت. نخستین مستر اولمپیا، جیم هنس، به عنوان یکی از شناخته شده ترین چهره های این ورزش مطرح شد. از آن زمان، بدن‌سازی به یک فعالیت جهانی تبدیل شده و با ظهور ورزشکاران مشهور، مانند آرنولد شوارتسنگر و تألیف کتاب‌ها و منابع تخصصی، جایگاه ویژه‌ای در جامعه ورزشی یافته است.   تفاوت فیتنس و بدنسازی فیتنس و بدنسازی دو نوع فعالیت ورزشی هستند که تمرینات و اهداف فیزیکی متفاوتی دارند. فیتنس (Fitness) به توانایی بدن در انجام فعالیت‌های روزمره و انجام وظایف روزانه با کارآمدی و استقامت اشاره دارد. اهداف اصلی فیتنس شامل بهبود قدرت قلبی و عروقی، افزایش استقامت، افزایش انعطاف و حفظ وزن سالم است. فیتنس ممکن است شامل فعالیت‌هایی نظیر دویدن، شنا، یوگا و تمرینات کاردیو باشد. بدنسازی بیشتر به انجام تمرینات هدفمند جهت افزایش حجم و قدرت عضلات اشاره دارد. در این ورزش، افراد با استفاده از وزنه‌ها و دستگاه‌های مخصوص، تمریناتی را انجام می‌دهند که به تقویت عضلات بدن کمک کند. هدف اصلی این ورزش عمدتاً بهبود شکل بدن و ایجاد عضلات قدرتمند است. این نوع تمرین ممکن است شامل لیفت وزنه‌ها، تمرینات مخصوص عضلات و حتی مسابقات بادی بیلدینگ باشد. به طور خلاصه اینکه، در حالی که فیتنس بر روی بهبود کلی توانمندی فیزیکی بدن تمرکز دارد، بدنسازی بیشتر به تقویت و بهبود عضلات خاصی می‌پردازد. بدنسازی برای چه کسانی و چه سنی مناسب است؟ بدنسازی به طور کلی برای افرادی که به دنبال افزایش عضلات، تقویت فیزیکی و بهبود شکل بدن خود هستند، مناسب است. این ورزش برای افرادی که به دنبال اهداف زیبایی بدنی یا بهبود عملکرد ورزشی هستند، بسیار مفید است. افرادی که می‌خواهند وزن خود را کنترل کنند، استقامت خود را افزایش دهند یا به دنبال سبک زندگی فعّال‌تری باشند نیز می‌توانند از این ورزش بهره‌مند شوند. از نظر سنی، بدن‌سازی معمولاً برای افرادی از هر رده سنی مناسب است، از جوانان و نوجوانان تا افراد مسن. البته، برنامه‌ها و حجم تمرینات باید با توجه به سطح تجربه، وضعیت فیزیکی و اهداف هر فرد تنظیم شوند. در صورت داشتن مشکلات پزشکی یا محدودیت‌های جسمانی خاص، مشاوره با پزشک یا مربی ورزشی پیشنهاد می‌شود تا برنامه تمرینی متناسب با وضعیت فرد تدوین شود. انواع رشته های بدنسازی بدنسازی حجمی (Bodybuilding): پرورش اندام یا بادی بیلدینگ، یک رشته‌ای است که به افزایش حجم عضلات تاکید دارد. هدف اصلی این رشته، افزایش حجم عضلات با استفاده از تمرینات مختلف و برنامه‌های تغذیه ای خاص است. تمرینات با وزنه‌های سنگین و حجم تکرار بالا برای ایجاد عضلات حجیم انجام می‌شود.   بدنسازی قدرتی (Powerlifting): وزنه‌برداری یا پاورلیفتینگ، به انجام تمرینات تخصصی با وزنه‌های سنگین می پردازد و بر قوای اصلی مربوط به افزایش قدرت و حجم عضلات تمرکز دارد. در این رشته، تمرینات بر اساس سه حرکت اصلی (اسکات، بنچ پرس، ددلیفت) انجام می‌شود. هدف اصلی افزایش قدرت عضلات اصلی و توانایی در انجام حرکات سنگین است. بدنسازی ترکیبی (CrossFit): این رشته تمرینات تنوع زیادی از قبیل وزنه‌برداری، کاردیو و حتی حرکات ژیمناستیک را شامل می‌شود. هدف اصلی کراسفیت، افزایش قدرت، استقامت، سرعت و انعطاف تمام نواحی بدن است. بدنسازی قهرمانی (Physique Competition): فیزیکال فیتنس به تمرینات کاردیو، انعطاف‌پذیری و... اشاره دارد. در این رشته، بدنسازان برای دستیابی به توازن بین قدرت عضلانی، استقامت و انعطاف‌پذیری تلاش می‌کنند. این رشته نسبت به شاخه بدن‎سازی حجمی، تأکید کمتری بر روی افزایش حجم عضلات دارد و به دنبال حفظ یک شکل ظاهری زیبا و تناسب اندام است. بدنسازی کلاسیک (Classic Physique): در این رشته، محدودیت‌های وزنی برای هر دسته وجود دارد تا از کاهش یا افزایش ابعاد عضلات جلوگیری شود. در واقع، این رشته ترکیبی از بدن‌سازی حجمی و قهرمانی است و بر خلاف بدنسازی حجمی، محدودیت‌های وزنی برای هر دسته وجود دارد. فیتنس‌مدلینگ (Fitness Modeling): در این رشته، تمرکز بر روی تناسب اندام و ظاهر جسمی است. این افراد به عنوان مدل‌های تبلیغاتی و ورزشی نیز شناخته می‌شوند. بدنسازی مستر اولمپیا (Mr. Olympia): مسابقات مستر اولمپیا به عنوان بالاترین مرحله در بدن‌سازی حرفه‌ای شناخته می‌شود و بهترین بدنسازان جهان در این مسابقات به رقابت می‌پردازند. ویژگی های تمرینات بدنسازی تمرینات بدنسازی دارای ویژگی‌های مختلفی هستند که به تقویت عضلات، افزایش استقامت و بهبود شکل بدن کمک می‌کنند. برخی از ویژگی‌های این تمرینات عبارتند از: تمرکز بر روی عضلات خاص: این تمرینات به صورت معمولی به شکل خاصی طراحی می‌شوند تا روی یک یا چند عضله خاص تأثیر بگذارند. این تمرینات از افراد می‌خواهند تمرکز بالا و اجرای صحیح حرکات را در طول تمرین حفظ کنند. استفاده از وزنه‌ها و تجهیزات: بسیاری از تمرینات از وزنه‌ها، دستگاه‌ها و تجهیزات مختلف مانند ماشین‌های بدن‌سازی استفاده می‌کنند. این ابزارها به افراد کمک می‌کنند تا با مقاومت بیشتری تمرین کنند و عضلات را بهبود دهند. تنوع در تمرینات: برنامه‌های بدن‌سازی معمولاً شامل تنوع در تمرینات هستند. این تنوع می‌تواند شامل تغییر در نوع حرکات، تعداد تکرارها و وزنه‌های مورد استفاده باشد. تقسیم بندی برنامه تمرینی: برنامه‌های بادی بیلدینگ معمولاً به گروه‌های مختلف عضلات اختصاص دارند و برنامه‌ها بر اساس این تقسیم‌بندی، طراحی می‌شوند. این کار نهایتاً منجر به تقویت تعداد زیادی از عضلات بدن می‌شود. استراحت مناسب: عضلات برای رشد و بهبود، نیاز به اختصاص زمانی برای استراحت دارند. بنابراین برنامه‌های تمرینی باید با دوره‌های مناسب استراحت ترکیب شوند. برنامه تغذیه متناسب: تمرینات همیشه بایستی با یک برنامه تغذیه مناسب همراه شوند. تغذیه صحیح باعث افزایش انرژی، بازسازی عضلات و بهبود عملکرد ورزشی می‌شود. با ترکیب این ویژگی‌ها، تمرینات بدنسازی به افراد کمک می‌کنند تا به بهترین شکل ممکن عضلات خود را تقویت کرده و به شکل بدن مطلوب خود دست یابند. تغذیه بدنسازان + یک رژیم غذایی پایه و مناسب همراه با نکات مهم تغذیه مناسب یک جزء اساسی در بدنسازی است و تأثیر زیادی بر عملکرد و نتایج تمرینات دارد. برنامه تغذیه برای بدنسازان باید شامل مواد غذایی متنوع و تغذیه متوازن باشد که بر اساس اهداف شخصی، سطح فعالیت و ترکیب بدن ساختار شده باشد. در ادامه یک برنامه رژیم غذایی پایه برای بدنسازان آورده شده است: صبحانه: یک پیش‌غذا همراه با شیر یا آب. یک عدد تخم‌مرغ آب پز. یک لیوان اسفناج یا سبزیجات دیگر. یک پرتقال یا یک میوه دیگر. میان‌وعده صبح: یک لیوانه ماست یونانی یا ماست کم چرب. یک میوه مانند سیب یا گریپ‌فروت. ناهار: پروتئین مثل مرغ یا گوشت ماهی (حدود 150 گرم). نصف لیوان برنج کامل یا برنج کینوا. یک لیوان سبزیجات تازه یا سالاد. یک عدد نان سبوس‌دار. میان‌وعده عصرانه: یک پروتئین شیک (پودر پروتئین با شیر یا آب). یک موز یا یک پرتقال. وعده شام: پروتئین اصلی مانند مرغ یا گوشت گوساله (حدود 200 گرم). نیم لیوان برنج یا نخود فرنگی. یک لیوان سبزیجات یا سالاد. یک پنیر پروتئینی. میان‌وعده شبانه: پروتئین مثل ماست یونانی. یک کیک پروتئینی یا میوه‌های خشک. نکات مهم: مصرف آب: حداقل 8 لیوان آب در روز. تقسیم وعده‌ها: تقسیم غذا به 5 تا 6 وعده در روز برای حفظ سطح انرژی و جلوگیری از احساس گرسنگی. محدودیت مصرف قند: ترکیبات قندی را در حد متعادلی نگه دارید و از مصرف قندهای پراکنده پرهیز کنید. مصرف روغن‌های سالم: توجه ویژه به مصرف روغن‌های سالم مانند روغن زیتون و آووکادو این برنامه می‌تواند به عنوان یک راهنمای کلی برای بدنسازان مورد استفاده قرار گیرد و بر اساس اهداف و نیازهای شخصی تنظیم شود. همچنین، مشاوره با یک تغذیه‌شناس یا مربی ورزشی می‌تواند در ارتقاء این برنامه به منظور بهبود عملکرد و کسب نتایج بیشتر، مفید باشد. فواید بدنسازی بدنسازی یک فعالیت ورزشی است که به شکل مستقیم و غیرمستقیم بر سلامتی و کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد. برخی از فواید این ورزش بادی بیلدینگ عبارتند از: تقویت، افزایش حجم و قدرت و در نتیجه بهبود عملکرد فیزیکی و توانایی اجرای فعالیت‌های روزمره بهبود استقامت قلبی-عروقی کنترل وزن و افزایش چربی سوزی افزایش برخورداری از مفاصل و عضلات قوی استحکام استخوان‌ و تاندون‌ افزایش نظم و انضباط در فرد افزایش تراکم استخوان و پیشگیری از بیماری‌های مرتبط با استخوان افزایش سطح متابولیسم و سوزاندن چربی در طی زمان بیشتر. کاهش استرس و افسردگی و بهبود حالت روحی بهبود کیفیت خواب کنترل یا پیشگیری از برخی از بیماری‌های مزمن مانند دیابت، بیماری‌های قلبی و عروقی، و برخی از انواع سرطان‌ها تقویت عضلات اطراف مفاصل افزایش اعتماد به نفس   تاثیرات بدنسازی بر عضلات تمرینات بدنسازی تاثیرات بسیار مثبتی بر عضلات دارند. این تمرینات به تقویت و افزایش حجم عضلات منجر می‌شوند. هنگامی که ما به اندازه‌ای وزنه می‌زنیم که برای بدنمان چالشی باشد، عضلات به منظور مقاومت در برابر این چالش تنظیم می‌شوند و بشکل، قدرت و حجم خود را بهبود می‌دهند. تمرینات متنوع بدن‌سازی، مانند تمرینات حجمی، تمرینات ترتیبی و تمرینات تناوبی، نواحی مختلف عضلات را فعال کرده و از خستگی در طول تمرین جلوگیری می‌کنند. این فرآیند به افزایش تراکم و چگالی عضلات، افزایش توان و استقامت و حتی بهبود عملکرد سیستم عصبی مرتبط با عضلات منجر می‌شود. علاوه بر این، بدنسازی می‌تواند به تعویض بافت عضلانی کمک کند و با تحریک رشد فیبرها، عضلات را بهبود بخشد و از آنها در مقابل آسیب و خستگی محافظت نماید. این تأثیرات نهایتاً منجر به عضلات قوی، تعادل در ساختار بدن و بهبود کلی عملکرد فیزیکی می‌شوند.   مضرات بدنسازی بدنسازی با تمام مزایا و فوایدش، در صورت عدم رعایت اصول و توجه به موارد مختلف، ممکن است برخی مشکلات و مضرات ناشی از این فعالیت به وجود آید. برخی از مضرات بدن‌سازی عبارتند از: انجام تمرینات بدن‌سازی بدون تکنیک صحیح و بدون استراحت کافی می‌تواند به آسیب‌های عضلانی و مفصلی منجر شود. تمرینات سنگین و بدون مراعات ترتیب و اندازه می‌تواند به آسیب سیستم عصبی و افزایش استرس عصبی منجر شود. برخی افراد ممکن است به منظور افزایش عملکرد و حجم عضلات از مواد محرک یا ترکیبات داروئی استفاده کنند که می‌تواند به مشکلات سلامتی و وابستگی به این مواد منجر شود. تمرینات بدن‌سازی می‌توانند باعث افزایش اشتها و نیاز به کالری بیشتر شود، اما اگر تغذیه مناسبی صورت نپذیرد، مشکلاتی مانند اختلالات تغذیه، اضافه وزن یا کمبود وزن ایجاد شود. بدن‌سازی بدون تمرینات احیایی و افزایش انعطاف‌پذیری می‌تواند به تنش عضلات و مشکلات مرتبط با کمر منجر شود. برخی از افراد ممکن است در نتیجه تمرینات بدنسازی، اختلالات در سطوح هورمون‌ها تجربه کنند که می‌تواند به مشکلات جنسی، اختلالات چربی خون یا اختلالات سیکل ماهیانه منجر شود. توجه به راهنمایی‌های مربیان و متخصصان ورزشی، رعایت تکنیک‌های صحیح تمرین و داشتن برنامه تمرینی و تغذیه‌ای مناسب، می‌تواند به حفظ سلامتی در حین بدنسازی کمک کند و از وقوع مشکلات جلوگیری نماید. افرادی که تمرینات را با میزان فشار خون بالا یا مشکلات قلبی انجام می‌دهند، باید با احتیاط و تحت نظر پزشک تمرین کنند. مزایا و معایب بدنسازی در خانه انجام بدنسازی در خانه با مزایا و معایبی همراه است. یکی از مزایای اصلی این کار، راحتی و انعطاف بیشتر در زمان تمرین است. افراد می‌توانند بدون نیاز به رفتن به باشگاه و در هر زمانی که برای آن‌ها مناسب باشد، تمرین کنند. همچنین، این روش هزینه‌های مربوط به عضویت در باشگاه و هزینه های مختلف استفاده از دستگاه ها مثل تردمیل و... را کاهش می‌دهد. از دیگر مزایا می‌توان به حفظ حریم شخصی و ترتیب خاص در تمرین اشاره کرد. اما، بدنسازی در خانه با چالش‌هایی نیز همراه است. کمبود تجهیزات و دستگاه‌های پیشرفته ممکن است مانع از انجام تمرینات متنوع و موثر شود. همچنین، عدم حضور مربی و نظارت مستمر ممکن است منجر به اجرای نادرست حرکات و آسیب به عضلات یا مفاصل شود. برخی از افراد نیاز به انگیزه بیشتری برای تمرین در محیط خانگی دارند و ممکن است وسط راه خسته شده و تعهد به تمرینات ورزشی را کاهش دهند. به همین دلیل، ایجاد برنامه تمرینی مناسب و توجه به اصول تمرینات مختلف برای حفظ سلامتی و بهره‌وری بالا در بادی بیلدینگ در خانه اهمیت زیادی دارد. تمرینات بدنسازی بانوان + فواید ورزش بدنسازی برای بانوان تمرینات بدنسازی برای بانوان یک راه فوق‌العاده برای بهبود قدرت عضلانی، تناسب اندام و بهبود سلامتی کلی است. اغلب زنان از تمرینات بدن‌سازی برای افزایش قدرت عضلات، افزایش چگالی استخوان و کاهش درصد چربی بدن استفاده می‌کنند. این تمرینات می‌توانند شکل بدن آنها را جذابتر کرده و تناسب اندام بیشتری داشته باشند. به علاوه، برای پیشگیری از مشکلات مرتبط با سلامت زنان مانند اوستئوپروز (کاهش چگالی استخوان) و اختلالات هورمونی، این ورزشها و تمرینات بسیار مؤثر هستند. ورزش بدنسازی برای بانوان فواید متعددی دارد. این تمرینات باعث افزایش استقامت و انرژی می‌شوند و بانوان را در مقابل استرس و افسردگی مقاومتر می‌کنند. همچنین، تقویت عضلات به کاهش درد و مشکلات مرتبط با مفاصل کمک می‌کند. برنامه‌های تمرینی منظم می‌توانند به بهبود کیفیت خواب، تنظیم وزن و کاهش ریسک برخی از بیماری‌ها مانند دیابت و بیماری‌های قلبی کمک کنند. علاوه بر این، برای زنانی که در دوره پس از یائسگی هستند، این ورزش می‌تواند به حفظ چگالی استخوان و کاهش ریسک شکستگی استخوان کمک کند.  عوارض، آسیب ها و خطرات ورزش بدنسازی + راهکارهای کاهش خطرات ورزش بدنسازی با تمام فوایدی که دارد، ممکن است به عوارض و خطراتی نیز منجر شود. یکی از اصلی‌ترین خطرات آسیب به عضلات و مفاصل است. انجام تمرینات بدون استفاده از تکنیک صحیح و بدون استراحت کافی می‌تواند به مصدومیت‌های عضلانی و مفصلی منجر شود. همچنین، ریسک آسیب‌های سیستم عصبی نیز وجود دارد، به خصوص اگر تمرینات با بار سنگین بر روی ستون فقرات انجام شود. مصرف مواد محرک جهت افزایش عملکرد نیز می‌تواند به مشکلات سلامتی و وابستگی منجر شود. برای کاهش خطرات ورزش بدنسازی ، توجه به تکنیک صحیح تمرینات اهمیت بسیار زیادی دارد. همچنین، استفاده از وزنه‌های مناسب و حفظ آرامش بین تمرینات، بهبود استراحت و پرهیز از بارهای سنگین بر روی قسمت‌های ضعیف بدن می‌تواند به تقویت عضلات و جلوگیری از مصدومیت‌ها کمک کند. مشاوره با مربی حرفه‌ای و باتجربه‌ نیز می‌تواند برنامه تمرینی شخصی را بر اساس وضعیت فیزیکی فرد ایجاد کند. اهمیت استفاده از مکمل‌های متعادل، رعایت تغذیه مناسب و استفاده از فناوری‌های درمانی مانند ماساژ یا تراپی فیزیکی در جلوگیری از آسیب‌ها و مصدومیت‌ها نیز بسیار مهم است. همچنین، اجتناب از هر تغییر نامطلوب در حین تمرین و مراجعه به پزشک در صورت وجود مشکلات سلامتی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. 8 اشتباه رایج در ورزش بدنسازی برنامه تمرینی نامناسب: برنامه تمرینی نامناسب که عدم تنوع در تمرینات، عدم استفاده از تکنیک صحیح یا عدم تعدیل میزان وزن و تعداد تکرارها را شامل می‌شود، می‌تواند منجر به کاهش عملکرد و آسیب به عضلات گردد. سبک وزنه زدن: وقتی که از وزنه‌های خیلی سبک استفاده می‌شود، افزایش عضلات و قدرت به میزان کافی صورت نمی‌پذیرد. سنگین وزنه زدن: از سوی دیگر، استفاده از وزنه‌های سنگین بدون آمادگی نیز می‌تواند به مشکلات مصدومیتی منجر شود. افرادی که بدون استعداد و آمادگی کافی از وزنه‌های سنگین استفاده می‌کنند، ممکن است خطر مصدومیت‌های جدی را افزایش دهند افراد باید به تدریج و با رعایت حداقل استراحت بین تمرینات، وزنه‌ها را افزایش دهند. اسکوات نزدن: اسکوات یکی از تمرینات مهم برای تقویت پایین تنه است. اسکوات نزدن یا عدم اجرای صحیح این تمرین می‌تواند به مشکلات مصدومیتی مانند صدمات ران و زانو منجر شود. نادیده گرفتن استراحت: توجه به استراحت کامل بین دوره‌های تمرینی و اجازه به بدن برای بازیابی لازم است. عدم استراحت کافی بین تمرینات، مانع از بازسازی عضلات می‌شود و می‌تواند به کاهش عملکرد و افزایش خطر مصدومیت منجر شود. تمرینات یکنواخت: تمرینات یکنواخت و عدم تغییر برنامه تمرینی می‌تواند به کاهش انگیزه منجر شود. تنوع در تمرینات به افزایش بهره‌وری کمک می‌کند. عدم تغذیه کافی برای بدن: تغذیه صحیح و متناسب با نیازهای بدن برای بهبود و بازسازی عضلات حائز اهمیت است. عدم توجه به تغذیه کافی می‌تواند باعث عدم پیشرفت، افزایش خستگی افزایش و نیاز به زمان بازسازی بیشتر شود. از هر کسی برنامه گرفتن: استفاده از برنامه تمرینی دیگران بدون توجه به نیازها و هدف‌های شخصی می‌تواند به نتایج نامطلوب منجر شود. هر فرد نیاز به برنامه‌ای دارد که با وضعیت فیزیکی، هدف‌ها و توانایی‌های او سازگار باشد.   مکمل‌های پروتئینی مناسب در بدنسازی پروتئین وی (Whey Protein): پروتئین وی یکی از محبوب‌ترین مکمل‌های پروتئینی در بدنسازی است. این پروتئین به سرعت جذب بدن می‌شود. همچنین حاوی آمینو اسیدهای اساسی برای رشد و بازسازی عضلات است. این پروتئین حاوی گلوتامین است که در بهبود بازسازی عضلات و حفظ سلامتی سیستم ایمنی نقش دارد. پروتئین کازئین (Casein Protein): پروتئین کازئین نسبت به پروتئین وی یک دوره جذب کندتری دارد و می تواند در طولانی‌ترین دوره هضم، نیاز عضلات را تأمین ‌کند. این ویژگی باعث می‌شود که پروتئین کازئین به عنوان یک منبع پایدار از پروتئین برای مدت طولانی برای بدن مناسب باشد. کراتین (Creatine): کراتین یک مکمل اساسی در بادی بیلدینگ است که در افزایش قدرت و استقامت عضلات نقش دارد. این مکمل با افزایش تولید ATP (ادنوزین تری‌فسفات) در سلول‌های عضلانی، انرژی برای تمرینات با وزن سنگین فراهم می‌کند. مکمل BCAA (Branched-Chain Amino Acids): BCAA شامل سه آمینو اسید اساسی شامل لوسین، ایزولوسین و والین می‌شود. این مکمل به تقویت رشد و بازسازی عضلات، کاهش خستگی و حفظ انرژی در دوران تمرینات سخت کمک می‌کند. بتا آلانین (Beta-Alanine): بتا آلانین به افزایش تولید کارنوزین در عضلات کمک کرده و عضلات را در برابر اسید لاکتیک (موادی که باعث خستگی عضلات می‌شوند) مقاوم می‌کند. این مکمل معمولاً برای افزایش استقامت در تمرینات با وزن بالا و تمرینات شدید مورد استفاده قرار می‌گیرد. بدنسازی چه تاثیری بر کاهش وزن دارد؟ بدنسازی تاثیرات مثبتی بر کاهش وزن دارد. این فعالیت ورزشی نه تنها به افزایش به کالری سوزی و کاهش چربی در طول تمرینات کمک می‌کند، بلکه اثرات بلندمدتی نیز بر روی متابولیسم و وزن دارد. در کل این ورزش می‌تواند تأثیرات مثبتی بر کاهش وزن داشته باشد. در زیر تعدادی از تاثیرات بدن‌سازی بر کاهش وزن ذکر شده است: افزایش سوخت و ساز: تمرینات بدن‌سازی باعث افزایش سوخت و ساز بدن می‌شود. این بدان معناست که بدن شما بیشترین انرژی را به طور مستقیم از چربی‌های ذخیره شده دریافت می‌کند. افزایش متابولیسم: ورزش‌های بدن‌سازی به افزایش متابولیسم بدن منجر می‌شود. این افزایش متابولیسم می‌تواند حتی بعد از پایان تمرینات به مدت مدیدی ادامه داشته باشد و در کاهش وزن موثر باشد. افزایش جریان خون و اکسیژن رسانی به عضلات: تمرینات بادی بیلدینگ باعث افزایش جریان خون و اکسیژن رسانی به عضلات می‌شود که به بهبود عملکرد قلب و سیستم عصبی کمک کرده و فعالیت بیشتری را ممکن می‌سازد. تقویت عضلات: افزایش جرم عضلانی نه تنها باعث بهبود شکل بدن می‌شود بلکه باعث افزایش میزان  متابولیسم در حالت استراحت نیز می‌شود. یعنی عضلات حتی در استراحت نیز انرژی مصرف می‌کنند. کنترل قند خون: برخی تحقیقات نشان می‌دهند که بدنسازی می‌تواند به بهبود حساسیت به انسولین و کنترل قند خون کمک کند.   اهداف بدنسازی اهداف بدنسازی می‌توانند متنوع و گوناگون باشند و به تناسب هدف هر فرد تغییر کنند. برخی از اهداف معمول این ورزش عبارتند از: افزایش حجم و قدرت عضلات: بسیاری از افراد به دنبال افزایش حجم و قدرت عضلات خود هستند. این اهداف معمولاً با تمرینات بادی بیلدینگ با هدف افزایش حجم عضلات (هایپرتروفی) دنبال می‌شوند. کاهش وزن و چربی: برخی از افراد به دنبال کاهش وزن، بهبود ترکیب بدن و کاهش درصد چربی هستند. تمرینات هوازی و برنامه‌های تمرینی با تمرکز بر سوزاندن کالری و تقویت قلب و عروق معمولاً در این مسیر مؤثر هستند. تقویت استقامت: برخی افراد به دنبال افزایش استقامت و توانایی در انجام تمرینات متنوع و مداوم هستند. این اهداف با تمرینات کاردیو (هوازی) و تمرینات ترکیبی دست‌یافتنی است. تعادل و انعطاف: برخی افراد به دنبال تقویت تعادل و انعطاف بیشتری هستند. تمرینات متنوع و متعادل در این زمینه می‌توانند مفید باشند. بهبود سلامتی عمومی: بدنسازی می‌تواند به بهبود سلامتی عمومی، افزایش انرژی، کاهش استرس و بهبود خلقی کمک کند. شرکت در مسابقات: برخی از افراد به عنوان ورزشکاران حرفه‌ای علاقه‌مند به شرکت در مسابقات بدنسازی بوده و برنامه تمرینی خود را متناسب با این هدف تنظیم می‌کنند. بدنسازی رزمی چیست؟ چه اصولی دارد؟ بدنسازی رزمی یک شاخه از ورزش بادی بیلدینگ است که عناصر و تکنیک‌های مختلفی از هنرهای رزمی را در بر می‌گیرد. در این نوع بدن‌سازی، تمرینات با تکنیک‌ها و حرکات خاصی از هنرهای رزمی ترکیب می‌شوند و به توانایی‌های فیزیکی، انعطاف، تعادل و تکنیک‌های رزمی اهمیت داده می‌شود. ورزشکاران بدنسازی رزمی معمولاً تمریناتی انجام می‌دهند که همچون تمرینات عادی، مناسب برای افزایش حجم و تقویت عضلات هستند، اما به توانایی‌های خود در زمینه‌های مختلف رزمی، از جمله ضربات پا، ضربات دست و تکنیک‌های دفاع شخصی، نیز توجه ویژه دارند. این رویکرد به منظور بهبود عملکرد فیزیکی و توانمندی‌های رزمی‌کاران ایجاد شده است. این نوع ورزش دارای اهداف متنوعی است که شامل افزایش استقامت، قدرت عضلانی، افزایش انعطاف، بهبود تعادل و ارتقاء تکنیک‌های رزمی می‌شود و به رزمی‌کاران این امکان را می‌دهد که علاوه بر توسعه عضلات، مهارت‌های رزمی خود را نیز بهبود بخشند. ترکیب بادی بیلدینگ با هنرهای رزمی به ورزشکاران این امکان را می‌دهد که علاوه بر افزایش استقامت، قدرت و تناسب اندام، تکنیک‌های رزمی خود را نیز بهبود بخشند. اصول بدنسازی رزمی به ترکیب مهارت‌های هنرهای رزمی با تمرینات بادی بیلدینگ اشاره دارد. این اصول شامل تنظیم برنامه تمرینی بر اساس نوع ورزش رزمی، استفاده از تکنیک‌های صحیح ، تعادل بین تمرینات بدنی و تمرینات رزمی و تغذیه مناسب برای افزایش انرژی و بهبود عملکرد می‌شوند. این نوع بدنسازی برای افرادی که به دنبال ترکیب هنرهای رزمی با فعالیت‌های بادی بیلدینگ هستند، جذاب و مؤثر است و می‌تواند به بهبود شکل فیزیکی و مهارت‌های رزمی آن‌ها کمک کند. در نتیجه، بدن‌سازی رزمی نه‌تنها به بهبود عملکرد جسمی کمک می‌کند بلکه به توسعه مهارت‌های رزمی نیز می‌پردازد، این امر باعث می‌شود که رزمی‌کاران در مواجهه با چالش‌های رزمی خود، قدرتمندتر و متعادل‌تر باشند.   جمع بندی بدنسازی یک مسیر بهبود فردی و سلامتی است. این هنر ورزشی، با ترکیب تمرینات مستمر و تغذیه مناسب، به افراد امکان می‌دهد تا به اهداف فیزیکی و روحی خود دست یابند. بدن‌سازی نه تنها برای بهبود فیزیکی بلکه برای افزایش اعتماد به نفس و بهبود کلیت زندگی نیز اهمیت دارد. با رعایت اصول و تعهد به این مسیر، می‌توان به تحولات بزرگی در زندگی شخصی خود دست یافت. بنابراین به همراه تلاش مداوم به عنوان یک بدنساز، می‌توان به ارتقاء سلامت و بهبود کیفیت زندگی خود دست یافت

ورزش رزمی نینجا ورزش رزمی نینجا یکی از رزم‌ های قدیمی و سنتی ژاپن بوده که از طریق نینجاها به اروپا معرفی شده است. این ورزش شامل حرکات و تمرینات فیزیکی، نوعی فلسفه، مهارت در کنترل بدن و تمرکز بر دقت و تعادل است. همچنین، در این ورزش فنون نخ ‌بازی، چاقو زنی و... به کار می‌روند. این ورزش از انعطاف پذیری، تنوع و مهارت در حرکات مشهور است و مراکز آموزش آن را می‌توان در بسیاری از کشورها پیدا کرد. ورزش رزمی نینجا در طی قرن‌ ها از طریق نینجاها به اوج رسیده است. این ورزش با داشتن تمرکز بر دقت و تعادل، برای تقویت قدرت بدنی و افزایش انعطاف پذیری استفاده می ‌شود. همچنین، در این ورزش به تنوع فنون مختلفی مانند: تیراندازی، کار با چاقو و... پرداخته می‌شود. در واقع، نینجا یکی از کارآمدترین فرم‌ های رزمی است که در ایران و جهان تفاوت ‌هایی در آن مشاهده می ‌شود.   تفاوت نینجا و نینجوتسو ورزش رزمی نینجا و نینجوتسو دو مفهوم متفاوت هستند. نینجا یک مبارزه فردی است که در فنون نزاعی و مهارت‌ های مخفیانه ماهر است. به طور مثال، او می‌تواند در تاریکی بدون شناسایی به دشمن نزدیک شود و او را به طور مخفیانه شکار کند. نینجوتسو هم به گروهی از افرادی اشاره دارد که دارای مهارت ‌های نینجا هستند. آنها در زمینه‌ های گوناگون مانند: اسلحه، فنون نزاعی و جاسوسی آموزش دیده ‌اند. نینجوتسو بیشتر به یک گروه اشاره دارد تا به فردی خاص. در کل، می‌توان گفت که نینجا یک فرد است که در فنون نزاعی و مهارت‌ های مخفیانه ماهر است. اما نینجوتسو یک گروه افراد هستند که در زمینه‌ های مختلف با مهارت ‌های نینجا آموزش دیده‌ اند. آموزش مهارت ها در این رشته رزمی روزانه بود و مهارت هایی مانند: شمشیر بازی، کار با تیر و کمان، نیزه، عبور از رودخانه، اسب سواری، آموزش استفاده از سلاح های مخصوص و... به رزمندگان آموزش داده شد. نینجوتسو مجموعه ای از مهارت های لازم رزمی برای نینجاها است، که در آن تمام تکنیک های مورد نیاز برای تبدیل شدن به یک نینجا را خواهید آموخت. بنابراین، اگر می توانید، یک کلاس نینجوتسو پیدا کنید و ثبت نام کنید. در برخی مناطق ممکن است آموزش های نینجوتسو در دسترس نباشد، در این صورت می توانید درس های تکواندو، جودو، کاراته یا جوجیتسو را انتخاب کنید.     بیشتر بدانید: کدام ورزش رزمی بهتر است؟   انواع سبک های ورزش رزمی نینجا نینجا شامل مجموعه ‌ای از تمرینات برای تقویت نیروی بدنی، تبدیل شدن به یک آدم با اعتماد به نفس و عالی در مبارزات است. برخی از انواع ورزش رزمی نینجا شامل موارد زیر می ‌شوند: 1- تریکس: این ورزش رزمی با استفاده از ترامپولین انجام می‌شود. تریکس به عنوان یکی از ورزش ‌هایی است که تمرکز بر روی پرش ‌های هوایی، دفاع و راندن دارد. 2- نینجوتسو: این ورزش، جزء اصلی مبارزات خفیف و غیر حقیقی است و برخی از مهارت های آن شامل پرش، مبارزه و دفاع می باشد. 3- گاروت جوجیتسو: در این ورزش رزمی اعتماد به نفس، تعادل و قدرت فوق العاده را تمرین می کنند. این ورزش از گراپلینگ و نینجوتسو الهام گرفته است. 4- پارکور: مجموعه‌ای از حرکات فیزیکی ورزشی برای پرش، دویدن و سرعت است، که علاوه بر بهبود قدرت و ساختار بدن، تمرین ‌های فکری را هم شامل می ‌شود. 5- آیکیدو: این رشته رزمی دارای کاربرد قابل توجهی برای دفاع شخصی است. علاوه بر آن دارای قوانینی مانند استفاده از سلاح ‌ها را نیز شامل می ‌شود.      سلاح های نینجا نینجاها در گروه‌های کوچکی کار می‌کردند که در آن هر جنگجو مهارت‌ های خاص نینجوتسو یا نحوه کار با سلاح ‌های ویژه را کاملاً تسلط داشت. نینجاها سلاح های زیادی را در اختیار داشتند و به دلیل این گستردگی، مهارت استفاده از این سلاح ها نیز طبیعی بود. البته لازم به ذکر است که تمامی نینجاها در کار با شمشیر، نیزه، تیر و کمان بسیار مهارت داشتند. نینجاها از سلاح های کاملا متفاوتی برای مبارزه با دشمنان خود استفاده کردند، که از جمله معروف ترین آنها می توان به shuraken یا Ninja Star اشاره کرد. با پرتاب این سلاح به سمت هدف، نیروهای مذکور از پیشروی بیشتر آن جلوگیری کردند.  جالب اینجاست که حتی لباس نینجا نیز تفاوت های آشکاری با تمام نیروهای مخفی دیگر در طول تاریخ دارد. گفته می شود پوشیدن لباس های تیره و استفاده از نقاب برای پوشاندن صورت به منظور ایجاد رعب و وحشت در دشمن انجام می شد. اما در ادامه به تعدادی از جالب ترین سلاح های نینجا خواهیم پرداخت. برخی از این سلاح ها شامل: شوکو، کالتروپ، کیوکتسو شوگی، چوب بامبو، جوته، میتسوبیشی، پنجه گربه، کاما و مواد منفجره می شدند.      از چه سنی می توان ورزش رزمی نینجا را شروع کرد؟ سنین قابل قبول برای شروع ورزش رزمی نینجا به طور معمول از ۵ سال به بالا هستند. با این حال، برخی مربیان و مدارس رزمی به کودکان زیر ۵ سال هم آموزش می دهند، اما باید توجه داشت که این به عواملی مانند: میزان بلندی، وزن، مهارت در حرکت و غیره بستگی دارد. در هر صورت، توصیه ما این است که قبل از شروع این ورزش، بهتر است با یک پزشک مشورت کنید.

ورزش نینجوتسو، یکی از هنرهای رزمی سنتی ژاپنی است که ریشه‌های عمیقی در تاریخ ژاپن دارد. این هنر رزمی به عنوان یک سیستم جامع و دفاع شخصی شناخته می‌شود که علاوه بر تکنیک‌های نبرد فیزیکی، شامل مفاهیم روحانی و راهبردهای نینجاها نیز می‌شود. این هنر رزمی به عنوان هنری شناخته می‌شود که ابزارهای زندگی روزمره را به تنهایی تبدیل به ابزارهای نبرد می‌کند. در این مقاله، ما به بررسی تاریخچه و منشأ این ورزش، تجهیزات و سلاح های استفاده شده در آن و نکات مهم آموزشی این هنر رزمی می‌پردازیم. پس تا انتها با ما همراه باشید.    بیشتر بدانید: کدام ورزش رزمی بهتر است؟   تاریخچه مختصر نینجوتسو نینجوتسو (Ninjutsu) یک هنر رزمی ژاپنی است که در دوره‌های سلطنتی ژاپن توسعه یافت و حول محور جنگ و استراتژی طراحی شده است. این هنر رزمی توسط نینجاها که جنگجویان مخفی و ماهری بودند، در دوران فئودال ژاپن مورد استفاده قرار گرفته است. از سنین کودکی، نینجاها ۱۸ حرفه سنتی را یاد می‌گرفتند که که شامل انواع فنون و تکنیک‌های نبرد مسلحانه یا بدون ‌سلاح، آموزش در زمینه‌های اسلحه، اسب سواری و سوارکاری، انواع جاسوسی، خرابکاری، نفوذ، مخفی کاری، حقه بازی، فرار، زهرها، ابزارهای نقلیه آبی، داروها، دویدن، پریدن، بالا رفتن از دیوار، پیاده‌روی درازمدت، شنا، ترور و موقعیت های جنگی بود. آنها معمولاً به صورت گروهی در زمینه های خاص کار می کردند. هر کسی از آنها در یک حوزه مختصص بود. این امر باعث تشکیل یک تیم ترسناک، قدرتمند و هماهنگ می‌شد. با وجود اثربخشی روش‌های استفاده شده توسط نینجاها، آنها اغلب ناشایست و ناشرافتمندانه تلقی می‌شدند، زیرا به طور متداول برای انجام کارهای کثیف دیگران به کار گرفته می‌شدند. در قرن ۱۹، این هنر رزمی تقریباً نابود شد، زیرا احساس می‌شد که راه جنگجویان ناشرافتمند دیگر مورد نیاز نیست. با این حال، برخی از استادان این هنر، تکنیک‌های مخفی را حفظ کردند و آنها را به نسل‌های بعدی انتقال دادند. این امر پایه‌گذار نینجوتسو مدرن شد.      افزایش آگاهی از نینجوتسو از طریق فیلم‌ها در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ قرن بیستم شاهد بازگشت علاقه و افزایش آگاهی از نینجوتسو از طریق فیلم‌های مختلف در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ بود. این فیلم‌ها، در حالی که نینجاها را محبوب کردند، اما اغلب در ویژگی‌ها و مهارت‌های آنها بزرگ‌نمایی می‌کردند. مهم است بگوییم که سوابق و جزئیات مربوط به رشته‌ها و تکنیک‌های واقعی نینجا به دقت نگهداری می‌شد. هرچند نینجوتسو مدرن امروزی ممکن است در هر مکتبی متفاوت و احتمالاً نسخه‌ یا تفسیری تضعیف شده از شکل اصلی و سنتی باشد که دیگر به راهبردها و تکنیک‌های پنهانی و ترور تمرکز نمی‌کند. مانند بسیاری از هنرهای رزمی قدیمی، نینجوتسو به سبک های مختلفی توسعه یافته است و تعدادی سازمان و مدرسه وجود دارد که این هنر رزمی را آموزش می دهند، اما منشا و اصل و نسب آنها بحث برانگیز است   آموزش نینجوتسو آموزش نینجوتسو در دوران مدرن بدون شک با آموزه های دوران نینجاهای جنگجو در دوره فئودال ژاپن تفاوت زیادی دارد. نه تنها به دلیل اینکه بسیاری از چیزهایی که آموزش داده می‌شد دیگر با زمان‌ها و دوران مدرن مطابقت ندارد و دیگر مربوط به امروز نیست، بلکه به دلیل از دست دادن برخی از روش ها و تکنیک‌های مخفی آن دوره نیز می‌باشد. آموزش مدرن معمولاً به چندین سطح تقسیم می شود و از یک سیستم درجه بندی پیروی می کند. در طول آموزش، مهارت‌های جنگی مشابه با بسیاری از هنرهای رزمی ژاپنی از جمله ضربات، گراپلینگ یا گلاویز شدن، نبرد زمینی، قفل‌ها، گرفتن گلو، پرتاب و غیره به شما آموزش داده می‌شود. به علاوه، برخلاف بسیاری از هنرهای رزمی، آموزش اسلحه معمولاً از ابتدا شروع می‌شود. همچنین ممکن است در دوره آموزش در مورد بدن انسان و نقاط فشار، آگاهی ذهنی، مراقبت‌های روحی، مدیتیشن، چگونگی حفظ انعطاف پذیری و نحوه انعطاف پذیر ماندن، نحوه تناسب اندام و نحوه حفظ سلامت جسم و حتی نحوه تبدیل این هنر به یک شیوه زندگی به شما آموزش داده شود.      تجهیزات استفاده شده در نینجوتسو تجهیزات مورد استفاده در نینجوتسو ممکن است متناسب با مکتب و مکان آموزش متغیر باشد. بسیاری از مدارس ابتدا اجازه می‌دهند که شخص در آغاز از لباس‌های ورزشی راحت استفاده کند. پس از انطباق با محیط آموزشی، می‌تواند یک ژی استاندارد (معمولاً سیاه) یک مدل Gi (معمولاً مشکی) متشکل از یک ژاکت و شلوار بپوشد. سایر تجهیزات ممکن است شامل موارد زیر باشد: جیکا تابی یا کفش های تابی نینجا (Tabi Boots): این کفش‌ها کفش‌هایی هستند که در آن‌ها انگشت شست پا از بقیه انگشتان پا جدا شده و در برخی از مدارس نینجوتسو برای افراد استفاده می‌شوند. جوراب‌های تابی (Tabi Socks): جوراب‌های مخصوص با طراحی خاص برای استفاده با کفش‌های تابی. کمربند (Belts): کمربندها در بسیاری از هنرهای رزمی سنتی ژاپنی نماد رتبه و سطح تجارب فرد هستند. یونیفرم یا لباس کامل نینجا (Shinobi Shozoku): این لباس معمولاً سیاه است، اما ممکن است به هر رنگ دلخواه باشد. لازم به ذکر است که هیچ مدرک واقعی دال بر اینکه نینجاهای دوران فئودال این لباس را می‌پوشیده‌اند، وجود ندارد. در دوران ژاپن فئودال، نینجاها گاهی نیاز بود تا در کنار سربازان در میدان نبرد بجنگند. در این موارد آنها به یک یونیفرم رزمی نیز مجهز بودند. آنها یک ژاکت و شلوار از میله‌های زنجیره‌ای می‌پوشیدند. مچ دست، دست، گردن و سر آنها نیز با میله محافظت می شد. در مجموع، لباس رزمی آنها یک لباس بسیار عالی بود.        سلاح های مورد استفاده در نینجوتسو نینجوتسو از مجموعه گسترده‌ای از ابزار و سلاح‌ها استفاده می‌کند. لیست زیر تنها یکی از سلاح‌های استفاده شده توسط نینجاها است. تقریباً هر سلاح و یا ترکیبی از هر گونه‌ سلاحی که در آن دوره وجود داشته باشد، استفاده و با آن تمرین داده می‌شد. Bokken (Wooden Sword): شمشیر چوبی Fukiya (Blowgun): لوله‌ی دفع هوا یا دمنده Hanbo/Bo/Jo (Various Staffs): انواع چوب‌ها Kaginawa (Climbing Tool/Grappling Hook): ابزار کوهنوردی / قلاب گیر Kama (Farming Blade): چاقوی کشاورزی Katana (Long Sword): شمشیر بلند Yari (Spear): نیزه Yumi and Ya (Bow and Arrow): کمان و تیر Wakizashi (Short Sword): شمشیر کوتاه Chigiriki/Manriki/Manriki-gusari/Kusarigama/Kusarifundo (Various Chained Weapons): انواع ابزارهای زنجیری Ninjato (Short Bladed Weapon): ابزار یا اسلحه تیغه کوتاه Sai (Two-Pronged Sword): شمشیر دو شاخه Shuriken (Ninja Throwing Star): ستاره پرتابی نینجا Tanto/Kaiken (Daggers): خنجر یا چاقو Tekagi-shuko/Ashiko/Neko-te (Hand Claws): دارت، تیغه های مختلف Various Throwing Darts/Blades: دارت یا شمشیرهای پرتابی مختلف Kyoketsu Shoge (Hooked Rope-Dart): نیزه حلقه‌دار یا دارت حلقه قلابدار Tekko (Brass Knuckles): دستبند فلزی Tessen (Folding Fan with an Iron Frame): فن تاشو با قاب آهنی Ten-Hand/Jutte (Iron Bar): میله آهنی Kunai/Shikoro (Multi-Purpose Tools): ابزارهای چند منظوره Makibishi/Tetsubishi (Caltrop): میخ های تیز پرتاب شده روی زمین Nagamaki/Naginata (Poled Weapons): سلاح های قطب دار Tachi (Slung Sword): شمشیر آویزان Rope: طناب Otsuchi/Ono/Kanabo (Axes, Mallets, and Clubs): تبر، چکش و چماق Ninja Utility Belt: کمربند چند منظوره نینجا Kunai (Ninja Darts): دارت نینجا Gauntlets: دستکش‌ها Explosives: مواد منفجره   تمرین‌کنندگان مشهور نینجوتسو (یا کسانی که در آن فعالیت کرده‌اند) جوی آنسا سانی چیبا فرانک دوکس      فیلم های ساخته شده درباره نینجاها – بخش اول فیلم‌هایی که در زیر آمده‌اند، اکثراً حول محور نینجوتسو یا نینجاها می‌چرخند و این هنر رزمی را به تصویر می‌کشند: Shinobi no Mono (1962): یک فیلم ژاپنی که زندگی ایشیکاوا گوئمون (یک نینجا) را بررسی می‌کند. Enter the Ninja (1981): یک فیلم هنرهای رزمی آمریکایی که داستان یک هنرمند رزمی را دنبال می‌کند که مهارتهای نینجا را یاد می‌گیرد. Shu shi shen chuan (1981): همچنین به نام "Ninja in the Dragon's Den" معروف است، یک فیلم رزمی هنگ کنگ با عناصری از نینجوتسو. The Ninja Wars (1982): یک فیلم فانتزی ژاپنی که عناصر فوق‌العاده‌ای را با اقدامات نینجا ترکیب می‌کند. Revenge of the Ninja (1983): یک فیلم هنرهای رزمی آمریکایی که داستان یک نینجا در جستجوی انتقام را روایت می‌کند. Ninja 3: The Domination (1984): یک فیلم ترسناک هنرهای رزمی که شامل اقدامات نینجا می‌شود. The Super Ninja (1984): یک فیلم رزمی هنگ کنگی با موضوعات نینجا. American Ninja (1985): داستان یک سرباز آمریکایی که مهارت‌های نینجا را دنبال می‌کند. Nine Deaths of the Ninja (1985): یک فیلم اکشن-کمدی فیلیپینی با عناصر نینجا. Golden Ninja Warrior (1986): یک فیلم هنگ کنگ با عناصر هنرهای رزمی و نینجا. Ninja Destroyer (1986): یک فیلم هنرهای رزمی فیلیپینی با شخصیت اصلی نینجا. Ninja Dragon (1986): یک فیلم اکشن هنگ کنگی با موضوع نینجا. Ninja Protector (1986): یک فیلم هنرهای رزمی فیلیپینی با تمرکز بر نینجا.   فیلم های ساخته شده درباره نینجاها – بخش دوم Silver Dragon Ninja (1986): یک فیلم هنگ کنگ که به هنرهای رزمی نینجا می‌پردازد. The Ultimate Ninja (1986): یک فیلم هنرهای رزمی که به دنیای نینجاهای جنگجو می‌پردازد. American Ninja 2: The Confrontation (1987): سری دوم فیلم های نینجای آمریکایی. Ninja Death Squad (1987): یک فیلم اکشن فیلیپینی با موضوع نینجا. Ninja: Silent Assassin (1987): یک فیلم هنرهای رزمی که به جهان بی‌صدا و مرگبار نینجاها می‌پردازد. Ninja vs Ninja (1987): یک فیلم اکشن ژاپنی با رقابت نینجا. American Ninja 3: Blood Hunt (1989): سری سوم از مجموعه فیلم های نینجای آمریکایی American Ninja 4: The Annihilation (1990): چهارمین فیلم از مجموعه فیلم های نینجای آمریکایی American Ninja V (1993): آخرین فیلم از مجموعه فیلم های نینجای آمریکایی 3 Ninjas: High Noon at Mega Mountain (1998): یک فیلم خانوادگی کمدی با اقدامات نینجا. Shinobi: Heart Under Blade (2005): یک فیلم ژاپنی مبتنی بر رمان "The Kouga Ninja Scrolls". Ninja (2009): یک فیلم هنرهای رزمی در مورد یک غربی که نینجوتسو را در ژاپن مطالعه می‌کند. Ninja Assassin (2009): یک فیلم هیجان انگیز در مورد یک نینجا جوان در جستجوی انتقام. Ninja 2 (2013): یک فیلم هنرهای رزمی با یک داستان مرتبط با یک نینجا در جستجوی عدالت.

کیک بوکسینگ که به عنوان ورزشی مشابه به کاراته نیز شناخته می شود، ورزشی پر برخورد است که با ضربات مشابه مشت در بوکس و با اشکال مختلف زانو زدن یا لگد پیش می رود. کیک بوگسینگ ورزشی سرپایی است و مسابقه زمانی به پایان می رسد که یکی از دو مبارز به زمین بیفتد یا توسط حریف به زمین زده شود (یا زمانی که داور مسابقه را به پایان برساند). کیک بوکسینگ به عنوان یکی از ورزش های رزمی به خوبی در میان علاقه مندان شناخته می شود.  این ورزش هم در میان مردان و هم در میان زنان از محبوبیت بالایی برخوردار است. این ورزش بسیار در بهبود مهارت های دفاع شخصی به شما کمک میکند.   هدف از کیک بوکسینگ چیست؟  در یکی از مکتب‌های کیک بوکسینگ گفته می شود: "تمرکز کیک بوکسینگ این است که با ضربات و مشت‌های دقیق به مناطق خاصی از بدن باعث ‌شود مبارز دیگر قادر به دفاع از خود نباشد".    کیک بوکسینگ ورزشی است که در آن اصول اولیه بوکس در نظر گرفته می شود و اشکال مختلفی از  ضربه با زانو و سایر ضربات به آن اضافه می شود. کیک بوکسینگ به سرعت، چابکی و هماهنگی نیاز زیادی دارد به بهبود قدرت عضلانی و آمادگی جسمانی کلی کمک می کند.       تاریخچه کیک بوکسینگ  بیلی بلکنز (رزمی کار مطرحی که می شناسید)در سال 1967،  12 سال بیشتر نداشت تحت تاثیر از بروس لی در کلاس های کاراته ثبت نام کرد با کار زباله جمع کنی هزینه کلاس هایش را فراهم کرد.  او به هنرهای رزمی تسلط داشت و در مسابقات هنرهای رزمی در دهه 1970-1980 برنده شد. او همچنین به عنوان قهرمان کاراته هفت بار به شهرت رسید و به عنوان کاپیتان تیم کاراته المپیک 1980 ایالات متحده انتخاب شد. در سال 1989، بیلی بلنکز یک باشگاه ورزشی را با هدف تولید و تکمیل ورزش های رزمی مبتنی بر کاراته تأسیس کرد که برای زنان نیز جذاب باشد. او موسیقی، حرکات کششی، حرکات رزمی، مقاومت در برابر فشار حریف و بوکس را با یکدیگر ترکیب کرد و در نهایت ورزشی به نام کیک بوکسینگ را به همگان معرفی کرد.    جمعیت شناسی کیک بوکسینگ  از زمانی که شکل مدرن این ورزش برای اولین بار در ژاپن در دهه 1950 توسعه یافت کیک بوکسینگ در سراسر جهان گسترش یافت. تخمین اینکه چند نفر در این رشته فعالیت می کنند به طور دقیق مشخص نیست زیرا تعداد زیادی از افراد ورزش های رزمی ترکیبی کار می کنند و خود را متعلق به کیک بوکسینگ به تنهایی نمی دانند.  رایج ترین اشکال کیک بوکسینگ که در آمریکای شمالی تمرین می شود کیک بوکسینگ ژاپنی است.    کیک بوکسینگ اغلب توسط نوجوانان و بزرگسالان جوان تمرین می شود.  کیک بوکسینگ یک ورزش تقریبا پر برخورد است که به سرعت، چابکی، هماهنگی و قدرت عضلانی بیشتری نیاز دارد. تا کنون امار دقیقی از آمار جمعیتی این ورزش به دست نرسیده است اما به نظر می رسد حدود 90 درصد در همه کشورها مرد هستند.      درباره کیک بوکسینگ  کیک بوکسینگ به شکل مدرن و امروزی که هم اکنون می شناسید یک ورزش رزمی ترکیبی است که در دهه 1950 در ژاپن توسط  Osamu Noguchi که در وزش های رزمی پیشرو بود و Yamada  که متخصص کاراته بود توسعه یافت.  نوگوچی و یامادا هر دو به موی تای علاقه مند بودند، یامادا می خواست نوعی از کاراته پیشرفته را ایجاد کند که امکان تماس کامل بین مبارزان را فراهم کند.  در نوامبر 1959، این دو فرد پیش نویس مجموعه ای موقت از قوانین ورزشی را که ابتدا کاراته بوکس نامیده می شد را تنظیم کردند.  نوگوچی نام کیک بوکسینگ را در سال 1966 به همگان معرفی کرد. اولین مسابقه واقعی کیک بوکسینگ در آوریل 1966 در اوزاکای ژاپن برگزار شد. این ورزش به این دلیل که از تلویزیون پخش می شد به سرعت در ژاپن محبوب شد.  برخی از مسابقات اولیه کیک بوکسینگ تبلیغاتی بین سال‌های 1970 تا 1973 در ایالات متحده برگزار شد، اما این ورزش در آمریکای شمالی به کندی گسترش یافت زیرا قوانین مشخص نبود و مبارزان بر اساس وزن طبقه‌بندی نمی‌شدند.  سازمان های مختلف ملی و بین المللی در اواخر دهه 1970 و 1980 ایجاد شدند تا سعی کنند نوعی نظم را در دسته ها و مسابقات مختلف هنرهای رزمی ایجاد کنند.  دو سازمان بزرگ بین المللی فدراسیون بین المللی کیک بوکسینگ (IKF) و فدراسیون جهانی کیک بوکسینگ (WKF) هستند. همچنین انجمن های ملی کیک بوکسینگ در کشورهای مهمی مانند فرانسه، هلند، آلمان، ترکیه، انگلستان و اوکراین و تایلند و ژاپن وجود دارد.   موی تای یا کیک بوکسینگ تایلندی  موی تای سابقه ای طولانی تر از ظهور کیک بوکسینگ مدرن در ژاپن دارد. موی تای ورزش ملی تایلند در نظر گرفته می شود و به نظر می رسد حدود 2000 سال قدمت داشته باشد.   در قرون وسطی، مسابقات موی تای به نوعی سرگرمی در جشنواره های محلی، به ویژه جشن های معبد تبدیل شده بود.  در دهه 1920 مسابقات موی تای در رینگ های بوکس رسمی با داوران مشخص شده و راندهای زمان بندی شده شروع شد.   به تدریج مبارزان موی تای شروع به پوشیدن دستکش های بوکس مانند دستکش های بوکسورهای غربی کردند. تفاوت اصلی بین موی تای و کیک بوکسینگ غربی این است که کیک بوکسورهای تایلندی با پاهای برهنه مبارزه می کنند و به جای شلوار بلند، شلوار کوتاه می پوشند. کیک بوکسینگ تایلندی همچنین اجازه ضربه زدن به حریف را با زانو و آرنج می دهد، اینها حرکاتی اند که در کیک بوکسینگ آمریکایی مجاز نیستند. در خود تایلند، قبل از مسابقه موی تای دعای آیینی برگزار می شود و موسیقی تایلندی در طول مسابقه پخش می شود. مسابقات معمولاً در پنج راند 3 دقیقه ای برگزار می شود      کیک بوکسینگ آمریکایی اولین مسابقه کیک بوکسینگ به سبک آمریکایی در سال 1962 برگزار شد، اما این ورزش تا زمانی که در  فیلم های بروس لی یعنی در اواخر دهه 1960 از تلویزیون نشان شد رواج پیدا نکرد.  رزمی‌کاران آمریکایی که در مدرسه بروس لی در اوکلند، کالیفرنیا آموزش دیده بودند، شروع به ترکیب ضربات مشت‌ و تاکتیک‌های بوکس با ضربات کاراته کردند. هدف از این کار ایجاد ورزشی بود که امکان تماس کامل بدن دو حریف را (برخلاف کاراته) را فراهم کند و با راندهایی مانند بوکس زمان بندی شود. مبارزان در کیک بوکسینگ آمریکایی از نظر اندازه و وزن همسان هستند.    کیک بوکسینگ ژاپنی  کیک بوکسینگ ژاپنی شبیه موی تای است و مسابقات در پنج راند سه دقیقه ای طول می کشد. ضربه زدن با آرنج و زانو مجاز است و مبارزان می توانند به زیر کمر لگد بزنند.  کیک بوکسینگ ژاپنی همچنین اجازه کشتی با سر را می دهد (نگه داشتن سر و گردن حریف به منظور حمله به قسمت پایین تنه با ضربات زانو) اما پس از سال 1966 به عنوان یک اقدام ایمنی استفاده از قنداق سر ممنوع شد. تفاوت کیک بوکسینگ سبک ژاپنی با موی تای در نبود دعای آیینی قبل از مسابقه و پخش موسیقی تایلندی در طول مسابقه است.   آمادگی برای کیک بوکسینگ  آمادگی قبل از بازی کیک بوکسینگ آمریکایی شامل توافقات بین مبارزان یا مربیان قبل از مسابقه در مورد تعداد راندها، طول هر راند، و انواع ضربات مجاز است. همچنین هر مبارز پیش از مسابقه باید انواع تجهیزات حفاظتی را بپوشد.    در کیک بوکسینگ به سبک آمریکایی، تجهیزات شامل محافظ دهان، نوارهای دستی، دستکش بوکس، محافظ کشاله ران، پد ساق پا، کفش های پا (که گاهی اوقات پد پا نامیده می شود)، و کلاه ایمنی اختیاری (معمولا برای افراد زیر 16 سال)می شود.  کیک بوکسورهای سبک آمریکایی معمولاً شلوار بلند می پوشند، برخلاف بوکسر تایلندی، که در آن مبارزان معمولاً شلوارک می پوشند و با پاهای برهنه مبارزه می کنند. کیک بوکسورهای زن باید علاوه بر تجهیزات محافظی که توسط مردان استفاده می شود، از تاپ و محافظ سینه نیز استفاده کنند. ورزشکاران باید با یک مربی حرفه ای و واجد شرایط تمرین کنند. علاوه بر این، با توجه به ماهیت فیزیکی کیک بوکسینگ و نیاز به استفاده از اندام های عضلانی و اندام های متعدد، شرکت کنندگان باید از نظر بدنی آماده باشند، بتوانند سریع حرکت کنند و در اجرای حرکات تعادل خوبی داشته باشند.      خطرات کیک بوکسینگ  مسابقات کیک بوکسینگ بر اساس قوانین آمریکا در مورد تجهیزات ایمنی، طول مسابقات و حضور داوران انجام می شود و در مقایسه با فوتبال و سایر ورزش هایی که حریفان تماس زیادی با هم دارند نسبتاً ایمن به نظر می رسد.  اگرچه صدمات شدید یا مرگ در کیک بوکسینگ به ندرت اتفاق می‌افتد، اما گزارش‌هایی مبنی بر آسیب‌هایی مانند پارگی بیضه، صدمات روده بزرگ، شکستگی فک‌ها، آسیب‌های سر و ناتوانی های موقت ناشی از آسیب به غده هیپوفیز وجود دارد.  کیک بوکسینگ یک ورزش نامناسب برای زنان باردار و سالمندان است. برخی از مدارس هنرهای رزمی کلاس های کیک بوکسینگ را برای کودکان برگزار می کنند که به جای جنگیدن بر ایمنی و دفاع شخصی تاکید دارند. با این حال والدین باید قبل از ثبت نام فرزندان خود باید اعتبار هر مدرسه ای را بسنجند.     کیک بوکسورهای به طور مداوم تحت نظر پزشک هستند و بدن آنها مورد ارزیابی قرار می گیرد. متخصصان ارتوپد، فیزیوتراپیست ها و حتی متخصصان مغز و اعصاب به طور مداوم کیک بوکسورها را مورد بررسی قرار می دهند.  جالب است بدانید که کیک بوکسورها تحت نظر روانشناسان هستند و از لحاظ روحی مدام چک می شوند.  کیک بوکسینگ یکی از ورزش های رزمی پر طرفدار است و افراد زیادی برای تقویت و آموزش دفاع شخصی خود اقدام به یادگیری این ورزش می کنند.

مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مانند ورزش مشت‌زنی امروز بوده است و بطوریکه از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه‌ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها وقتی که قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سختک و محکم‌تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، بدست کرده و به مسابقه می‌پرداختند. به کار بردن این دستکش‌های عجیب که به راستی اسلحه‌ای کشنده بود باعث می‌شد در هر مسابقه‌ یکی از دو طرف کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه‌های مشت‌زنی به سبک رومی‌ها منسوخ شد. اما مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی به دست می‌کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آن را واکس می‌زدند. کیسه بوکس و توپ گلابی هم چیز جدیدی نیستند. در قرن‌های پیش از میلاد، مشت‌زنان در سالن‌های سرپوشیده تمرین می‌کردند و از کیسه بوکس‌های چرمی که آنها را از دانه‌های نباتی و شن انباشته ساخته بودند برای تقویت مشت‌های خود استفاده می‌بردند. امروزه بوکسورها هنگام تمرین و مسابقه برای مصون ماندن سر از ضرب‌دیدگی و محافظت از غضروف گوشها از شکستگی از کلاه محافظ استفاده می‌کنند. این محافظها در دوران المپیک باستان نیز وجود داشته و به آن «آمسفرتاید» می‌گفتند. در آن زمان حتی از محافظ دندانها هم استفاده می‌کردند و فرق آن با محافظ دندان امروزی تنها در جنس آن بوده، بدین صورت که از جنس چرم ساخته می‌شده است. با این وجود چند تفاوت اساسی میان بوکس آن دوران و بوکس امروزی دیده می‌شود. در آن زمان مسابقات مشت‌زنی بدون رعایت وزن انجام می‌گرفت، مقرراتی برای مسابقه و استراحت مشت‌زنان وجود نداشت و مسابقه آن‌قدر ادامه می‌یافت تا یکی از طرفین ناک‌اوت شود یا تسلیم شود. البته در صورتی که هر دو بوکسور نمی‌توانستند به مبارزه ادامه دهند مسابقه پایان می‌یافت. البته یونانیها مقررات غیرعادلانه‌ای هم داشتند، به عنوان مثال، اگر پس از ساعتها مبارزه هر دو بوکسور از فزونی خستگی قادر به ادامه مسابقه نبودند، برای تعیین برنده به هر یک از آن دو یک شانس داده می‌شد تا یک ضربه بدون دفاع به حریف وارد آورد و برای اینکار قرعه می‌کشیدند و تردیدی نبود مشت زنی که قرعه به نامش می‌افتاد با همان نخستین ضربه، حریفش نقش زمین می‌شد و مجالی برای جبران نداشت. اگرچه مشت زنی یک ورزش مهم بشمار می‌آمد ولی در نخستین دوره بازیهای المپیک باستان در سال ۷۷۶ قبل از میلاد جزو رشته‌های این بازیها نبود و در بیست و سومین دوره المپیک باستان جزو رشته‌های رسمی در‌آمد. تاریخ بازیهای مزبور ۶۸۸ قبل از میلاد بود و یک یونانی به نام «اونوماسیتوس» اولین تاج قهرمانی را بر سر نهاد و چندی بعد مقررات رسمی مشت زنی المپیک را نوشت. المپیادهای باستان (۷۷۶ پیش از میلاد تا ۳۹۳ بعد از میلاد) به پیشرفت تکنیک‌های این ورزش بیش از هر عامل دیگری کمک کرد. در سال ۱۲۰۱ کشیش جوانی به نام برناردین که از طرز مشت‌زنی وحشیانه، سخت ناراحت بود و گاه می‌دید که مردم با چاقو با یکدیگر دوئل می‌کنند، طرز حمله و دفاع را در ورزش مشت‌زنی به مردم آموخت و حتی تا زمانیکه حیات داشت خود به عنوان معلم و مربی و داور مسابقه حاضر می‌شد. در قرن هجدهم ورزش مشت‌زنی در انگلستان کاملاً رواج یافته بود و جیمزنیگ پدر مشت زنی انگلستان ورزش مشت‌زنی را از کشتی که سالها با آن توأم بود جدا ساخت و در سال ۱۷۱۹ یک مدرسه مشت‌زنی در تاتنهام بنا نهاد. جیمزنیگ عده زیادی را در این مدرسه تعلیم داد و خود تا ۳۴ سالگی در مسابقه‌ مشت‌زنی شرکت می‌جست. تا سال ۱۷۴۳ در مسابقه‌های مشت‌زنی استراحت در حین مسابقه وجود نداشت اما فردی به نام «بروتن» قانونی برای مسابقه‌های مشت‌زنی در هفت ماده برای نخستین بار تدوین کرد که در مفاد آن از استراحت میان راندها و داشتن سه داور برای قضاوت مسابقه یاد شده است. آخرین مسابقه مشت‌زنی بدون دستکش در سال ۱۸۸۹ میان سولیوان و گیل‌وین انجام یافت.  کد خبر ۱۴۴۸۵۶ تعداد نظرات: ۲ نظر ‌گزارش خطا در خبر تاریخچه ورزش بوکس مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. بوکس در بازیهای المپیک باستان تقریباً مانند ورزش مشت‌زنی امروز بوده است و بطوریکه از شواهد و مدارک پیداست، مشت زنی امروزی چیز تازه‌ای نسبت به مشت زنی آن روزگاران ندارد. تنها وقتی که قهرمانان امپراتوری رم به این بازی روی آوردند، دستهای خود را با آستینی شبیه به دستکش که روی آن سیمهای محکم فولادین کوفته بودند مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای بسیار سختک و محکم‌تر از سنگ و فولاد برای این کار تهیه کرده بودند، بدست کرده و به مسابقه می‌پرداختند. به کار بردن این دستکش‌های عجیب که به راستی اسلحه‌ای کشنده بود باعث می‌شد در هر مسابقه‌ یکی از دو طرف کشته یا سخت مجروح شود. در نتیجه مسابقه‌های مشت‌زنی به سبک رومی‌ها منسوخ شد. اما مشت زنان المپیادهای باستان، دستکش چرمی به دست می‌کردند و برای از بین نرفتن آن با واکسی از چربی حیوانات آن را واکس می‌زدند.  کیسه بوکس و توپ گلابی هم چیز جدیدی نیستند. در قرن‌های پیش از میلاد، مشت‌زنان در سالن‌های سرپوشیده تمرین می‌کردند و از کیسه بوکس‌های چرمی که آنها را از دانه‌های نباتی و شن انباشته ساخته بودند برای تقویت مشت‌های خود استفاده می‌بردند. امروزه بوکسورها هنگام تمرین و مسابقه برای مصون ماندن سر از ضرب‌دیدگی و محافظت از غضروف گوشها از شکستگی از کلاه محافظ استفاده می‌کنند. این محافظها در دوران المپیک باستان نیز وجود داشته و به آن «آمسفرتاید» می‌گفتند. در آن زمان حتی از محافظ دندانها هم استفاده می‌کردند و فرق آن با محافظ دندان امروزی تنها در جنس آن بوده، بدین صورت که از جنس چرم ساخته می‌شده است. با این وجود چند تفاوت اساسی میان بوکس آن دوران و بوکس امروزی دیده می‌شود. در آن زمان مسابقات مشت‌زنی بدون رعایت وزن انجام می‌گرفت، مقرراتی برای مسابقه و استراحت مشت‌زنان وجود نداشت و مسابقه آن‌قدر ادامه می‌یافت تا یکی از طرفین ناک‌اوت شود یا تسلیم شود. البته در صورتی که هر دو بوکسور نمی‌توانستند به مبارزه ادامه دهند مسابقه پایان می‌یافت. البته یونانیها مقررات غیرعادلانه‌ای هم داشتند، به عنوان مثال، اگر پس از ساعتها مبارزه هر دو بوکسور از فزونی خستگی قادر به ادامه مسابقه نبودند، برای تعیین برنده به هر یک از آن دو یک شانس داده می‌شد تا یک ضربه بدون دفاع به حریف وارد آورد و برای اینکار قرعه می‌کشیدند و تردیدی نبود مشت زنی که قرعه به نامش می‌افتاد با همان نخستین ضربه، حریفش نقش زمین می‌شد و مجالی برای جبران نداشت. اگرچه مشت زنی یک ورزش مهم بشمار می‌آمد ولی در نخستین دوره بازیهای المپیک باستان در سال ۷۷۶ قبل از میلاد جزو رشته‌های این بازیها نبود و در بیست و سومین دوره المپیک باستان جزو رشته‌های رسمی در‌آمد. تاریخ بازیهای مزبور ۶۸۸ قبل از میلاد بود و یک یونانی به نام «اونوماسیتوس» اولین تاج قهرمانی را بر سر نهاد و چندی بعد مقررات رسمی مشت زنی المپیک را نوشت. المپیادهای باستان (۷۷۶ پیش از میلاد تا ۳۹۳ بعد از میلاد) به پیشرفت تکنیک‌های این ورزش بیش از هر عامل دیگری کمک کرد. در سال ۱۲۰۱ کشیش جوانی به نام برناردین که از طرز مشت‌زنی وحشیانه، سخت ناراحت بود و گاه می‌دید که مردم با چاقو با یکدیگر دوئل می‌کنند، طرز حمله و دفاع را در ورزش مشت‌زنی به مردم آموخت و حتی تا زمانیکه حیات داشت خود به عنوان معلم و مربی و داور مسابقه حاضر می‌شد. در قرن هجدهم ورزش مشت‌زنی در انگلستان کاملاً رواج یافته بود و جیمزنیگ پدر مشت زنی انگلستان ورزش مشت‌زنی را از کشتی که سالها با آن توأم بود جدا ساخت و در سال ۱۷۱۹ یک مدرسه مشت‌زنی در تاتنهام بنا نهاد. جیمزنیگ عده زیادی را در این مدرسه تعلیم داد و خود تا ۳۴ سالگی در مسابقه‌ مشت‌زنی شرکت می‌جست. تا سال ۱۷۴۳ در مسابقه‌های مشت‌زنی استراحت در حین مسابقه وجود نداشت اما فردی به نام «بروتن» قانونی برای مسابقه‌های مشت‌زنی در هفت ماده برای نخستین بار تدوین کرد که در مفاد آن از استراحت میان راندها و داشتن سه داور برای قضاوت مسابقه یاد شده است. آخرین مسابقه مشت‌زنی بدون دستکش در سال ۱۸۸۹ میان سولیوان و گیل‌وین انجام یافت. استفاده از دستکش مشت زنی در زمان بروتن رنگ واقعیت به خود گرفت ولی استعمال دستکش از سال ۱۸۱۸ مرسوم گردید و در سال ۱۸۵۶ تغییر یافت و بصورت امروزی درآمد. البته از سال ۱۸۷۲ در مسابقات مشت‌زنی لندن دستکش‌ها به شکلی درآمد که دقیقاً مانند امروزه بود و وقت راندهای مسابقه سه دقیقه‌ای و قوانین مشت زنی مرسوم به «گوئین زبری» که شامل ۱۲ ماده بود در آن دقیقاً اجرا می‌شد. در المپیک ۱۸۹۶ یعنی نخستین المپیک نوین، مسابقه بوکس انجام پذیرفت ولی چون تنها انگلیس و آمریکا شرکت داشتند در برنامه بازیهای ۱۹۰۰ قرار نگرفت تا چهار سال بعد دوباره به برنامه بازیها بازگشت و در سال ۱۹۰۸ لندن این مسابقات در پنج وزن برگزار گردید. و نگاهی دیگربه تاریخچه بوکس: مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. اینکه قدیمیترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چگونه با یکدیگر میجنگیدند معلوم نیست. چنانکه در تواریخ روم ذکر شده است که طرفین مشتهای خود را به چرمهای خامی محکم بسته و سعی میکردند که با ضربات محکمی از این مشتهای سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام میشد. ملائکوماس که پدرش نیز چهل و پنج سال بعد از مسیح فاتح بوکس و قهرمان المپیک گردیده بود عموم رقیبهای خود را تنها با فن (نه با زور و قدرت) مغلوب میساخت. مسابقههایی که بدین صورت وقوع مییافت بدون انقطاع بود و دائماّ در میدانهای مسابقه یک ورزشکار با قهرمانان آماده بنبرد بوده و هرکس که از بین تماشاچیان داوطلب مسابقه بود دست خود را بلند میکرد. ملائکوماس قهرمان رومی که در اکثر نبردها ورزشی بدین نوع فاتح میگردید بالاخره در یک مسابقه که حریف او کشته شد اشتهاری بسزا یافت. در این مسابقهها قهرمانان دوره امپراتوری روم دستهای خود را باآلتی شبیه به دستکش که روی آن میخهای محکم فولادی کوفته شده بود مجهز میکردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای سخت و محکم در دست میگرفتند و مسابقه را شروع میکردند. با استفاده این دستکشها در هر مسابقه یکی از دو طرف حتما سخت مجروح یا مقتول میشد سبب شد که مسابقههای بوکس بدین شکل ترک شود. در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقههای المپیک توأم گردیده و در سال 400 بعد از میلاد قهرمانان ورزشهای مختلف بوکس را به کلی فراموش کردند. در همان عصر یا چند قرن بعد ورزش کشتی گیری که مخاطرات ان کمتر از اینگونه بوکسها نبود متداول شد و از ورزشهای عمومی گردید. مقارن با آغاز قرن هیجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت میشود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را میآموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان مییافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری میدانست از این رو او را پدر بوکس نامیده اند. در لندن هم یکی از استادان شمشیر بازی به نام جمس فیک مدرسه ورزش بزرگی دائر کرد که گذشته از تعلیم شمشیر بازی و نیزهپرانی و غیره فنون بوکس را نیز به شاگردان خود میآموخت. جمس فیک برای مشتزنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطهای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتیگیری هر کس که بر زمین نمیخورد فاتح محسوب میشد. برای این چنین مسابقهها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک میشد و داوطلبان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین میخوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل میشد. پس از ایجاد بوکس به این صورت یکی از استادان ورزشکار انگلیسی موسوم به چک بروکتون در سال 1749 در مسابقهای که داور قوانین و دستورات مخصوص وضع کرد وسعت میزان مسابقه و عده اشخاصی که حق ورود به محوطه میدان بازی را داشتند معلوم کرد. ولی هنوز این بازی به طور رسمی معول نشده بود و در هر جا که مشت زنها مسابقه میدادند پلیس آنها را متفرق میساخت. در قرن هیجدهم با اینکه انواع ورزشها در انگلستان بحد اعلاء ترقی خود رسید و قهرمانان بسیاری دیده میشد به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمیدادند و آن را ورزشی خطرناک میدانستند زیرا تصور میشد که یکی از داوطلبان حتما بایستی کشته یا سخت مجروح گردد. جون جاکسون که از استادان بوکس قرن هیجدهم بود تدریجا بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ هنگفتی عاید او گردید زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن معین شده بود. این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود بود و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد. در سال 1835 جمس پورله ورزشکار انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد. ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازهای آمریکائیها به این ورزش راغب بودند که در سال 1860 یعنی 25 سال پس از ورود این ورزش در آمریکا جون سن هیس آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرنها قهرمانان دنیا از آن مملکت بودهاند فاتح گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد. با آنکه جک بروگتون مدت هه بود که دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود ولی بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مسابقهها با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر میجنگیدند از همین جهت مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول میکشید طویلترین دورهای بوکس که در سال 1824 در 23 ژوئیه بین قهرمانان آمریکائی میکه مادن و بیل هایس انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد. این مبارزه جمعاَ شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید. ورزش بوکس با وضعیت کنونی از سال 1890 یعنی پس از آنکه مارکیز کوئینزبری قواعد جدیدتری وضع کرد و استعمال دست کش بوکس را رسمی کرد شروع شد. او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دورها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور میتوانست نتیجه نیکویی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقهای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید. برای اولین دفعه مسابقه با وضع جدید در سال 1892 در هفتم سپتامبر در ارولئون بین جون سولیوان آخرین قهرمان مشتزن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به جمس میکوربت که او نیز آمریکائی و ار رقیب خود دو سال کوچکتر بود انجام و پس از 21 دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش بوکس را آموخته بود. وزن دستکش وزن دستکش تا متوسط وزن 8 اونس ؛ متوسط 10 اونس و برای سنگین وزن 12 اونس کمتر نباشد. محل بوکس محل مسابقه بوکس رینگ نام دارد و از چهار طرف توسط ۴ طناب با فاصله ۳۰ ، ۶۰ ، ۹۰ و ۱۲۰ سانتیمتر از زمین پوشیده شده است. قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده میشود. اندازه استاندارد رینگ بوکس آن از داخل طنابها 6.10 × 6.10 متر مساوی با 20 ×20 فوت و از خارج 8 × 8 متر مساوی با 26 × 26 فوت است. کف محوطه بوکس بایستی با تشک پوشانیده و روی تشک را نیز با برزنت محکم شده و توسط طناب به کف محوطه بسته شود. اوزان مسابقه مسابقات بوکس آماتور در یازده گروه وزنی و مسابقات بوکس حرفهای در پانزده وزن برگزار میشود. نکاتی در مورد امتیازات مسابقه 1- تعداد ضربات – ضرباتی که مطابق قانون و بدون دفاع به هدف اصابت نماید 2- . 3- حمله و روش صحیح بوکس لازم است کاملاً مورد نظر باشد. 4- ضربات خطا و غیر فنی حساب نمیشود 5- در موقعی که داور وسط خطا را دیده و تذکر میدهد در صورتی که از سه بار بیشتر تکرار شود امتیاز کسر شود توسط داورها ضربات صحیح بایستی با مشت بسته و با سطح جلو چهار انگشت و یا چهار بند دست زده شود. محل صحیح ضربات جلوی صورت و طرفین آن , جلوی بدن بالاتر از کمربند و طرفین ضربه زده شود , روی ساعد و بازو و دستکش امتیاز نخواهد داشت. نسبت به اتفاقات آنی تصمیم داور وسط قطعی است و در غیر این صورت کمیته مسابقات تصمیم لازم را میگیرد. تاریخچه بوکس در ایران معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که به مدیریت کالج آمریکائی در رضاییه منصوب شده بود، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطهخواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد. سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین میکردند چند نفری هم که در آن سالها به خارج برای تحصیل رفته بودند به این ورزش آشنا شدند. در سالهای 1314 یک نفر مهندس چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد. فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و چندین سال قهرمان اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه مندان در آن دوران نزد ایشان مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند. در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان به این ورزش آشنا شدند برای مثال درمشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر آلمانی مهندس برق به تمرین این فن مشغول بودند. بوکس در ایران پس از فعالیتی 34 ساله با پیروزی انقلاب دچار وقفه شد این رشته پس از ده سال بار دیگر راه اندازی شد و بدلیل ابهامات ایجاد شده و عدم تفاوتی که در جامعه بین بوکس حرفهای و آماتور وجود داشت این رشته جایگاه گذشته خود را بدست نیاورد و در این میان مسائل شرعی و برخی اظهارات در این زمینه بر ابهامات افزود و ذهنیتهای منفی نسبت به بوکس ایجاد کرد. ماکس اشملنیگ اسطوره بوکس آلمان چندسال پیش در۹۹سالگی درگذشت. وی ازجمله قهرمانان موردعلاقه آدولف هیتلربودالبته این به معنای تائیدهیتلرازسوی اشملینگ نبود.